หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 642

สัตว์ร้ายตัวนั้นมีความอยากอาหารมาก

ฮ่องเต้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องส่งนักโทษไปประหารชีวิตในเรือนจำทุกวัน

“เซียงหลิ่วหรือเพคะ…” ใบหน้าน้อยๆ ของลู่เจาเจาจมดิ่งไปกับความครุ่นคิด

“เจาเจาประเมินว่า มันไม่ได้อร่อยมากนัก” นางพูดออกมาหลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน

ในความทรงจำของนาง ทั้งสัตว์เทพและสัตว์ร้ายต่างถูกจำแนกประเภทว่ากินได้หรือไม่ได้

ดวงตาของฮ่องเต้เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ซักถามอะไร ก็ได้ยินเสียงขันทีแจ้งข่าวมาจากนอกประตู

“ทูตแคว้นใต้มาถึงแล้ว”

แม้จะยังไม่ทันได้ข้ามประตูเข้ามา กลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นก็ตลบอบอวลไปทั่ว เตะจมูกจนผู้คนต่างขมวดคิ้วเล็กน้อย และแสดงแววตารังเกียจออกมา

“ฝ่าบาทเป่ยเจา คงไม่ตำหนิที่ข้ามาสายหรอกใช่ไหม?” น้ำเสียงที่โอ้อวดและเย่อหยิ่งของชายหนุ่มทำให้ผู้คนต่างรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

“ฝ่าบาทช่างตระหนี่เสียจริง ท่านเซียงหลิ่วมีอาหารไม่เพียงพอ จึงต้องหาอาหารระหว่างทาง…” หนานมู่ไป๋ยิ้มเยาะและจ้องมองไปที่เซวียนผิงตี้อย่างท้าทาย

สีหน้าของเซวียนผิงตี้เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที เพราะตลอดทางก็มีแต่ประชาชนที่บริสุทธิ์ทั้งนั้น

ฮองเฮาค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วตบฝ่ามือของเขาเบาๆ

เป่ยเจาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา จึงยังไม่สามารถตัดขาดความสัมพันธ์กับทางแคว้นใต้ได้

สีหน้าของฮ่องเต้อ่อนลงเล็กน้อย เขาระงับโทสะที่สุมอยู่ใต้ดวงตาแล้วกล่าวว่า “ท่านพระนัดดาล้อเล่นแล้วกระมัง หวังหยวนลู่ วันพรุ่งนี้เจ้าส่งนักโทษประหารชีวิตไปห้าสิบคน”

หวังหยวนลู่ตอบรับด้วยเสียงต่ำ

หนานมู่ไป๋ยืนโค้งคำนับฮ่องเต้แล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาทโปรดทรงอภัย เหล่าสมาชิกในตระกูลหนานต่างก็มีสายเลือดพิเศษ เบื้องบนกราบไหว้เทพเจ้า เบื้องล่างนอบน้อมต่อกษัตริย์แห่งแคว้นใต้ ฝ่าบาทเป่ยเจาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงขอละเว้นการคุกเข่าถวายบังคมต่อฝ่าบาท เพื่อมิให้พระชนม์ชีพของฝ่าบาทสั้นลง”

ผู้คนต่างนิ่งงันเงียบกริบ

นี่เป็นที่ประจักษ์ชัดว่า เป่ยเจาไม่ดีเท่าแคว้นใต้

“เซียงหลิ่วมีอีกชื่อหนึ่งว่ามังกรน้อย มงกุฎบนหัวของมันเหมือนกับมงกุฎของเผ่ามังกรทุกประการ” หนานมู่ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความภาคภูมิใจ

ลู่เจาเจาโผล่หัวน้อยๆ ออกมาจากด้านหลังขององค์ชายหก

“ช่างไร้ยางอายจริงๆ ยังมีหน้าไปกล่าวถึงมังกรครามด้วยหรือ?”

“สัตว์เทพที่ไหนจะกินมนุษย์เป็นอาหารกันล่ะ?” ลู่เจาเจาพูดอย่างหงุดหงิด ถ้อยคำของนางสะท้อนถึงความรู้สึกของทุกคน

“ในบรรดาสัตว์เทพ มีทั้งมังกรคราม หงส์แดง เต่าดำ เสือขาว อีกทั้งยังมีหงส์ กิเลน และอื่นๆ แต่ไม่มีอะไรเทียบกับเซียงหลิ่วได้เลย…”

“มันเป็นสัตว์ดุร้ายไม่ใช่หรือ?”

“พิษที่เซียงหลิ่วพ่นออกมาทำให้น้ำมีรสขม และทำให้หนองน้ำมีกลิ่นเหม็นเน่า ถ้าเป็นสัตว์เทพก็ควรนำโชคลาภมาให้ แต่เหตุใดจึงสร้างความเดือดร้อนเช่นนี้เล่า?”

“การที่พวกเราไม่พูด เจ้าคิดว่าพวกเราโง่อย่างนั้นหรือ?”

“อุ๊ย พี่ชาย เจาเจายังเด็กอยู่เลย พูดอะไรไปโดยไม่คิด ท่านพี่อย่าถือสาข้าเลยนะ” เจาเจาเอ่ยด้วยใบหน้าไร้เดียงสา