หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 654

“เจ้ารู้ตัวว่าผิดแล้วหรือยัง?” สวี่สืออวิ๋นเชิดคางขึ้นเล็กน้อย

ลู่เจาเจาทำหน้าบูดบึ้ง “ข้าสำนึกผิดแล้ว ท่านแม่ ต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ท่านแม่โปรดอภัยให้เจาเจาด้วย…” เด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูจ้องมองสวี่สืออวิ๋นด้วยสายตาอ้อนวอน

หยดน้ำตาสองหยดยังค้างอยู่บนขนตาของลู่เจาเจา

“แล้วเจ้าผิดที่ตรงไหน รู้ตัวหรือไม่?” สวี่สืออวิ๋นถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เด็กน้อยเอียงคอมอง เงียบอยู่ชั่วครู่แล้วกล่าวว่า “ยังไม่ได้ตกลงกันดีกับจุยเฟิงใช่หรือไม่?”

สวี่สืออวิ๋นถามจุยเฟิงว่าได้ฉี่หรือเปล่า?

จุยเฟิงส่ายหัว!!

สวี่สืออวิ๋นโกรธจนแทบจะล้มทั้งยืน “ข้าจะให้โอกาสเจ้าเรียบเรียงคำพูดอีกครั้ง!”

ลู่เจาเจาร้อนรนเกาหัว ผมที่มัดไว้แทบจะหลุดออกมา แล้วพูดตะกุกตะกักว่า “ทำไมไม่หาที่ลับกว่านี้หน่อยล่ะ?”

สวี่สืออวิ๋น…

สวี่สืออวิ๋นเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจยาวเหยียด “เจ้า…ข้าได้ส่งคนให้กลับไปที่สำนักกั๋วจื่อเจี้ยนแล้ว และสั่งให้เอาการบ้านมาสองชุด เพื่อเป็นการลงโทษเจ้า เจ้าต้องทำการบ้านสองชุดนี้!”

ใบหน้าของลู่เจาเจาบิดเบี้ยวอย่างฉับพลัน

“ท่านแม่!!!” ลู่เจาเจาเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“หรือว่าท่านแม่จะตีลูกไหมเจ้าคะ? ท่านแม่ ท่านจะเอาชีวิตของเจาเจาหรือ…” ลู่เจาเจารู้สึกเย็นวาบไปทั้งหัวใจ

โอ้พระเจ้า!!

มีวันหยุดเหลืออีกแค่วันเดียวเท่านั้น แต่นางต้องทำการบ้านถึงสองชุด??

ช่วยด้วย!!

สวี่สืออวิ๋นแตะที่หน้าผากของนาง “ต่อไปนี้ห้ามให้จุยเฟิงแบกรับความผิดแทนเจ้าอีกนะ! เจ้าดูจุยเฟิงสิ แบกรับความผิดแทนเจ้าทั้งวัน จนกลายเป็นหมาโง่ไปแล้ว!”

สวี่สืออวิ๋นเป็นห่วงหัวหน้าราชบัณฑิตหยวน

ต้องมาเจอลูกศิษย์เช่นนี้ ช่างโชคร้ายเสียจริง

หลังจากที่สวี่สืออวิ๋นเดินจากไป อวี้ซูจึงแอบอุ้มองค์หญิงน้อยขึ้นมา ลู่เจาเจาลุกขึ้นยืนแล้วจิ้มไปที่หน้าผากของจุยเฟิง

เป็นจริงดังว่า แสงตะวันยังไม่ลาลับขอบฟ้า แต่ทว่าโคมไฟก็ถูกจุดขึ้นทั่วทุกหัวระแหงของเมืองหลวงแล้ว

เมื่อมองจากระยะไกล ทิวทัศน์นั้นเหมือนดั่งมังกรที่คดเคี้ยวพาดผ่านไปมา

ถนนอาหารคึกคักเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน ลู่หยวนเซียวจึงหาที่เงียบสงบเพื่อจอดรถม้า

เหล่าสาวใช้ก็ไปต่อแถวซื้อแป้งเนื้อวัวกัน

ลู่เจาเจาร้อนใจจนกระทืบเท้า ยืนคอยอย่างใจจดใจจ่ออยู่นานเกือบครึ่งชั่วยามจึงซื้อมาได้

สาวใช้ยังไม่ทันได้พูดอะไร นางก็กัดเข้าไปเต็มปาก น้ำเนื้อกระเด็นไปทั่วทุกสารทิศ ลู่เจาเจาอ้าปากร้องโหยด้วยความร้อน แต่นางก็ไม่ยอมคายมันออกมา

“เร็วเข้า เร็วเข้า คายมันออกมาเร็ว!” อวี้ซูร้อนรนจนหน้าแดงหูแดง

“ไม่คายหรอก มันอร่อยมาก ฟู่วฟู่วฟู่ว…” ลู่เจาเจาแก้มป่อง ตาแดงก่ำพยายามกลืนมันลงคออย่างยากลำบาก

ลู่หยวนเซียวจ้องมองเขม็งด้วยความโกรธ

“ว้าว มันทั้งร้อนและอร่อยมากๆ...” ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าเบาๆ ปากเกือบพอง