หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 653

“กำเนิดมาพร้อมศิลาคู่ชะตา น่าช่างน่าเสียดายเหลือเกิน สุดท้ายกลับต้องจบชีวิตลงในท้องของสัตว์ร้าย”

ทุกคนต่างก็รู้สึกเสียดาย

แต่ลู่หย่วนเจ๋อกลับตาแดงก่ำด้วยความโกรธ แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับลู่จิ่งไหวมาตลอดหลายปีนี้ แต่จนกระทั่งลู่จิ่งเหยาเกิดและเห็นศิลาคู่ชะตาในมือของนาง เขาก็ได้ตระหนักถึงความไม่ธรรมดาของลูกสาว

ลู่จิ่งไหวมีพรสวรรค์โดดเด่น ส่วนลู่จิ่งเหยาเกิดมาพร้อมกับศิลาคู่ชะตา

ตัวต่อรองเพิ่มขึ้น ทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องละทิ้งสวี่สืออวิ๋น

จึงต้องทำให้เจาเจาจมน้ำตาย และพยายามป้ายความผิดให้ตระกูลสวี่

“ศิลาคู่ชะตาอะไรกัน นี่มันเป็นของอัปมงคลต่างหาก” ลู่หย่วนเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เอามาให้ข้าดูหน่อย...” เปลือกตาลู่เจาเจากระตุกขึ้น

สาวใช้เหลือบมองลู่หย่วนเจ๋อ จากนั้นก็หมอบลงเพื่อให้ลู่เจาเจาสามารถมองเห็นได้

“อา...” ลู่เจาเจามองศิลาที่อยู่ตรงหน้าแล้วเบิกตากว้าง

[นี่คือศิลาคู่ชะตาของลู่จิ่งเหยา ที่เกิดมาพร้อมกับนางงั้นหรือ?]

สีหน้าของลู่เจาเจาเต็มไปด้วยความงุนงง

นี่ นี่มันศิลาเทพที่นางฝังไว้ที่ด้ามกระบี่เจาหยางเมื่อชาติก่อนมิใช่หรือ?

แต่ว่า หลังจากที่นางอุทิศไป กระบี่เจาหยางก็หายสาบสูญไปอย่างลึกลับ เป็นไปได้ว่าอาจจะสูญหายไปเพราะเหตุนี้?

แม้แต่ตัวนางเอง ก็ยังแตกสลายกระจัดกระจายไปทั่วทั้งภูผาและแผ่นดิน

นับประสาอะไรกับศิลาก้อนน้อย

เดิมที ลู่จิ่งเหยาเป็นวิญญาณจากภพอื่น แต่ดันมาเสียชีวิตโดยไม่คาดฝัน ด้วยความผิดพลาดบางอย่าง นางจึงข้ามมิติมาด้วยพลังของศิลาเทพ และด้วยศิลาเทพคู่ชะตา ร่างกายของนางจึงมีกลิ่นอายเฉพาะตัว

เมื่อเปิดจี้หยกลายมังกร จึงได้รับการสืบทอดมาจากมิติ

ลู่เจาเจาเบ้ปาก นางมีโอกาสได้ข้ามมิติด้วยศิลาคู่ชะตา ถือว่าโชคดีไม่น้อย หากนำไปใช้ในทางที่ดี ก็คงสร้างชื่อเสียงได้ไม่น้อย

แต่นาง ดันไปใช้ในทางที่ผิด

“วางของชิ้นนี้ลงในโลงศพของนายหญิงใหญ่เถิด ให้มันถูกฝังไปพร้อมกับนายหญิงใหญ่” ลู่หย่วนเจ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดอย่างช้าๆ

“เพคะ”

ทุกคนช่วยกันผลักฝาโลงออก และวางศิลานั้นไว้ในโลงศพนายหญิงใหญ่

นายหญิงใหญ่เก็บรักษาศิลาเทพชิ้นนี้ไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าของจวนจงหย่งโหว ไม่เคยห่างกายนางเลย และนางก็ปกป้องรักษามันอย่างดี

ต่อจากนี้ มันก็จะอยู่เคียงข้างนายหญิงใหญ่ตลอดไป

สวี่สืออวิ๋นเงยหน้าขึ้น

ทันใดนั้นก็เห็นจุยเฟิงยืนอยู่ที่มุมห้องด้วยความมึนงง บนพื้นห้องกระจัดกระจายไปด้วยแผ่นกระดาษสีเหลืองเปียกชื้น หมึกที่เขียนบนกระดาษนั้นเลอะเทอะจนแทบมองไม่เห็นตัวอักษรแล้ว

หมึกไหลนองเปื้อนเปรอะจนกลายเป็นก้อน

หลังจากที่นางไว้ทุกข์สามวัน หัวหน้าราชบัณฑิตก็ส่งการบ้านให้นาง

ลู่เจาเจาร้องไห้สะอื้น

“ท่านแม่ต้องเป็นพยานให้ข้านะ ว่าจุยเฟิงฉี่เลอะการบ้านของข้า”

“จุยเฟิง ใช่หรือไม่?”

จุยเฟิง “โฮ่งๆๆ”

สวี่สืออวิ๋น…

ตระกูลลู่

ลู่เจาเจาทำหน้ามุ่ยและคุกเข่าอยู่หน้าหอพระ และมีสุนัขตัวหนึ่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ด้วย

ขาหน้าของจุยเฟิงงอลง มันเรียนรู้ท่าทางจากลู่เจาเจา และยิ้มกว้างอย่างโง่เขลา