หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 660

ในช่วงสิบเก้าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยสัมผัสกับความรักที่รุนแรงและลึกซึ้งขนาดนี้มาก่อนเลย

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักเช่นนี้มาจากไหน

ในการประชุมทุกเช้าเย็น มักจะมีหญิงสาวมาชนตัวเขาเสมอ

หรือไม่ก็มีคนโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้งไว้

มาวันนี้ ถึงกับมีคนพลัดตกลงไปในน้ำ

“วันนี้ขอบคุณแม่นางโจวมากที่ช่วยไว้” เขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่โจวซูเหยาที่โดดลงไปในน้ำ ก็ต้องเป็นเขาแน่นอนที่ต้องโดดลงไป!

โจวซูเหยาโบกมือ “ไม่เป็นไร คุณชายลู่ ต่อไปเจ้านำคนติดตามมาอีกสักหน่อยเถอะ”

“หญิงสาวถูกจำกัดให้อยู่แต่ภายในบ้าน ต้องเชื่อฟังบิดา ครั้นออกเรือนก็ต้องเชื่อฟังสามี ชีวิตไร้หนทางเลือก เพื่อหาคู่ครองที่ดี จึงต้องใช้สารพัดกลวิธี มิใช่เพราะพวกนางต่ำช้า แต่เป็นเพราะนั่นคือหนทางเดียวที่จะเอาชีวิตรอด ล้วนเป็นเพราะความจำเป็นโดยแท้…” โจวซูเหยาถอนหายใจ

โจวซูเหยารู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกจากหญิงสาวเหล่านั้น ทุกวันนี้ ผู้คนต่างให้ความสำคัญกับฐานะทางสังคมและการอยู่ร่วมกันอย่างเคารพ

แต่นางกลับทำไม่ได้ เพราะในสายตาของนาง นั่นเป็นเหมือนดั่งกรงขังที่กักขังนางไว้

หากคนสองคนไม่สามารถมีความรักที่แท้จริงต่อกันได้ นางก็เต็มใจที่จะโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต

“ข้าเข้าใจแล้ว” ลู่เยี่ยนซูพยักหน้า

และในอีกด้านหนึ่ง

“นั่นคือพี่ใหญ่ของข้า เป็นพี่ใหญ่แท้ๆ!” ลู่เจาเจาเอามือเท้าเอว

“ใช่ใช่ใช่ เป็นพี่ชายที่แท้จริง พี่ใหญ่รักข้ามากที่สุดเลยนะ”

“เงินสิบตำลึงสามารถแลกกับพู่กันที่พี่ใหญ่ของข้าเคยใช้ได้…”

“เงินสามสิบตำลึงสามารถแลกกับเก้าอี้ที่พี่ใหญ่ข้าเคยนั่งได้…”

“เงินห้าสิบตำสามารถแลกกับถ้วยชาที่พี่ใหญ่ข้าเคยดื่มได้!”

“แต่ถ้าใครสามารถช่วยข้าทำการบ้านได้ ข้าก็จะยกให้ฟรีเลย” ลู่เจาเจาตาลุกวาว พี่ใหญ่นำโอกาสทางธุรกิจมาให้นางแล้ว!!

ทุกวันก็จะมีเหล่าพี่สาวแสนสวยมาถามไถ่นางว่า พี่ใหญ่ชอบกินอะไร ชอบดื่มอะไร และชอบอ่านหนังสืออะไร

พี่สาวเหล่านั้นป้อนอาหารให้อย่างไม่จำกัด

“ว้าว...ทีมเชิดมังกรออกมาแล้ว...”

มังกรไฟที่เหมือนจริงกำลังแกว่งไปมาอย่างต่อเนื่อง และผู้คนรอบข้างต่างก็ตะโกนส่งเสียงเชียร์

หนานมู่ไป๋ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้น และมองดูผู้คนด้วยความดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย “เชิดมังกรมีอะไรน่าดูกัน? ในแคว้นใต้ของเรา เทศกาลใหญ่ๆ แบบนี้มักจะเป็นพิธีอัญเชิญเทพเจ้า พวกเจ้าเคยเห็นพิธีอัญเชิญเทพเจ้ากันบ้างหรือเปล่า?”

“ดวงจิตที่ประดิษฐานอยู่ในวัดต่างๆ ลงมาสู่โลกมนุษย์โดยคำอัญเชิญของนักบวช แล้วจะโปรยปรายฝนอันแสนหวาน และนำพาโชคลาภมาสู่ผืนแผ่นดิน”

“ไม่เหมือนอย่างพวกเจ้า ที่มองดูสิ่งของไร้ชีวิตแล้วดีใจตื่นเต้น มันมีอะไรน่าสนใจกัน!”

“อ้อ จริงด้วย ข้าลืมไปว่าเป่ยเจาของพวกเจ้าไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นของตัวเองเลย” หนานมู่ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง ในแคว้นใต้ ทุกครอบครัวล้วนมีความเชื่อเป็นของตัวเอง!

นั่นคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเอง

ในสายตาของแคว้นใต้ เป่ยเจาก็เป็นแค่ชนบทที่ห่างไกลและกันดารเท่านั้นเอง

“ใครบอกว่าเป่ยเจาของเราไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นของตัวเอง? พวกเรามีเทพธิดาน้อย”

“ใช่ รูปปั้นเทพธิดาของเรานั้นศักดิ์สิทธิ์มาก! ครั้งก่อนยังมีปลาหลี่ฮื้อว่ายข้ามประตูมังกรอยู่เลย” ชาวบ้านรอบข้างทนไม่ได้ที่เขามาดูถูกเป่ยเจา ดังนั้นพวกเขาจึงรวบรวมความกล้าเพื่อตอบโต้