หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 659

“ช่วยด้วย มีคนตกลงไปในน้ำ! ช่วยคุณหนูของข้าด้วย!!” บนผิวน้ำ มีร่างคนกำลังตะเกียกตะกายอยู่ สาวใช้ยืนตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่บนเรือ

“ช่วยคุณหนูของข้าด้วย! ช่วยด้วย!” สาวใช้ร้องไห้สะอื้น

ลู่เยี่ยนซูกำลังพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานอยู่บนเรือ เมื่อได้ยินเสียงโวยวายเสียงดัง เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

มีหญิงสาวคนหนึ่งพลัดตกลงไปในน้ำ อยู่ห่างจากเขาไม่ไกลมากนัก

เมื่อเห็นร่างของหญิงสาวค่อยๆ จมดิ่งลงไป เขาก็หวนนึกถึงตัวเองในอดีตที่ไม่มีใครช่วยเหลือเขา

และตอนที่เขาเพิ่งปีนขึ้นมาบนขอบเรือ ก็มีเสียงดังพลั่ก…

หญิงสาวคนหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านข้างของเขา กระโจนลงสู่ผิวน้ำและมุ่งหน้าตรงไปยังหญิงสาวที่ตกลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากท้องฟ้ามืดมิดและไม่มีแสงสว่างตรงกลางแม่น้ำ จึงทำให้มองเห็นได้เพียงเลือนรางแค่หนึ่งหรือสองส่วนเท่านั้น

ลู่เยี่ยนซูตกตะลึง เพราะนั่นคือโจวซูเหยา

โจวซูเหยาว่ายน้ำเก่งมาก แต่หญิงสาวที่ตกน้ำดูเหมือนจะตื่นตระหนก จึงเกาะตัวนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลย

โจวซูเหยาเกือบถูกนางดึงลงไปในน้ำ

โชคดีที่นางมีพละกำลังมาก จึงจับมือของหญิงสาวผู้นั้นไว้แน่น แล้วลากนางขึ้นไปบนฝั่ง

เมื่อเรือจอดเทียบท่าแล้ว ลู่เยี่ยนซูก็เดินตรงไปยังฝั่งอย่างรวดเร็ว

“ส่งมือมาให้ข้า…” ลู่เยี่ยนซูตะโกนเสียงดัง

โจวซูเหยาเหลือบมองเขา และอาศัยแรงจากเขาจึงสามารถปีนขึ้นฝั่งได้สำเร็จ

มีต้นหลิวขนาดใหญ่อยู่ตามชายฝั่ง เดิมทีต้นหลิวเหล่านี้มีกิ่งก้านสาขาสง่างาม เต็มไปด้วยใบไม้สีเขียวขจี แต่ทว่าเมื่อเร็วๆ นี้ ไม่ทราบว่าด้วยเหตุใด กิ่งก้านสาขาของต้นหลิวเหล่านี้กลับถูกใครบางคนเด็ดออกไป

โจวซูเหยาหยุดพักอยู่ใต้ต้นหลิว

หญิงสาวที่พลัดตกลงไปในน้ำไอออกมาอย่างรุนแรง ไอจนน้ำออกมาเป็นจำนวนมาก เสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ จึงเผยให้เห็นรูปร่างที่สวยงามของนาง

“คุณหนู…” สาวใช้ร้องไห้สะอื้นฝ่าฝูงชนเข้ามา และดึงเสื้อคลุมหนาใหญ่มาคลุมร่างของหญิงสาวไว้

หญิงสาวไอจนหน้าแดงก่ำ น้ำหยดจากหน้าผากและปลายผม ยามที่นางอ่อนแอเช่นนี้ ช่างงดงามจนแทบหยุดหายใจ

“เป็นไปไม่ได้ ข้าเห็นท่านกระโดดลงมาเองกับตา!” สาวใช้เริ่มร้อนรน เพราะเห็นเขาเปิดเสื้อคลุมยาวและปีนขึ้นขอบเรืออย่างชัดเจน

“ข้าไม่เคยพบผู้ใดที่จำสลับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้มาก่อนเลย เส้นผมของเขายังแห้งสนิทอยู่เช่นนี้ จะเป็นเขาไปได้อย่างไร? หรือว่า แม่นางปรารถนาให้เป็นเขางั้นหรือ?” โจวซูเหยาพูดเสียงดัง ตรงไปตรงมา ทำให้หญิงสาวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

หากชายหญิงมีสัมผัสใกล้ชิดกันต่อหน้าสาธารณะ นั่นเป็นการยืนยันถึงความสัมพันธ์ที่แนบแน่น

“คุณชายลู่…” หญิงสาวผู้นั้นร้องไห้คร่ำครวญ

ลู่เยี่ยนซูหันกลับมามองด้วยท่าทีของสุภาพบุรุษ ไม่ยอมมองอะไรเพิ่มเติมแม้แต่นิดเดียว

“เราไปกันเถอะ” หญิงสาวกัดริมฝีปาก รู้สึกอับอายขายหน้าจนแทบจะทนอยู่ไม่ได้ นางจึงปิดหน้าไว้แล้วรีบพาสาวใช้หนีออกไป

“ลู่จอหงวน ประตูบ้านท่านยังไม่ถูกเหยียบพังอีกหรือ?” โจวซูเหยาหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“มีคนยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อเจ้าจริงๆ ด้วย”

ลู่เยี่ยนซูถอนหายใจยาว