หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 658

หลี่ซือฉีเหงื่อไหลเต็มศีรษะ หายใจหอบรุนแรง และพึมพำเบาๆ ว่า “อา…อาจารย์…”

อาจารย์ ท่านอยู่ไหน?

เสียงใสๆ ของเด็กน้อยดังมาจากท่ามกลางผู้คนอื้ออึงมากมาย ร้องตะโกนเสียงดังว่า “พี่ซือฉี…”

“พี่ซือฉี พี่อยู่ที่ไหน?”

เมื่อลู่เจาเจาหันกลับมา นางก็ไม่พบร่างของหลี่ซือฉีแล้ว

นางจึงหันไปรอบๆ เพื่อตามหาหลี่ซือฉี

เจ้าเด็กน้อยตัวเล็กหมอบตัวลงต่ำ สายตาจึงเหลือบไปเห็นหลี่ซือฉีล้มฟุบอยู่ไม่ไกลนัก และกำลังปกป้องศีรษะของเขาด้วยความตื่นตระหนก

“พี่ซือฉี ข้ามาช่วยท่านแล้ว…” เสียงอันอ่อนหวานของลู่เจาเจาช่างมีพลังทะลุทะลวงยิ่งนัก

หลี่ซือฉีถูกเหยียบจนมีอาการมึนงง

เขามองอะไรไม่เห็นเลย เสียงอึกทึกครึกโครมของโลกภายนอกไม่มีผลต่อเขา เขาจ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า

ทันใดนั้น…

มือเล็ก ๆ คู่หนึ่งเปล่งประกายอ่อน ๆ โผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา

ท่ามกลางความมืดมิดรอบตัว มีเพียงนางคนเดียวที่มีเปล่งประกายแสงสว่างออกมา

“พี่ซือฉี ยื่นมือให้ข้า”

เจ้าเด็กน้อยเอียงคอ แสงอ่อนๆ โอบล้อมร่างกาย และมองเขาด้วยรอยยิ้มแฉ่ง

เสียงนั้นดังก้องอยู่ข้างหูอีกครั้ง

‘อาจารย์ ท่านเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของศิษย์ผู้นี้’

สองมือคู่นั้น อยู่ใกล้แค่เอื้อม

มือเล็กๆ อ้วนพี ผิวขาวเนียนละเอียดราวกับศิลาหยก พอเข้าใกล้ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของนมอ่อนๆ

เขามองเห็นเพียงเจาเจาเท่านั้น

เจาเจาที่ส่องแสงประกาย

หลี่ซือฉียกมือขึ้น มือใหญ่และมือน้อยสอดประสานกัน ดวงตาของเขาร้อนผ่าวและมีน้ำตาไหลรินอาบแก้ม

ลู่เจาเจารู้สึกร้อนรนขึ้นมา

“พี่ซือฉี พี่เรียนรู้วิธีนี้จากเจาเจางั้นหรือ? ล้มลงแล้วไม่มีใครมาปลอบโยน ก็เลยลุกไม่ขึ้นใช่หรือไม่?”

คุณชายมองเห็นอย่างนั้นหรือ?

“เจาเจา ตาของข้าพร่ามัวมองไม่ชัดในตอนกลางคืน เจ้าจับมือข้าไว้ได้หรือไม่?” หลี่ซือฉีจ้องมองนางอย่างจริงจัง

ดวงตาคู่นั้นช่างเปล่งประกายสดใสเหลือเกิน

ลู่เจาเจารู้สึกเห็นอกเห็นใจ “ได้สิ ท่านไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเจาเจาจะพาไปส่งที่บ้าน ข้าจะจับมือท่านไว้ และจะเป็นดวงตาให้กับท่านเอง!!” เด็กน้อยรับปากอย่างมั่นใจ

อวี้ซูกับอวี้ฉินมองหน้ากัน น่าแปลก พวกนางรู้สึกว่าคุณชายหลี่มีความแปลกประหลาด

หลี่ซือฉียิ้มมุมปาก โลกของเขาเต็มไปด้วยความมืดมิด แต่ลู่เจาเจาคือแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของเขา

อาจารย์ของเขา!

อาจารย์ที่เขาตามหามานานนับพันนับหมื่นปี!

ในเทศกาลไหว้พระจันทร์ มีประเพณีโยนโคมไฟลงน้ำ ตอนนี้ลู่เจาเจากำลังถือโคมไฟและวางลงในน้ำอย่างเบามือ

นางจ้องมองโคมไฟ

ส่วนหลี่ซือฉีก็มองไปที่นาง

บนผิวน้ำ มีโคมไฟนับไม่ถ้วนลอยอยู่ และมีน้ำกระเพื่อมเป็นระลอกๆ ดูสวยงามอย่างมาก