หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 657

ถ้าขโมยของล้ำค่าสำเร็จ ชีวิตนี้ก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่อีกต่อไปแล้ว

แต่ผลลัพธ์ที่ได้ กลับบัดซบสิ้นดี!!

ในกระเป๋ามีเพียงแป้งเนื้อวัวสองชิ้นเท่านั้น และยังต้องมาถูกจับกุมเพราะแป้งเนื้อวัวสองชิ้นนี้อีกต่างหาก!!

ใต้เท้าจงขึ้นไปเตะขาเขาหนึ่งที กัดฟันกรอดแล้วกล่าวว่า “เจ้าก่ออาชญากรรมไปทั่ว วันนี้จับกุมตัวเจ้าได้สักที!!” ไม่ขโมยของใคร แต่ดันมาขโมยแป้งเนื้อวัวของลู่เจาเจา!

ใต้เท้าจงควบคุมตัวจอมโจรออกไป

อวี้ซูและอวี้ฉินมองหน้ากัน พลางถอนหายใจยาวเหยียด “ท่านเอาจี้หยกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ลู่เจาเจาส่ายหน้าด้วยความรังเกียจ “มันเกะกะ”

หลี่ซือฉีเห็นอย่างนั้นก็อดขำไม่ได้เลย

ขณะที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้น…

แสงสุดท้ายบนขอบฟ้าจางหายไป เหลือเพียงแสงจันทร์ส่องสว่างท้องฟ้ายามค่ำคืน…

โคมไฟที่เรียงรายคดเคี้ยวเหมือนกับมังกรตัวใหญ่ ผู้คนต่างโห่ร้องด้วยความปีติยินดี

หลี่ซือฉีอยู่ท่ามกลางความพลุกพล่าน ผู้คนมากมายขวักไขว่ไปมา แต่เขากลับยืนนิ่งทื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชน ราวกับว่าเขาเป็นเพียงผู้มาเยือนเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความรุ่งเรือง แต่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย

ข้างหูเต็มไปด้วยเสียงคึกคักครื้นเครง

เบื้องหน้านั้นมืดมิด เขาเดินต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว

“ว้าว โคมไฟเยอะจัง... มีทั้งโคมมังกร โคมหงส์ ช่างงดงามเหลือเกิน...” เสียงของลู่เจาเจาดังสนั่นไปทั่ว

“พี่สาม รีบมาดูการแสดงเชิดมังกรเร็วเข้า…”

“พี่ซือฉี พี่ซือฉี...รีบมาเร็วเข้า...” เสียงของลู่เจาเจาราวกับว่าดังมาจากท้องฟ้าอันไกลโพ้น แต่ก็เหมือนกับว่าอยู่ตรงหน้าเช่นกัน

เขายื่นมือออกไปแล้วลูบคลำเดินไปทางลู่เจาเจา

แต่ตอนที่เขาเพิ่งก้าวขาออกไป เขาก็ถูกใครบางคนชนจนสะดุดล้มลงไป

“นี่เจ้าตาบอดรึไง ชนคนแล้วไม่เห็นหรือไง!” เขาไม่สามารถหลบเลี่ยงฝูงชนที่แน่นเบียดเสียดได้ เขาจึงล้มลงกับพื้น และไม่รู้ว่าใครเหยียบนิ้วของเขาเข้า

ชายคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่บนโลงแก้วน้ำแข็ง ดวงตาจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับใหลอยู่ภายใน ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก เขาเอื้อมมือไปลูบไล้โลงแก้วน้ำแข็งเบาๆ แล้วกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เจ้าอุทิศตนเองเพื่อช่วยเหลือโลกหล้า บุญคุณของเจ้ายิ่งใหญ่เกินกว่าจะวัดค่าได้ แล้วเหตุใดเจ้าจึงต้องมาทนทุกข์ทรมานจากการอุทิศนี้อยู่ตลอดเวลาด้วยเล่า?”

“สวรรค์ไม่ยุติธรรม สวรรค์ไม่ยุติธรรมกับเจ้า”

“อาจารย์ ตื่นขึ้นมาเถิด สิ่งที่อาจารย์ไม่มี ศิษย์จะมอบให้กับท่านเอง!”

“หากท่านไม่มีดวงตา ข้าก็จะเป็นดวงตาให้กับท่าน”

“อาจารย์ ศิษย์คือเทพเจ้าแห่งชีวิต ดวงตาคู่นี้อาจจะไม่ได้ดีมากนัก แต่ก็พอที่จะรับใช้ท่านอาจารย์ได้ ศิษย์ปรารถนาให้ดวงตาคู่นี้ พาท่านอาจารย์ชมทิวทัศน์ภูเขา แม่น้ำ และชมความเจริญรุ่งเรืองของโลกหล้า ศิษย์จะไม่เสียดายเลย...” ชายหนุ่มปาดมือขวาไปตรงหน้า แสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

เขาค่อยๆ ดันแสงสว่างนี้เข้าไปในโลงแก้วน้ำแข็ง

“ขอให้ท่านอาจารย์นำดวงตาของข้ากลับมาเกิดใหม่ และกลับคืนสู่โลกมนุษย์อีกครั้ง” ชายผู้นั้นหลับตาลงแน่น และมีหยาดโลหิตไหลรินมาจากหางตาของเขา

“อาจารย์ ศิษย์เองก็จะกลับมาเกิดใหม่ เพื่อตามหาท่านต่อไป”

“ขอให้อาจารย์ผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ด้วยดี”

“อาจารย์ ท่านจะเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของศิษย์ผู้นี้” จากนั้น ร่างของเขาก็ค่อยๆ เลือนหายไป