หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 718

“เป่ยเจาไปเอาสุราทิพย์ลูกท้อแบนมากไหนกัน ไป พวกเราไปที่ตระกูลกันเถิด!” หนานมู่ไป๋ตรงไปหาตระกูลลู่อย่างไร้ยางอาย

เพลานี้ไฟทั้งหมดในบ้านตระกูลลู่ดับลงแล้ว

มีเพียงคนเฝ้าประตูที่นั่งหาวหวอดๆ ก่อนจะสัปหงกหลับไป

ทันใดนั้นเอง...

“ปัง ปัง ปัง...” เสียงประตูดังลั่นทำให้คนเฝ้าประตูตกใจตื่นทันที

“มีคนมา ใครมาเปิดประตูกลางดึก” คนเฝ้าประตูเดินไปเปิดประตูด้วยความงัวเงีย

ทันทีที่เปิดประตู เขาก็ตื่นจากอาการง่วงนอน

“ทะ ทะ...ท่านราชทูต? นายท่านต่างนอนกันหมดแล้ว ท่านโปรดรอครู่หนึ่งได้หรือไม่ขอรับ” คนเฝ้าประตูจำคนเย่อหยิ่งเหล่านี้ได้เป็นอย่างดี

พวกเขามาส่งของขวัญในยามกลางวันด้วยท่าท่างหยิ่งผยอง

ทำให้รู้สึกขบเขี้ยวเคี้ยวฟันน่าดู

คุณชายใหญ่ยื่นของขวัญตอบแทนให้ แต่พวกเขากลับแสดงท่าทีรังเกียจ

ทำให้ฮ่องเต้เอาของที่เหลือกลับไปจนหมด

พูดก็พูดเถิด พวกเขาไม่เคยเห็นคนไปร่วมงานเลี้ยงและหอบข้าวของกลับไปเช่นนี้เลย! สุราที่เหลือยังเทลงขวดจนเต็ม จากนั้นเอาไปใส่ในรถม้าและส่งกลับไปเก็บไว้ในห้องใต้ดินของพระราชวัง

ตอนนั้นเองเขาก็อยากเอาขวดสุราไปแบ่งสุราจากไหใหญ่สองไหเช่นกัน แต่เมื่อพิจารณาถึงสถานะของตนเอง พวกเขาจึงไม่กล้า

หมิงหลางพลันโบกมือ “ไม่ต้องไปรายงานหรอก”

“ข้าแค่อยากถามว่าของขวัญตอบแทนของพวกเรายามกลางวันยังอยู่หรือไม่”

คนเฝ้าประตู :?

“ไม่มีใครอยากได้ ฝ่าบาทจึงนำกลับพระราชวังไปแล้ว” คนเฝ้าประตูตอบอย่างตรงไปตรงมา

หมิงหลางรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก ก่อนจะถามต่อไปว่า “แล้วสุราในงานเลี้ยงเล่า ยังเหลืออยู่หรือไม่”

หนานมู่ไป๋ที่ยืนอยู่ข้างหลังมองมาด้วยสายตาคาดหวัง

แต่สีหน้าของคนเฝ้าประตูกลับดูกังวล “มีสุราทั้งหมดเพียงสองไห ไหหนึ่งดื่มจนหมดแล้ว เหลือเพียงสองอึกที่ก้นไหกระมัง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน