หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 717

หนานมู่ไป๋ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างภาคภูมิ

“ใช่แล้ว เสด็จตาของข้าเคยได้กิ่งลูกท้อแบนมาโดยบังเอิญ ว่ากันว่าลูกท้อแบนจะบานและออกผลทุกพันปี ทำให้ลูกท้อทุกลูกมีความสำคัญอย่างยิ่ง...”

“เสด็จพ่อใช้พลังวิญญาณรดน้ำกิ่งลูกท้อแบนนั่นนานกว่าสามสิบปี ก่อนมันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

“มันเป็นแค่กิ่งลูกท้อที่แบ่งออกมา ไม่อาจเปรียบเทียบกับลูกท้อแบนได้ แต่ยังเป็นผลไม้ทิพย์ในอันดับต้นๆ ของฟ้าดิน”

“ลูกท้อนี้จะออกดอกในสามสิบปี มันจะสุกพอดีในปีนี้ ถึงเวลานั้นค่อยส่งตระกูลหมิงสองคนมาชิมแล้วกัน”

ลูกท้อแบนถือเป็นสมบัติของเทพเซียน

แม้แต่ลูกท้อแบนที่ถูกแบ่งออกมาก็มีความหมายที่แตกต่างกัน

หมิงหลางตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“จะว่าไปแล้ว สุราที่ใต้เท้าลู่มอบให้ก็มีกลิ่นลูกท้อจางๆ เช่นกัน”

น่าแปลกที่พลังวิญญาณกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

“ท่านเซียงหลิ่ว ข้าขอดูขวดสุราหน่อยได้หรือไม่”

“ขอดูเพียงครู่เดียวเท่านั้น”

เมื่อพูดจบประโยค เศียรทั้งเก้าของเซียงหลิ่วจึงหันกลับมาพร้อมกัน พลางมองเขาอย่างเย็นชา

“แค่ขวดสุรา เหตุใดท่านเซียงหลิ่วจึงเป็นเช่นนี้” แม้แต่หนานมู่ไป๋ก็อดประหลาดใจไม่ได้

ดวงตาของเซียงหลิ่วประกายแวบวับอย่างดุเดือด พร้อมกับกัดฟันกรอด

“มีบางอย่างผิดปกติ” หมิงหลางส่ายหัวเล็กน้อย

แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา

เขาแทบใช้พลังเปิดขวดสุราไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เมื่อฝาขวดกลิ้งตกลงมาที่เท้าของเขา พลังวิญญาณก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น

หมิงหลางหยิบฝาขวดสุราขึ้นมา วางไว้ที่ปลายจมูกพร้อมกับสูดดม จากนั้นจึงใช้นิ้วจุ่มลงไปและนำขึ้นมาชิม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน