หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 745

นางแวะไปจวนฮู่กั๋วกง พอนางเข้าไปข้างใน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ จากภายในบ้าน

“ลูกชายของข้าผิดอะไรหนักหนา? ทำไมต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้?”

“ก่อนหน้านี้เขามองไม่เห็นแค่ตอนกลางคืน แต่ตอนนี้แม้แต่กลางวันก็มองไม่เห็นแล้ว ทำไมต้องพรากแสงสว่างไปจากเขาด้วย?”

“ลูกแม่! เจ้าจะทำร้ายหัวใจของแม่หรือ?” นางร้องไห้สะอื้น คนที่ได้ยินอดที่จะน้ำตาไหลตามไม่ได้

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึกๆ

เขาคือเสียนถิง!

ต้องเป็นเสียนถิงแน่ๆ!

เมื่อลู่เจาเจาเพิ่งก้าวเท้าเข้าประตู หลี่ซือฉีก็หันมามองทางประตูทันที พร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า เหมือนกับเสียนถิงในตอนนั้นไม่มีผิด

“เจาเจา เจ้ามาแล้วหรือ”

ทุกคนต่างตกตะลึง “เด็กรับใช้บอกว่าเจ้ามองเห็นได้แค่เจาเจาเท่านั้น เป็นเรื่องจริงหรือนี่?” ทุกคนในจวนกั๋วกงต่างประหลาดใจ

หลี่ซือฉียิ้มแย้ม “อาจจะเป็นโชคชะตากระมัง”

เขามองดูเจาเจาด้วยสายตาที่จดจ่อ

ลู่เจาเจาเกือบจะร้องไห้ต่อหน้าทุกคน

“พี่ซือฉี ไปแคว้นใต้กับพวกเราเถอะ”

ลู่เจาเจาลุกขึ้นยืน แล้วพาหลี่ซือฉีไปนั่งบนม้านั่ง

นางค่อยๆ ลูบไล้เปลือกตาของหลี่ซือฉี ดวงตาที่ใสสะอาดสว่างไสว แต่กลับมองอะไรไม่เห็นเลย

“เจาเจาจะรักษาดวงตาของพี่ซือฉีให้หายดีแน่นอน” ลู่เจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้

หลี่ซือฉีจับมือเล็ก ๆ ของนางเบา ๆ ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ดีมากเลยที่เจาเจายังมีชีวิตอยู่

“ไม่เป็นไร แค่ได้เห็นเจาเจาก็ดีแล้ว”

ลู่เจาเจาอยู่ในจวนฮู่กั๋วกงอีกครู่หนึ่ง และกำหนดเวลาออกเดินทาง

“อีกสามวัน พวกเราจะออกเดินทางไปพร้อมกัน...” ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว นางจึงไม่ได้นั่งนานนัก ไม่นานก็ออกจากจวนกั๋วกงไป

นางยืนอยู่ที่ประตู มองดูจวนกั๋วกง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน