หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 746

“ข้าจะสั่งยาอบอุ่นกระเพาะสักสองสามขนาน แม่ทัพหรงกินแล้วน่าจะดีขึ้นบ้าง” หมอใหญ่เขียนใบสั่งยา จากนั้นก็ส่งให้เด็กไปรับยา

เมื่อหมอใหญ่จากไปแล้ว หรงเช่อก็อาเจียนอีกจนหน้าซีดเผือด

“รู้สึกไม่สบายใจเลย...” แม่ทัพหรงผู้องอาจ ยื่นมือไปจับมือสวี่สืออวิ๋น และมองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอ

สวี่สืออวิ๋นหัวเราะออกมา

ช่างเหมือนกับสุนัขตัวใหญ่ที่น่าเวทนาเหลือเกิน

“ข้าได้กลิ่นน้ำมันแล้วรู้สึกไม่ดีเลย...” หรงเช่อไม่เคยรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน น้ำลายไหลออกมาจากปากไม่หยุด

สวี่สืออวิ๋นมองไปยังเติงจือ “เอาอาหารออกไปเถอะ แล้วยกข้าวต้มและกับข้าวจานเล็กๆ เข้ามาแทน”

“มีผักดองรสเปรี้ยวหวานบ้างไหม?” หรงเช่อกลืนน้ำลายลงคอ

“จะให้ดีก็นำผักมาแช่น้ำเปรี้ยวสักหนึ่งวัน แล้วจึงนำมาคลุกเคล้ากับเครื่องปรุงรสต่างๆ ทานคู่กับข้าวต้มคงอร่อยมากแน่ๆ...” หรงเช่อมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ในบรรดามามาที่ท่านพ่อส่งมา มีมามาที่ชำนาญด้านการทำผักดองอยู่พอดี เติงจือ ให้มามาไปจัดเตรียมมาให้สักหน่อยเถอะ...” ในวันที่หรงเช่อแต่งงาน จวนเจิ้นกั๋วกงส่งพ่อครัวในจวนมาด้วย

หรงเช่อรู้สึกมีรสชาติที่จืดชืดในปาก จึงกินข้าวต้มกับหัวไชเท้าเปรี้ยวหนึ่งชาม

“วันนี้ไม่ต้องออกไปไหน พักผ่อนอยู่บ้านเถอะ”

“อีกสามวันข้างหน้าจะต้องออกเดินทางไปแคว้นใต้ แต่ทว่าร่างกายกลับรู้สึกไม่สบาย เกรงว่าจะต้องเผชิญความยากลำบากเป็นแน่” สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจ และครุ่นคิดว่าเหตุใดจึงล้มป่วยขึ้นมาโดยกะทันหันเช่นนี้?

“ถ้ากลางคืนอาการยังไม่ดีขึ้น ก็คงต้องเชิญหมอหลวงมาดูสักหน่อย” สวี่สืออวิ๋นพูดเบาๆ กับเขาขณะที่เขาพิงลงบนเตียง

“เจ้าค่ะ” เติงจือพยักหน้า

“ไปแจ้งทูตจากแคว้นใต้ ให้เตรียมตัวออกเดินทางในสามวันข้างหน้า”

ในช่วงบ่าย บรรยากาศภายในจวนเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทุกคนต่างเร่งรีบเก็บข้าวของ เตรียมตัวเดินทาง

“นายหญิงใหญ่หนิงป่วยหนัก ต้องนำยาไปเยอะสักหน่อย ช้าก่อน...” สวี่สืออวิ๋นเรียกเจาเจามา เด็กน้อยกำลังถือน่องไก่ กินไปพลางถอนหายใจไปด้วย

“เจาเจา บงกชทองเก้าโคจร แม่ขอเด็ดไปสักหนึ่งดอกได้หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน