หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 749

“ตอนกลางคืน ถ้าเขาอาเจียนจนทรมาน ก็ให้ย้ายไปนอนห้องข้างๆ จะได้ไม่รบกวนการนอนของเจ้า จำไว้ล่ะ อ้อใช่ อย่าบอกว่าแม่เป็นคนพูดนะ...” เมื่อพูดจบ ฮูหยินหรงก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องส่งแล้ว ข้าจะกลับไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษ”

ทันทีที่สวี่สืออวิ๋นผลักประตูเปิดออก ก็เห็นหรงเช่อที่ยืนอยู่ในห้อง มองนางตาละห้อย

นางรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

“พวกเจ้าสองคนน่ะ ถ้าบอกว่าเป็นแม่ลูกแท้ๆ ใครๆ ก็ต้องเชื่อ” หรงเช่อมองนางอย่างน้อยใจ

นี่ใช่คำที่คนเป็นแม่แท้ๆ พูดหรือ ไล่ให้เขาไปอาเจียนห้องข้างๆ อย่างโดดเดี่ยว...

ในหัวใจของเขารู้สึกหนาวเหน็บ

“วางใจได้ ข้าไม่ไล่ท่านไปไหนหรอก” ดวงตาของสวี่สืออวิ๋นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เช้าวันรุ่งขึ้น

เสียงอาเจียนของหรงเช่อดังไปทั่วทั้งจวน

“โชคดีที่ข้ากำลังจะไปแคว้นใต้ ไม่อย่างนั้น...ถ้าข้าแพ้ท้องต่อหน้าขุนนางทั้งท้องพระโรงแล้วละก็ ต่อให้กระโดดลงไปล้างตัวในคูเมือง ก็ไม่มีทางล้างมลทินได้” มีผู้ชายที่ไหนเขาแพ้ท้องกันบ้างล่ะ

การตั้งครรภ์ของสวี่สืออวิ๋นในครั้งนี้ราบรื่นมาก

กินอะไรก็อร่อย ร่างกายก็สดชื่น แม้แต่การเดินเหินก็ยังกระฉับกระเฉงอีกด้วย

“เจาเจา เจ้าจะได้เป็นพี่สาวแล้วนะ...” หรงเช่อถือชามข้าวต้มเข้ามาประกาศข่าวดี

“ไม่ว่าจะเป็นน้องชายหรือน้องสาว พ่อกับแม่ก็ยังรักเจาเจาที่สุด” หรงเช่อไม่ลืมที่จะปลอบโยนเจ้าตัวน้อย

ลู่เจาเจายกชามน้ำแกงไก่อยู่ ปากของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบมัน ใบหน้าน้อยๆ สงบ “ข้ารู้แล้ว... ข้าไม่ได้บอกพวกท่านหรอกหรือ”

“สงสัย ข้าคงเล่นจนลืม” ซู๊ดดด... นางยกน้ำแกงซดอีกสองคำ

หรงเช่อและสวี่สืออวิ๋นมองหน้ากัน

เมื่อคืน ทั้งสองกังวลจนนอนไม่หลับเพราะกลัวว่าเจาเจาจะน้อยใจ

แต่ที่ไหนได้ นางรู้ล่วงหน้าแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน