หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 756

ลู่เจาเจานอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของมารดา

เมื่อเห็นว่าทุกคนหลับสนิทแล้ว เจ้าตัวน้อยจึงลุกขึ้น

จู่ๆ รูปปั้นเทพเจ้าผุพังที่อยู่ในวัดก็ลืมตาขึ้น ดวงตาน่าเกรงขามจ้องมองลู่เจาเจาด้วยความกดดัน

เจ้าตัวน้อยแหงนหน้าขึ้นมองรูปปั้น

แววตาของรูปปั้นช่างแปลกประหลาด เปล่งประกายแสงสีแดงอ่อน แฝงไปด้วยความรู้สึกเย็นยะเยือก

“อ้อ ข้าก็นึกว่าปีศาจตัวไหนมาเล่นตลก”

“ที่แท้ก็เจ้าเต่าแก่...”

“ก็ว่าอยู่ว่าทำไมบำเพ็ญตบะได้รวดเร็วขนาดนี้ ที่แท้ก็ใช้มนุษย์เป็นเครื่องสังเวยนี่เอง!” เอ๋...นี่มันเต่าดำของตระกูลซูนี่นา

สายตาของเต่าชราตัวนั้นมองไปที่เอวของลู่เจาเจา

หยกลายมังกร?

การบำเพ็ญตบะของเขามาถึงคอขวด จึงออกมาหามนุษย์สังเวย คิดไม่ถึงว่าจะโชคดีขนาดนี้!

“พวกเจ้านี่เองที่สร้างปัญญาให้เฟิ่งอวี่”

“ดีๆๆ ข้าจะจับพวกเจ้ามาเป็นเครื่องสังเวยซะ!”

“ได้ยินมาว่าเด็กอายุสามขวบครึ่ง มีความอาฆาตมากที่สุด เอาเจ้ามาสังเวยซะ ข้าจะทะลวงคอขวดได้แน่นอน!”

เขาบำเพ็ญตบะมาแล้วห้าพันปี กะอีแค่ทารกสามขวบครึ่งที่ฟันน้ำนมเพิ่งจะขึ้นครบคนหนึ่ง ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย!

ทันใดนั้น แรงกดดันรุนแรงถาโถมเข้ามา แต่ลู่เจาเจา...

ยังคงยืนอยู่กลางวัดร้าง ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

ลมแรงพัดโหมกระหน่ำ พละกำลังอันมหาศาลกอดรัดลู่เจาเจาไว้ พยายามลากนางไปที่หน้ารูปปั้น

ทว่า นางไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

“แค่นี้เองเหรอ พันปีของเจ้า ช่างไร้ค่าจริงๆ”

“กระบี่!” นางเอื้อนเอ่ยเบาๆ มือน้อยๆ กางออก

ทันใดนั้น กระบี่เจาหยางที่เปล่งประกายสีทองเรืองรองก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในมือ

วินาทีที่กระบี่เจาหยางปรากฏขึ้น เต่าชราในรูปปั้นก็ตกตะลึง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน