หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 759

“เจ้าค่ะ”

“พวกเจ้ากินอะไรกันอยู่น่ะ” ทันทีที่เข้ามาในวัดร้าง หนานมู่ไป่ก็ได้กลิ่นหอมเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ลู่เจาเจารู้สึกผิดเมื่อเห็นเขา

ก็แหม นี่มันบรรพชนของตระกูลฝ่ายมารดาของเขานี่นา

[บรรพชนตระกูลซูของท่านไง...]

สวี่สืออวิ๋นมือสั่น

แม้นางแสร้งพยายามทำเป็นสงบ แต่ชามที่อยู่ในมือกลับสั่นไม่หยุด

“เจาเจาจับเต่ามาจากภูเขา เอามาต้มน้ำแกงบำรุงร่างกายให้ท่านพ่อ” หลังจากได้ยินเสียงในใจของเจาเจาแล้ว สวี่สืออวิ๋นก็ไม่กล้าสบตาหนานมู่ไป๋อีกต่อไป

ลู่เจาเจาแทะเนื้อจากกระดองเต่าเสร็จแล้วก็วางรองใต้ก้นเหมือนเป็นเก้าอี้ตัวเล็ก

“คุ้นๆ ว่าสายเลือดในตระกูลซูจะไม่มีใครกินเต่านะ” หมิงหลางพูดด้วยรอยยิ้ม

หนานมู่ไป๋รู้สึกเสียดาย “ใช่แล้ว บรรพชนของตระกูลซูคือเต่าดำ ไม่มีสาวกของตระกูลซูคนไหนกินเต่าหรอก”

“ท่านยายเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลซู นางแต่งงานเข้าวังเป็นฮองเฮา ให้กำเนิดแม่ของข้า เราทุกคนสืบทอดพรสวรรค์ของตระกูลซู ดังนั้น พวกเราเองจึงต้องปฏิบัติตามกฎของตระกูลซูด้วย” หนานมู่ไป๋กระเดือกกลืนน้ำลายเบาๆ

น้ำแกงนี่ กลิ่นหอมเตะจมูกเหลือเกิน

“เต่าตัวนี้น่าจะบำเพ็ญตบะอยู่ในป่าลึก ดูเหมือนจะมีพลังวิญญาณอยู่ด้วย พระนัดดาไม่ลองสักชามหรือ” หมิงหลางเริ่มรู้สึกอยากกินบ้าง เมื่อเห็นก้นหม้อยังพอมีเหลืออยู่บ้างหลังจากตักส่วนหนึ่งใส่ในโถไปแล้ว

จึงเอ่ยขึ้นว่า “องค์หญิงเจาหยาง ขอให้ข้าสักชามได้ไหม”

“เชิญเลย ที่เหลือเดี๋ยวจะเอาไปทำโจ๊กให้พวกพี่ๆ สาวใช้ทานกัน เดินทางไกลต้องบำรุงกันสักหน่อย” เจ้าตัวน้อยใจกว้างกับคนในอาณัติของตัวเองมาก

เมื่อเติงจือตักน้ำแกงให้หมิงหลางแล้วก็รีบเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

บรรดาสาวใช้ต่างก็ยิ้มแย้มออกมาให้เห็น อะไรที่เจ้านายว่าเป็นของดี พวกนางรู้ว่าต้องเป็นของดีแน่นอน

“ขอบพระทัยองค์หญิง”

หมิงหลางยกน้ำแกงซดเข้าปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “น้ำแกงชามนี้มีพลังวิญญาณที่เข้มข้นมาก ดีกว่าการฝึกฝนในสระน้ำศักดิ์สิทธิ์เสียอีกอีก!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน