หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 766

ถ้าลูกสาวของนางยังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะมีลูกหลานเต็มไปหมดแล้วสินะ

สองวันต่อมา

ขบวนรถม้าหยุดอยู่นอกประตูเมืองหนานตู ทหารยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็ตะโกนขึ้น “ยินดีต้อนรับพระนัดดา”

ภายในรถม้า สีหน้าของหญิงชราค่อยๆ ตึงเครียดขึ้น

ร่างกายของนางสั่นเทา นางชี้ไปที่หนานมู่ไป๋ด้วยความหวาดกลัวและเกลียดชัง ลูกตาเบิกกว้าง เส้นเลือดแดงกระตุก กัดฟันแน่น จ้องมองหนานมู่ไป๋ที่สูงส่ง

ในดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“อ๊าาา! อ๊ะ?” นางชี้ไปที่พระนัดดาที่อยู่นอกรถม้า

นั่นคือหลานชายของชายชั่วคนนั้น!

สวี่สืออวิ๋นจับมือนางแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เขาคือพระนัดดาของฮ่องเต้ ข้าเป็นน้าของเขาที่พลัดถิ่นไปอยู่แดนไกล ข้าห่างหายไปสามสิบหกปีแล้ว ข้ากลับมาเพื่อมาพบญาติ”

“อย่ากลัว ข้าจะปกป้องท่านเอง”

เพียงประโยคเดียวก็ทำให้หญิงชราตกใจ

เอาแต่จ้องมองนางอย่างว่างเปล่า สติล่องลอยไปไกล

นางคือ...

ลูกสาวของข้า!

“ทำไมท่านถึงได้ร้องไห้อีกแล้วล่ะ”

สวี่สืออวิ๋นหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาบนใบหน้าหญิงชราเบาๆ

“บนหน้าของท่านมีแผลไฟไหม้ เพิ่งทายาไปเอง จะโดนน้ำไม่ได้นะ”

“ท่านอย่าได้กังวลไป มีข้าคอยดูแลท่าน ไม่มีใครกล้าทำร้ายท่านอีก!”

“อวิ๋นเหนียงไม่ใช่คนเก่ง แต่การปกป้องท่านก็แค่เรื่องเล็กน้อย ข้าทำได้ มารดาผู้ให้กำเนิดของข้าอยู่ที่แคว้นใต้นี่ ครั้งนี้ข้ากลับมาเพื่อการนี้ คงไม่อยู่นาน หากท่านไม่รังเกียจ รอจนข้าเสร็จธุระแล้ว พวกเราจะกลับเป่ยเจาด้วยกัน”

“ที่เป่ยเจา แม้ว่าข้าจะไม่ใช่องค์หญิง แต่ชีวิตก็ถือว่าไม่เลวเลย”

“พ่อแม่ของข้ารักข้า พวกเขาปฏิบัติต่อข้าราวกับว่าเป็นลูกแท้ๆ ของพวกเขา ไม่สิ ดีกว่าลูกแท้ๆ ของพวกเขาด้วยซ้ำ” ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสุข ความอ่อนโยนในก้นบึ้งของดวงตาก็แทบจะล้นปรี่ออกมาแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน