หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 800

สวี่สืออวิ๋นเปรียบเสมือนคนตายไปแล้วในสายตาของเขา

มีชีวิตอยู่ต่ออีกสักหน่อยคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เขาเป็นคนตามสังหารฮูหยินหนิงและสวี่สืออวิ๋นแทนน้องสาวในพระราชวังมาโดยตลอด! และเป็นความประมาทของเขาเองที่ทำให้ฮูหยินหนิงและสวี่สืออวิ๋นหลบหนีไปได้!

ลู่เจาเจารู้สึกผิดจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลยสักครั้ง

“สมควรแล้ว สมควรแล้ว”

ใต้เท้าซูไม่ได้อยู่ที่นั่นต่อ เขาลุกขึ้นและเดินจากไปพร้อมกับกล่องอาหารในมือ

ด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง

บรรพชน ท่านอยู่ที่ใดกันแน่

“เจ้าดูผิดปกติไปนะ!” เซี่ยอวี้โจวถามด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับชามในมือ

“แย่งเสบียงของเจ้าเสมือนคนฆ่าบิดามารดา แต่นี่เจ้าให้เขาห่อกลับบ้านไปอย่างนั้นหรือ!” เซี่ยอวี้โจวเบิกตากว้างราวกับเห็นผี

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “เห็นข้าเป็นคนตระหนี่หรือ!”

“ใช่!” เซี่ยอวี้โจวและจุยเฟิงพยักหน้าพร้อมกัน

ลู่เจาเจาจึงหันกลับมาตวาดเสียงดัง “ข้าไม่ได้ตระหนี่ ข้าน่ะใจกว้างที่สุดแล้ว!”

หนึ่งคนและหนึ่งสุนัขเงียบไป ก่อนจะก้มหน้ากินกุยหลิงเกาต่อไป

“เซียนเฉ่าเกานี้มีกลิ่นอายของพลังวิญญาณอยู่จริงๆ ช่างล้ำค่าเหลือเกิน” หลังจากแม่ทัพโหลวกินเข้าไป ความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งหมดก็หายไป พลังวิญญาณแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย ทำให้อยากฝึกวรยุทธ์ขึ้นมาอีกครั้ง

“ตำหรับเซียนเฉ่าเกานี้ล้ำค่ามากหรือไม่”

“ข้าน้อยอยากขอคำชี้แนะบ้างได้หรือไม่ หากเด็กๆ ได้กินหลังจากฝึกวรยุทธ์ คงจะมีกำลังวังชามากขึ้นอย่างแน่นอน!” แม่ทัพโหลวกล่าวอย่างอ่อนน้อม

ลู่เจาเจาเกาศีรษะพร้อมกับตอบไปว่า “ตำรับยาไม่ได้ล้ำค่า แต่ส่วนผสมต่างหากที่ล้ำค่า”

“เซียนเฉ่าเกาหนึ่งหม้อ ต้องสิ้นเปลืองบรรพชน…” นางกระซิบเสียงเบาราวกับเสียงยุง ไม่กล้าพูดเสียงดังมากเกินไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน