หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 810

“อืม เจ้ากลับไปเถิด ไปรักษาตัวให้ดี”

ตามคำสอนของบรรพบุรุษของตระกูลโหลว หากหัวหน้าตระกูลก้าวเข้าสู่เรือนหลักแล้ว จะถือว่าเขาสูญเสียคุณสมบัติเรือนหลักอย่างสมบูรณ์

โหลวอวิ๋นเจิงกุมหน้าอกพลางเดินโซซัดโซเซลงไปตามขั้นบันได ด้วยแผ่นหลังที่ดูโดดเดี่ยวเป็นพิเศษ

ทว่ากลับมีเสียงฮือฮาดังขึ้นจากไกลๆ

“นางชนะในสนามระดับเริ่มต้นจริงหรือ”

“พวกเจ้าไม่ได้ออมมือให้นางใช่หรือไม่” โหลวอวิ๋นเจิงได้แต่ถามด้วยความประหลาดใจ

“ออมมือ? ล้อเล่นหรือเปล่าคู่ต่อสู้ที่ลงจากการต่อสู้กับนาง มือยังจับกระบี่ไม่แน่นด้วยซ้ำ! โหลวเสี่ยวฝานเกือบแขนขาหักก็เพราะนาง!” ผู้ชมทั้งหมดต่างโห่ร้อง

ฝูงชนรวมตัวกันรอบๆ โหลวจิ่นถัง พร้อมกับเดินไปข้างหน้า

โหลวจิ่นถังเป็นเด็กตัวเล็ก เมื่อรายล้อมไปด้วยผู้คน แม่ทัพโหลวจึงมองไม่ชัด ไม่รู้ว่าผู้ใดคือม้ามืด

และยังนึกถึงหลานสาวตัวน้อยที่ไม่เคยถือกระบี่หรือฝึกวิชาด้วยความเป็นห่วง

ไม่รู้ว่านางได้รับบาดเจ็บหรือไม่

ได้ยินมาว่านางจับคู่ต่อสู้กับโหลวเสี่ยวฝานพอดี?

แม่ทัพโหลวค่อนข้างเป็นกังวลมาก

เมื่อโหลวจิ่นถังเดินก้าวออกมา ทุกคนก็พากันประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ

“ช่างเป็นม้ามืดจริงๆ” ก่อนหน้านี้นางไม่เคยอยู่ในสายตาของคนในตระกูลเลยด้วยซ้ำ

นางถือกระบี่เก่าเดินขึ้นบันไดทีละขั้น และหยุดยืนบนแท่นสูง

เมื่อเห็นใบหน้าของนางอย่างชัดเจน รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ทัพโหลวจึงแข็งค้างในทันที

จิ่นถัง?

จิ่นถังที่อายุ7ขวบ? หลานสาวของข้าไม่เคยเรียนวิชากระบี่มาก่อนไม่ใช่หรือ

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นว่า “โหลวอวิ๋นเจิง ไม่มาดูการท้าทายของบุตรสาวเจ้าหน่อยหรือ!”

โหลวอวิ๋นเจิงที่กำลังจะเดินออกจากสนามระดับสูงจึงหยุดชะงักชั่วคราว

ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาอย่างเชื่องช้า

เขาเห็นภาพบุตรสาวคนเล็กกำลังยกมือทำความเคารพโหลวซวี่เหยียน “หวังว่าท่านอาซวี่เหยียนจะชี้แนะข้าด้วย”