หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 813

ทั้งสนามตกอยู่ในความโกลาหลวุ่นวาย ราวกับว่าได้มีชีวิตใหม่กันอีกครั้ง ทุกคนพากันกระซิบกระซาบไม่หยุด

ในขณะที่ทุกคนกำลังดวงตาลุกโชน โหลวจิ่นถังกลับค่อยๆ เดินเข้าไปหาลู่เจาเจาพร้อมกับกระบี่ในอ้อมแขน

“เจาเจา ข้าไม่ทำให้เจ้าขายหน้าใช่หรือไม่”

เมื่อพูดจบ นางจึงล้มลงกับพื้นด้วยขาอ่อนแรงทันที

ลู่เจาเจาเก็บกระบี่เจาหยาง ก่อนจะลดสายตาลงมองนาง อืม ท่านไม่ได้ทำให้ข้าขายหน้า

เพลานี้ ณ สวนหลังบ้านตระกูลโหลว

ฮูหยินโหลวที่ผมขาวไปทั้งศีรษะกำลังอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กๆ อายุขวบครึ่งอยู่ในอ้อมแขน เด็กคนนี้เกิดมาบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

ตระกูลโหลวเคารพในความแข็งแกร่ง แต่นั่นก็เป็นความโหดร้ายอย่างหนึ่งเช่นกัน

ครอบครัวบุตรชายคนโตสูญเสียตำแหน่งหัวหน้าตระกูล จึงต้องย้ายออกจากเรือนหลัก

“ฮูหยินเจ้าคะ ของทุกอย่างถูกเก็บเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

หน้าเรือนมีห่อของทั้งเล็กทั้งใหญ่วางอยู่เรียงรายนับไม่ถ้วน ฮูหยินโหลวอุ้มหลานสาวตัวน้อยออกมาอย่างเดียวดาย

บุตรชายสิ้นใจในสนามรบ ลูกสะใภ้ยังไม่ทันพ้นอยู่ไฟก็มาแขวนคอฆ่าตัวตายจากไปอีกคน เหลือไว้เพียงทารกน้อย

บัดนี้แม้แต่เรือนหลักก็ไม่อาจรักษาไว้ได้อีกแล้ว

ในใจจึงรู้สึกเดียวดายไม่น้อย

ฮูหยินโหลวเคยเป็นสตรีโฉมงาม เป็นที่โดดเด่นสะดุดตามาก่อน ทว่าหลังจากสูญเสียบุตรชายอันเป็นที่รักไป ผมของนางกลับเปลี่ยนสีเป็นสีขาวโพลนภายในชั่วข้ามคืน ตอนนี้ดวงตาขุ่นมัวไร้ซึ่งความหวัง ไม่ต่างจากศพเดินได้

นางมองต้นไม้ใบหญ้าในลานอย่างตัดใจไม่ลง นางไม่ได้อยากจากเรือนใหญ่นี้ไป

นั่นเป็นเพราะเรือนใหญ่หลังนี้คือสถานที่เก็บความทรงจำทั้งหมดของนางกับบุตรชาย

“ท่านพี่ ยังไม่ไปอีกหรือ” สตรีแต่งกายงดงามคนหนึ่งเดินเข้ามาในประตูลานด้วยรอยยิ้ม

นางคือแม่นางหลินผู้เป็นภรรยาของโหลวซวี่เหยียนนั่นเอง

“ก็จริง ท่านอยู่ที่นี่มานานหลายสิบปี คงจะหนีไม่พ้นความรู้สึกเก่าๆ แต่กฎก็คือกฎ ท่านพี่ควรใจกว้างให้มากกว่านี้”

“ประเดี๋ยวต่อไปท่านจะชินเอง”