หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 817

กระบี่วิญญาณปักเรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง บ้างก็มีรอยตำหนิและบ้างก็เป็นสนิม

“กระบี่วิญญาณเหล่านี้ถูกดึงออกมาโดยบรรพบุรุษตระกูลโหลวในสนามรบโบราณ ได้รับการบูชามานานหลายพันปี จนกระทั่งกลายเป็นสุสานกระบี่”

“ลูกศิษย์มากความสามารถของตระกูลโหลวสามารถเข้ามาเลือกกระบี่วิญญาณได้ เมื่อเติบโตจนเป็นผู้ใหญ่”

“มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สุสานกระบี่จะยอมรับ และนำกระบี่วิญญาณออกไปได้” โหลวจิ่นถังพูดอย่างเคารพ

“ห้ามทำผิดต่อจิตวิญญาณหมื่นพันแห่งสุสานกระบี่เป็นอันขาด”

นางโค้งคำนับรอบสุสานกระบี่นั้น

“โหลวจิ่นถัง ศิษย์รุ่นที่สิบห้าตระกูลโหลว เข้ามาเพื่อรับกระบี่ตามคำสั่งของหัวหน้าตระกูลเจ้าค่ะ”

“ขอให้สมปรารถนาด้วยเถิด” โหลวจิ่นถังคุกเข่าลงบนพื้นและคำนับด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง

“ตระกูลโหลวตกต่ำถึงเพียงนี้แล้วหรือ ที่ต้องการให้เด็กหญิงอายุ7ขวบอย่างเจ้ามารับผิดชอบเรื่องสำคัญอย่างนี้”

“น่าขันเหลือเกิน...”

“ข้าไม่ยอมเป็นกระบี่ของเด็กเช่นนี้หรอก...”

“ส่วนข้าไม่ขอเป็นกระบี่ของสตรี...” เสียงหัวเราะดังมาจากทุกทิศทุกทาง บ้างก็เหมือนเสียงคนแก่ เสียงสตรีและเสียงแทรกซ้อนอื่นๆ มากมาย

โหลวจิ่นถังเม้มริมฝีปากเล็กน้อยด้วยใบหน้าซีดเซียว ทว่าดวงตายังแน่วแน่มั่นคง “จิ่นถังไม่มีวันทำให้กระบี่วิญญาณทุกท่านผิดหวัง จิ่นถังไม่มีวันพ่ายแพ้ให้กับบุรุษ”

“กระบี่ที่นี่ เจ้าไม่อาจเอาไปได้ ออกไปเสีย!”

“ออกไป!”

ดวงตาของโหลวจิ่นถังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ข้าไม่ไป! แม้จิ่นถังจะเป็นสตรี แต่ก็มีหัวใจอยากปกป้องตระกูลและแคว้นของเราเช่นกัน! จิ่นถังไม่มีวันยอมรับความพ่ายแพ้!”

จากนั้นจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ

“โปรดติดตามจิ่นถังออกจากสุสานกระบี่ด้วยเถิด ไปปกป้องตระกูลและแคว้นของเราด้วยกัน!” นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับกระบี่วิญญาณ ก่อนจะใช้พลังทั้งร่างกายดึงมันขึ้นมา แต่กระบี่วิญญาณกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

โหลวจิ่นถังยังคงเดินหน้าต่ออย่างไม่ยอมแพ้

“โปรดติดตามจิ่นถังออกจากสุสานกระบี่ด้วยเถิด ไปปกป้องตระกูลและแคว้นของเราด้วยกัน!” นางคว้าไปจับกระบี่บางเล่มเล็ก แต่กลับถูกมันสะบัดออกทันที