หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 822

“ท่านมันคนถ่อย!” ผู้อาวุโสหลายคนทั้งโกรธและร้อนใจ

นกอ้วนบนไหล่ของลู่เจาเจากระพือปีกบินไปที่ด้านข้างของไป๋เจ๋อ

ลำตัวกลมๆ และดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ

“นี่เจ้ายักษ์โง่ พูดได้หรือเปล่า”

ไป๋เจ๋อเหลือบมองอย่างเย่อหยิ่งราวกับไม่อยากใส่ใจ

วิหคดำพลันกระพือปีกพร้อมกับตะโกนออกมา “มันเป็นใบ้ มันเป็นใบ้!”

“เจ้าน่ะสิที่เป็นใบ้!” เสียงทุ้มลึกดังขึ้น ทำให้วิหคดำหดตัวด้วยความหวาดกลัว และบินกลับที่ไหล่ของลู่เจาเจาอย่างรวดเร็ว

“หนูกลัว หนูกลัวมากเลย”

“เจาเจา เจาเจา กอดหนูหน่อย ปลอบหนูหน่อย...” วิหคดำออดอ้อนเสียเต็มประดา

ร่างของไป๋เจ๋อส่องประกายแสงขาว เต็มไปด้วยกลิ่นอายสัตว์ร้ายในตำนาน

ดูทั้งลึกลับแต่สง่างดงาม

“วิหคดำ จะว่าไปแล้วเจ้าน่ะก็มีเลือดสัตว์ร้ายในตำนานหมุนเวียนอยู่ แต่เจ้าตกต่ำจนถึงขั้นยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์เลยหรือ” เสียงทุ้มลึกของไป๋เจ๋อก้องกังวานราวกับเสียงระฆัง

วิหคดำพลันกระพือปีก และถูไปมาที่ตัวของลู่เจาเจาอย่างไม่ใส่ใจ

ทำให้ลู่เจาเจารู้สึกอบอุ่นใจทันที

นางหยิบเมล็ดพืชทิพย์ออกจากกระเป๋าหนึ่งกำมือแล้ววางลงบนโต๊ะ “จุ๊บจิ๊บ ค่อยๆ กินนะ” ก่อนจะเทชาน้ำพุวิญญาณให้มันอีกแก้วหนึ่ง

จากนั้นลู่เจาเจาจึงกระโดดลงจากเก้าอี้

และเดินไปทางไป๋เจ๋อ

“เจาเจา ระวังหน่อยนะ บรรพชนไป๋เจ๋อนิสัยไม่ค่อยดีน่ะ…” โหลวจิ่นถังกระซิบ

ผู้อาวุโสใหญ่รู้สึกกังวลเล็กน้อย กลัวว่าไป๋เจ๋อจะโกรธและทำร้ายผู้อื่นเข้า

ลู่เจาเจาหยิบเนื้อทิพย์ตากแห้งออกมา ก่อนจะถามอย่างแน่วแน่ “เสี่ยวไป๋เจ๋อ ข้าขอจับหางของเจ้าหน่อยได้หรือไม่ ข้าจะยอมเอาเนื้อทิพย์แดดเดียวให้ก็ได้ อร่อยนะ…”

ไป๋เจ๋อเหลือบมองเล็กน้อย โอ้ เนื้อจิ้งจอกทิพย์หรือ...

ในสมัยโบราณเนื้อทิพย์เหล่านี้ถือเป็นสิ่งที่ไร้ค่ามากที่สุดแล้ว แค่เนื้อทิพย์ไร้ค่า คิดอยากจะจับหางของข้างั้นหรือ

ผู้อาวุโสพูดขึ้นอย่างประหม่า “องค์หญิงเจาหยาง จุดต้องห้ามของบรรพชนไป๋เจ๋อคือหาง ข้าเกรงว่ามันอาจปลุกเร้าความชั่วร้ายในตัวของไป๋เจ๋อ ห้ามแตะหางเป็นอันขาด”

ลู่เจาเจาหยุดชั่วคราว ก่อนจะเปิดฝาขวดสุราบนโต๊ะ กลิ่นสุราทิพย์โชยขึ้นปะทะใบหน้าทันที

ไป๋เจ๋อ : …

เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของสัตว์ร้ายในตำนานไม่มีค่าอีกต่อไป

ลู่เจาเจาถอนหายใจเบาๆ ก่อนหยิบหญ้าจำนวนหนึ่งออกมาพร้อมกับแสงจางๆ ทำให้ดูเขียวเป็นพิเศษ

“หญ้าแสงจันทร์ เจ้าอยากกินหรือไม่”

หลังจากพูดจบ ลู่เจาเจาจึงตบศีรษะตนเองพลางพูดด้วยความโกรธ “ข้าลืมไปเลย ว่าไป๋เจ๋อกินเนื้อ ไม่กิน…” คำว่าผักยังไม่ทันหลุดออกมาจากปาก