หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 849

ลู่เจาเจาดึงขาสุนัขไปไว้ด้านหลัง มือของนางถือไข่มุกราตรีเอาไว้ สามารถส่องสว่างทางข้างหน้าได้

พวกเขาค่อยๆ เดินลงบันได

อยู่ท่ามกลางความมืดมิดราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักตึกตัก

เมื่อเท้าทั้งสองแตะพื้นอีกครั้ง เหมือนจะมีความหนืดเหนียวเล็กน้อย ที่พื้นเปียกชื้น เซี่ยอวี้โจวคุกเข่าลงแล้วแตะเบาๆ จากนั้นก็เอามาดม...

กลิ่นคาวรุนแรงจนแทบจะทำให้เขาสลบลงไป

ลู่เจาเจาถือไข่มุกราตรีเข้าไปใกล้ ก็เห็นเพียงเลือดที่ติดมือเขามา

"เจาเจา!! พวกเขา...พวกเขาคงจะไม่ได้ทำการบูชายัญหรอกนะ?!" บูชายัญ โดยเฉพาะการใช้คนที่ยังมีชีวิตอยู่มาบูชายัญ มันเป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับ

อันที่จริง ตั้งแต่ที่เห็นกองกระดูกขาวโพลนมากมายใต้โถงบรรพบุรุษ นางก็พอจะเดาออกตั้งนานแล้ว

สีหน้าของลู่เจาเจาดูย่ำแย่

นางถือไข่มุกราตรีเอาไว้ พลางเดินไปข้างหน้าทีละนิด

ทั่วพื้นนองไปด้วยเลือด น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ทั้งแห้งกรัง ทั้งสดใหม่ มิรู้ว่าหนาแน่นเพียงใด

"ฮือฮือฮือ ขออยากกลับบ้าน..."

"อยากกลับบ้านมาก...ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากกลับบ้านฮือฮือฮือ..."

"ช่วยด้วย จะมีคนมาช่วยข้าไหมนะ...ฮือฮือฮือ"

เสียงร้องไห้ดังระงม แผ่วเบา ราวกับไม่มีแรงแม้แต่จะพูด

ผ่านอุโมงค์เข้าไป ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็กว้างขึ้นอย่างกะทันหัน

บนผนังจุดโคมไฟจำนวนนับไม่ถ้วนเอาไว้ ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น...

เห็นเด็กๆ จำนวนมากมายถูกมัดไว้บนพื้นที่โล่งอันกว้างใหญ่ ยืนอยู่บนหิ้ง มีเลือดไหลรินอยู่ที่ข้อมือ

บนพื้นดินมีร่องเลือดเป็นเส้นๆ ไหลมารวมกันเป็นลวดลายประหลาด

เลือดนับไม่ถ้วนไหลมารวมกัน ดั่งภาพปีศาจสีเลือดอันมหึมา

ตรงมุมกำแพง มีกองกระดูกขาวโพลนขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน บางคนก็เพิ่งสิ้นลมหายใจ ร่างกายหักงอด้วยองศาที่ผิดปกติ ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล

ชีวิตน้อยๆ ของพวกเขาหยุดแน่นิ่งอยู่ที่นี่

เซี่ยอวี่โจวเหลือบมองเล็กน้อย แล้วน้ำตาก็ไหลรินลงมา

"นี่มันนรกบนดิน! เจาเจา นี่มันนรกบนดิน!!" เซี่ยอวี้โจวไม่เคยสูญเสียการควบคุมตัวเองเช่นนี้มาก่อน

ตระกูลซู สมควรตาย!

"เจาเจา ตรงนั้นยังขยับตัวอยู่ เจ้ารีบดู..."