หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 850

นางหยิบขวดลายครามออกมาจากอก จากนั้นก็กล่าวเบาๆ "อวี้โจว ประคองนางให้ลุกขึ้นนั่งหน่อย"

นางหยิบขวดลายครามขึ้นมา แล้วเทน้ำพุวิญญาณลงในปากที่แห้งกร้านและลอกเป็นขุยของนางทีละหยด

"ไม่ต้องพูดอะไร เก็บแรงเอาไว้ ข้าจะพาพวกเจ้ากลับบ้านเอง" น้ำเสียงของลู่เจาเจาฟังดูหดหู่

นางเดินไปกลางลวดลายโบราณ คราบเลือดสดใหม่ที่แห้งกรังกลมกลืนไปกับลวดลาย

เด็กน้อยจำนวนนับไม่ถ้วนถูกแขวนไว้บนไม้กางเขน กลิ่นคาวเลือดอันรุนแรง แทบจะทำให้คนสิ้นสติไป

"น้องสาว เจ้ารีบหนีไปเถิด"

"พวกเราหนีไม่ได้แล้ว พวกเราหนีไม่พ้นหรอก..."

"ฉวยโอกาสในตอนที่คนของตระกูลซูยังไม่เจอตัวเจ้า เจ้ารีบไปเถิด...ฮือฮือ กลุ่มคนเหล่านี้ของตระกูลซูนั้นบ้าคลั่งมาก พวกเขามีอำนาจเหลือล้น พวกเจ้ารีบหนีไปเถิด..."

เด็กหนุ่มสาวมีอายุเพียงสิบห้าสิบหกปี น้อยสุดก็เจ็ดแปดปี

ในบรรดาเด็กเหล่านี้มีอยู่สองสามคนที่ดูสง่างาม แม้จะอยู่ในระหว่างความเป็นความตาย ก็พอจะมองออกว่ามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย

เด็กชายเด็กหญิงเหล่านี้ถูกตระกูลซูคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน

ใบหน้าของพวกเขาทุกคนซีดขาว

แม้ในดวงตาจะมีความปรารถนาอันแรงกล้าว่าอยากจะหลบหนี

แต่ก็เข้าใจดีว่าตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงภาระเท่านั้น พวกเขาแค่หวังว่าน้องสาวตัวเล็กที่ผิวขาวราวกับหยกแกะสลักตรงหน้าจะรอดชีวิตออกไปได้

"ฮองเฮาเป็นคนตระกูลซู องค์หญิงใหญ่ก็จะได้ขึ้นครองราชย์ในไม่ช้า บรรพบุรุษตระกูลซูโหดเหี้ยมและทรงพลัง พวกเราหนีไม่รอดหรอก เจ้ารีบไปเสียเถิด..."

ลู่เจาเจาไม่พูดอะไร ยกนิ้วขึ้น พลังวิญญาณอันอ่อนโยนก็ตัดเชือกขาด

เหมือนกับว่ามีพลังล่องหนที่มองไม่เห็นคอยโอบอุ้มพวกเขาเอาไว้ แล้วก็วางพวกเขาลงบนพื้น

ทุกคนตกตะลึง

"ยังเดินไหวไหม?" ลู่เจาเจาเอ่ยถามเสียงต่ำ

ทันทีที่เท้าแตะพื้น พวกเด็กๆ ก็เอามือป้องปาก น้ำตาแห่งความดีใจก็ไหลออกมาทันที แต่พวกเขาก็ปิดปากแน่น ไม่กล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย

"ข้าชื่อเจาเจา พี่ชายพี่สาวทั้งหลายจะเรียกข้าว่าเจาเจาก็ได้นะ"

พวกเขาต่างมองตากัน พยุงกันลุกขึ้น อดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดทั่วร่างกาย แล้วโค้งคำนับให้ลู่เจาเจา

"ขอบคุณแม่นางเจาเจาที่ช่วยชีวิต หากหนีออกไปจากตระกูลซูได้ จะต้องตอบแทนบุณคุณที่ช่วยชีวิตอย่างแน่นอน"