หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 85

“บ้านข้าโขกศีรษะจนหัวโนไปหมด เพราะคิดว่าพระโพธิสัตว์แสดงปาฏิหาริย์!”

“ไม่รู้เด็กเปรตที่ไหนเล่นบ้าๆ แบบนี้”

“ว่าไปแล้ว ไฟไหม้ที่จวนจงหย่งโหวเมื่อวานนี้รุนแรงมาก ไม่รู้มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า” ผู้คนต่างพากันพูดคุยถึงเรื่องนี้

ลู่จิ่งไหวนั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความมืดมน

แต่ในแววตาของโจวหลินกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เรื่องเมื่อคืนนี้มันน่าตลกมาก คนทั้งเมืองพากันกราบไหว้ แต่วันนี้กลับอยากจะจับไอ้คนที่ปล่อยโคมลอย”

ลู่จิ่งไหวคิดในใจ: แม่ของเขาบังคับให้เขาคุกเข่าอยู่ทั้งคืนเพื่อขอพรให้สอบได้อันดับหนึ่งในการคัดเลือกขุนนางทั้งสามระดับ

น่าละอาย

ลู่จิ่งไหวไม่มีอารมณ์จะกินข้าว จึงหาข้ออ้างแยกตัวออกไป

หลังจากที่เขาจากไป หวังเย่ว์ชวนก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ “ทำเป็นเสแสร้งไปได้ ก็ตัวเองไปแย่งคู่หมั้นของลู่เยี่ยนซูแท้ๆ ยังบอกว่าไม่มีความแค้นเคืองอะไรต่อกันอีก”

โจวหลินเบิกตากว้าง “เกิดอะไรขึ้น?”

“ลู่เยี่ยนซูมีคู่หมั้นคนหนึ่ง เพราะช่วยคู่หมั้นจมน้ำ เขาเลยกลายเป็นคนพิการ”

“คนที่ลู่จิงไหวหมั้นหมายก็คือเด็กผู้หญิงที่ตกลงไปในน้ำ”

โจวหลินตกใจร้องเสียงหลง

“ลู่เยี่ยนซูช่วยนางจนต้องกลายเป็นคนพิการ ไม่สนแม้กระทั่งอนาคตที่สดใสของตัวเอง แต่นางกลับทอดทิ้งเขามาหมั้นกับพี่จิ่งไหวอย่างนั้นเหรอ?” โจวหลินไม่อยากจะเชื่อ

“คนทั้งเมืองหลวงยังคุยโวว่าพวกเขาเป็นกิ่งทองใบหยก เป็นคู่ที่เหมาะสมกันสุดๆ”

หวังเย่ว์ชวนพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลน “ลู่เยี่ยนซูพิการไปแล้ว ใครจะออกมาพูดแทนเขาล่ะ ใครจะอยากขัดใจศิษย์เอกของสำนักจิ่งหงที่มีโอกาสจะได้เป็นจอหงวนล่ะ แน่นอนอยู่แล้วว่าใครๆ ก็ต้องยกย่องเขา”

โจวหลินขมวดคิ้ว ภาพลักษณ์ของลู่จิ่งไหวในใจของเขาเริ่มแตกร้าว

“พี่จิ่งไหวช่างเลอะเลือนเสียจริง”

เขาเป็นคนเฉยชาไม่สนโลก ไม่เคยดูถูกคนยากจน ไม่สนใจฐานะหรือภูมิหลัง เหตุใดจึงได้เลอะเลือนขนาดนี้!”

“หรือว่า... ท่านแม่เป็นคนวางเพลิงเอง" คำพูดไปเรื่อยของนางทำให้หญิงชราตกใจจนหน้าซีด

หลู่หย่วนเจ๋อรุดมาถึงพอดี เมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า เปลือกตาของเขาแทบกระตุก

“อวิ๋นเหนียง เจ้าพูดเลอะเทอะอะไร! เยี่ยนซูและเจาเจาต่างก็เป็นสายเลือดของจวนโหว จะสงสัยท่านแม่ได้อย่างไร นี่มันเป็นการทำร้ายจิตใจท่านแม่นะ”

“ยังไม่รีบขอโทษท่านแม่อีก!”

ลู่หย่วนเจ๋อพูดไปตามเหตุผล

สวี่ซื่อพูดเบาๆ “ก็ว่ากันไปตามเนื้อผ้า พูดกับคนก็พูดภาษาคน พูดกับผี พูดพล่อยๆ ยังไงก็ได้”

คำพูดเหล่านี้ยิ่งทำให้ลู่หย่วนเจ๋อหน้าแดงก่ำ

นายหญิงใหญ่ถึงกับพูดไม่ออก!

สวี่ซื่อกลายเป็นคนไม่เคารพและไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ตั้งแต่เมื่อใดกัน!