หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 86

“เยี่ยนซูกับเจาเจาถูกคนร้ายจงใจวางเพลิงเผาให้ตาย ข้าจะแจ้งความไม่ได้หรือ มีเหตุผลอะไร นี่พวกเขาไม่ใช่ลูกหลานของจวนอ๋องหรืออย่างไร"

"ท่านโหว ท่านคิดว่า ข้าไม่ควรแจ้งทางการหรือ” สวี่ซื่อมองเขายิ้มไม่ออก

หัวใจของลู่หย่วนเจ๋อเต้นรัว

"ทำไมจะแจ้งความไม่ได้ล่ะ แน่นอนว่าต้องแจ้ง แต่ทำไมเจ้าถึงจับเด็กรับใช้ของลู่จิ่งไหวล่ะ เขาไม่น่าจะเกี่ยวอะไรด้วยเลย ฮูหยิน ข้ารู้ว่าลูกๆ คือแก้วตาดวงใจของเจ้า แต่เราจะไปใส่ร้ายคนอื่นไม่ได้นะ”

หลู่หย่วนเจ๋อถอนหายใจ

เมื่อก่อนสวี่ซื่อช่างเชื่อฟังและรู้ความ เหตุใดยามนี้ถึงได้ไร้เหตุผลเยี่ยงนี้

มุมปากของสวี่ซื่อยกยิ้มบางๆ พลางสังเกตมองสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

“ก็เพราะสืบจนรู้ว่าลูกชายของลุงคนที่สองของแม่ของเด็กรับใช้นั่นคือผู้ติดตามของลู่จิ่งไหวยังไงล่ะ” ความสัมพันธ์ที่อ้อมหลายพันโยชน์แบบนี้ หากไม่มีเจาเจา ก็คงไม่มีใครสืบเจอ

ลู่หย่วนเจ๋อถึงกับนิ่งอึ้ง ความสัมพันธ์ที่ห่างไกลขนาดนี้ กระทั่งตัวของเขายังสับสนเลย

“ทำ…ทำไมถึง?” ลู่หย่วนเจ๋อไม่คาดคิดว่าจะสืบจนรู้ได้!

“ทำ… ทำไมเขาต้องวางเพลิงเผาเยี่ยนซูด้วย” ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกงุนงง

เขาไม่รู้เลยว่าความเก่งกาจของลู่จิ่งไหวนั้นคือการคัดลอกบทความของลูกชายคนโต!

สมบัติล้ำค่าที่เขาภูมิใจหนักหนาคือของปลอม

เขาคิดว่าแค่เผาลู่เจาเจาก็พอ!

เพื่อเปิดทางให้จิ่งเหยา

“ก่อนหน้านี้ ท่านโหวยังพูดอยู่เลยว่าเขามีจริยธรรมสูงส่ง อยากจะให้เยี่ยนซูออกมายืนยันให้เขา นี่หรือคือจริยธรรมที่สูงส่ง” สีหน้าของสวี่ซื่อเฉยชา

“ได้ยินว่าภูมิหลังของเขาไม่ค่อยชัดเจนเท่าใดนัก มีแต่แม่ที่คอยดูแลจนเติบใหญ่ ไม่แน่นะ เขาอาจจะเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลไหนสักตระกูลในเมืองหลวงก็ได้” สวี่ซื่อยิ้มเยาะ โดยไม่สนใจเปลือกตาที่กระตุกรัวๆ ของลู่หย่วนเจ๋อ

“ไม่รู้ว่าขุนนางตระกูลไหนตาบอดถูกล่อลวงเข้า ถึงได้ให้กำเนิดคนที่มีนิสัยเลวร้ายแบบนี้ออกมา”

“พอได้แล้ว!" ลู่หย่วนเจ๋อไม่อาจระงับความโกรธได้อีกต่อไป

โชคดีแค่ไหนที่มีเจาเจา

สวี่ซื่อใช้เวลาครึ่งบ่ายเล่นอยู่กับเจาเจา ก่อนจะรับฟังรายงานจากเติงจือ

“ฮูหยิน ผู้ติดตามคนนั้นแบกรับความผิดทั้งหมด ถูกกุมขังรอการลงโทษ แต่ลู่จิ่งไหว…” ดวงตาของเติงจือเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ

“ได้ยินว่า... มีคนมาประกันตัวให้” และอีกฝ่ายก็มีอิทธิพลมากด้วย

“พวกเรา... จะไม่กลับไปร้องเรียนนายท่านใหญ่สักหน่อยหรือเจ้าคะ” เติงจือไม่อาจข่มความรู้สึกนี้ได้

สวี่ซื่อโบกมือปฏิเสธ “เจ้าขยับเข้ามาใกล้ๆ ข้านี่…” นางโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างหูเติงจือ ดวงตาของเติงจือค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น

“หา ฮูหยินร้ายกาจมาก!" พูดจบก็เดินออกจากประตูไปอย่างมีความสุข

ยามค่ำคืน

จู่ๆ ในเมืองหลวงก็มีเสียงกรีดร้องแหลมสูงดังขึ้น