หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 864

ในตอนนี้ ราชวงศ์ดูเหมือนจะปกป้องตระกูลซู และลงโทษลู่เจาเจาอย่างหนัก

ตอนนี้ เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่รู้ถึงอันตรายข้างหน้า หลายคนก็แอบกัดฟันด้วยความกังวล

แม้แต่เจ้ากรมราชทัณฑ์เซียวก็ยังต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งยองๆ ลงมองนาง

“ข้างใน...ไม่มีนม ไม่มีอาหาร มีแต่ปีศาจชั่วร้ายมากมาย... เจ้า...” เสียงของเจ้ากรมราชทัณฑ์เซียวติดขัดเล็กน้อย…

“เมื่อเจ้าเข้าไปแล้ว อย่าเดินเพ่นพ่าน หาที่นั่งซะ แล้วรอวันที่ประตูคุกจะเปิด...”

“ภูตผีปีศาจจะหลอกลวงผู้คน อย่าไว้ใจใครง่ายๆ พวกเขาอาจจะควักหัวใจควักไส้พุงของเจ้า...”

เจ้ากรมราชทัณฑ์เซียวพูดจาไพเราะอ่อนโยน ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้นได้ เขาทำได้แค่พยายามกำชับนางอย่างเต็มที่

ขันทีหัวเราะเยาะอย่างดูถูก “เจ้ากรมราชทัณฑ์เซียวยังมีความเมตตาอยู่บ้าง นี่มันช่างหายากจริงๆ”

“ทำไมข้างในไม่มีของกินเลยล่ะ?”

“ข้างในมีสัตว์วิเศษวิ่งกันเกลื่อนกลาด เจ้าจะจับตัวไหนมากินก็ได้ตามสบาย! แม้กระทั่งยังมีมังกรดำที่กำลังหลับใหล... เคยได้ยินเรื่องเนื้อมังกรบินบนฟ้าไหม? รสชาติมันสุดยอดมาก... เอ็นมังกร กระดูกมังกร เนื้อมังกร เลือดมังกร ล้วนเป็นของวิเศษทั้งนั้น ถ้าองค์หญิงเจาหยางพยายามเสาะหา ก็จะต้องเจอแน่นอน” ขันทีหน้าตาอ่อนหวานพูดจาด้วยน้ำเสียงแหลมเล็กและถากถาง ทำให้คนฟังอดขมวดคิ้วไม่ได้

ลู่เจาเจามีแววตาเป็นประกายระยิบระยับ พูดกับขันทีด้วยความจริงจังและเคร่งขรึมว่า “จริงหรือ? ขอบคุณ...”

“อย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหล” เจ้ากรมราชทัณฑ์เซียวส่งเสียงฮึ่มในลำคอ ขันทีจึงค่อยๆ หุบปากลงอย่างเงียบๆ

แววตาของขันทีไม่อาจปกปิดความหม่นหมองได้

“เปิดคุกเถอะ!”

“ช้าก่อน...” หนานมู่ไป๋หอบหายใจแรง เขาเพิ่งจะหลบหลีกผู้คุมได้สำเร็จ เมื่อเห็นว่ายังไม่ได้เปิดคุก เขาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อขันทีมองเห็นเงาของเขา ก็ขมวดคิ้วอย่างแรง

“พวกเจ้าถอยไปก่อน!” หนานมู่ไป๋ดุเสียงต่ำ

“องค์ชาย องค์หญิงใหญ่สั่งให้ท่านสำนึกผิดอยู่แต่ในห้อง ท่านแอบหนีออกมาแบบนี้ เกรงว่าจะถูกลงโทษอีกเป็นแน่!” ขันทีมองเขาด้วยความผิดหวังและโมโห แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นถึงพระนัดดา ขันทีจึงได้แต่พาสมุนไปยืนหลบมุมเท่านั้น

แต่ก็ยังไม่เคยคลาดสายตา

หนานมู่ไป๋หอบหายใจแรง ๆ เป็นช่วง ๆ “องค์หญิงเจาหยาง ข้าจะขอให้ท่านแม่ปล่อยเจ้าออกมา ขอเพียงเจ้าดูแลตัวเองให้ปลอดภัยในคุกอเวจีแห่งนี้”

“สำหรับตระกูลซู... เรื่องนี้เป็นความผิดของตระกูลซู แน่นอนว่าจะต้องให้ความเป็นธรรมแก่ชาวโลก”

ลู่เจาเจาสวมปลอกคอที่คอของนาง คนตัวเล็กๆ แต่กลับต้องสวมโซ่ตรวนอันหนักอึ้ง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก