หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 895

แต่เมื่อนึกถึงความอบอุ่นบนโลกมนุษย์ นางจึงส่ายหน้าไปมาพร้อมกับพึมพำเบาๆ “ราษฎรเป็นผู้บริสุทธิ์...”

นางไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด

หากย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง นางก็ยังเลือกทำเช่นเดิม

นางพาเซี่ยอวี้โจวดิ่งตรงไปยังสวรรค์ชั้นหก พลางหยิบป้ายคำสั่งออกมาจากแขนเสื้อ และเดินไปที่สนลูกท้อแบนอย่างองอาจ

“ลูกท้อแบนในแดนเทพบานจะออกดอกและผลในหนึ่งพันปี มันล้ำค่ามาก ข้าอยากให้ท่านได้ลองชิม…”

เซี่ยอวี้โจวยิ้มตอบ

เมื่อไปถึงด้านนอกสวนลูกท้อแบน จึงสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมเข้มข้นของลูกท้อ

“ลูกท้อเซียนนั้นจะมีคนคอยเฝ้า คนดูแลนั้นก็คือเซียนชิงเหยา

ลู่เจาเจาพลันยื่นป้ายคำสั่งให้กับเทพเจ้าแม่ทัพที่ยืนเฝ้าอยู่ “เซียนชิงเหยากำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงวันเกิด และสั่งให้ข้ามาเก็บลูกท้อแบนเจ้าค่ะ”

“นี่คือของแทนคำสั่งของเซียนชิงเหยา”

หลังจากเทพเจ้าแม่ทัพมองดูป้ายคำสั่งนั้น จึงยอมปล่อยให้พวกนางเดินเข้าไป

“แม่นางเซียนรับใช้ดูหน้าไม่คุ้นเลย เจ้ามาใหม่หรือ” นี่เป็นครั้งแรกที่เทพเจ้าแม่ทัพเห็นหน้าของนาง

ลู่เจาเจาส่ายหน้าเล็กน้อย “มิใช่เลย พวกเราทำงานในวังมาตลอด ไม่ค่อยได้ออกไปไหน เรามักจะทำงานในวังและไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก แต่การเก็บลูกท้อแบนถือเป็นเรื่องใหญ่ในวันนี้ ท่านเซียนจึงสั่งให้พวกเรามาด้วยตนเอง”

“จริงด้วย เช่นนั้นเชิญเถิด แม่นางเซียน”

ลู่เจาเจาเดินนำเซี่ยอวี้โจวเข้าไปในสวนลูกท้อแบนอย่างสงบ

ทันทีที่ประตูปิด เซี่ยอวี้โจวก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“นี่เจ้าเอาป้ายคำสั่งมาจากไหนหรือ”

ลู่เจาเจาพลันแบมือออก ป้ายคำสั่งมากมายปรากฏขึ้นบนมือของนางทันที มีทั้งของท่านเซียนเต๋ออู่ เซียนชิงเหยา หลิงเซียวเจินจวินและคนอื่นอีกมากมาย...

“ข้ามีทั้งหมดเลย”

“รีบไปเก็บลูกท้อเถิด อีกหนึ่งชั่วยามพวกเซียนจะมาเก็บลูกท้อแบนแล้วเช่นกัน”

“เก็บให้ได้มากที่สุดเลยนะ”

ลู่เจาเจาและเซี่ยอวี้โจวเริ่มยุ่งกับการเก็บผลไม้เซียนโดยไม่พูดอะไรกันสักคำ

เซี่ยอวี้โจวปีนต้นไม้เร็วมากตั้งแต่ยังเด็ก ต้นท้อนั้นไม่สูงมาก เขาจึงรีบปีนขึ้นไปและเก็บลูกท้ออย่างบ้าคลั่ง

ลู่เจาเจามอบถุงร้อยสมบัติที่ใส่สิ่งของได้มากมายให้กับเขา

การเลือกลูกท้อแบนนั้นยุ่งยากมากยิ่งกว่า เพราะไม่สามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้ ทันทีที่ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ ลูกท้อแบนจะกลายเป็นไอเซียนและสลายหายไปต่อหน้าต่อตา

เหตุที่ลูกท้อแบนล้ำค่ามาก เป็นเพราะพวกมันดูดซับพลังแห่งฟ้าดินเพื่อผลิดอกออกผล ทำให้มีจำนวนไม่มากนัก ทั้งสองจึงร่วมกันลงมืออย่างรวดเร็ว...

ภายในครึ่งชั่วยาม แปดสิบส่วนของลูกท้อแบนในสวนถูกเก็บจนหมดสิ้น