หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 937

เป็นความบังเอิญหรือ?

ลู่เจาเจาอยู่รถม้าข้างหลังสวี่สืออวิ๋น ได้ยินเสียงฝนตกเปาะแปะดังจากข้างนอก เธอกัดฟันถามว่า “เจ้าเป็นเด็กขี้แยหรือ? เจ้าลงมาเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าจะลงมาไหม?”

“ข้านับถึงสาม หากเจ้าไม่ลงมาก็ไม่ต้องลงมาตลอดกาล!”

“หนึ่ง.......”

คำว่าหนึ่งเพิ่งออกจากปาก เด็กหนุ่มสวมชุดเขียวปรากฏตัวในรถม้านั่งขัดสมาธิหันหลังให้นาง

ลู่เจาเจายังตกใจหนึ่งครั้ง

“ทำไมเจ้าร้องไห้อีกแล้วล่ะ?” ลู่เจาเจาจิ้มแขนของเขาเบาๆ

“ข้าก็อยากลองชิม!” เด็กหนุ่มเสียงอู้อี้

ลู่เจาเจาสูดลมหายใจลึกๆ

“เจ้าคิดว่าข้าจงใจไม่ให้เจ้ากินหรือ?” ลู่เจาเจาถามอย่างระมัดระวัง

ลู่เจาเจาเกาหัว ผมเปียเล็กตกอยู่สองข้าง

“เจ้าเป็นเต๋าสวรรค์ เดิมก็ได้รับผลกระทบจากความปรารถนาของสามดินแดน แทบจะพังทลาย หากเปื้อนอาหารโลกมนุษย์......”

“ไม่ดีต่อเจ้า”

ลู่เจาเจาสองมือเท้าคางวางแขนบนโต๊ะเตี้ย

“เป็นข้าทำให้เจ้าลำบากแล้ว ข้ายังไม่เคยขอบคุณเจ้าเลย ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้า” น้ำเสียงนางนิ่มนวล

เด็กหนุ่มหันกลับมาทันที

“เจ้าไม่ได้ทำข้าลำบาก!” น้ำเสียงเด็ดขาด ไม่ยอมให้ปฏิเสธ

ลู่เจาเจาส่ายหน้าเบาๆ “ตอนนั้นหลังจากข้าอุทิศตน เป็นเจ้าแบ่งกำลังกฎเกณฑ์ส่วนหนึ่งให้ข้า ปกป้องดวงจิตข้าไม่ให้เสียหาย ให้พวกเขามีโอกาสรวมวิญญาณให้ข้า!”

เด็กหนุ่มไม่สนใจ “หากไม่ใช่เจ้า สวรรค์พังทลาย สามดินแดนดับสูญ เป็นข้าควรขอบคุณเจ้า”

เด็กหนุ่มได้ยินคำขอบคุณ ความน้อยใจเมื่อครู่หายไปทันที

เม็ดฝนใหญ่เท่าถั่วก็ค่อยๆ หยุดลง

เซี่ยจิ้งซีมองท้องฟ้าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “เพิ่งหาที่พักหลบฝนได้ ก็หยุดแล้ว?”

ลู่เจาเจาเห็นเขาเบ้าตาแดงๆ แอบควักรากบัวดิบสีขาวๆต้นหนึ่งจากในเสื้อเงียบๆ

“น้ำแกงรากบัว เจ้าดื่มไม่ได้จริงๆ แต่รากบัวดิบนี้ ขาวผ่องและหวาน รสชาติดีมาก เจ้าจะลองไหม?” รากบัวสีขาวเด้ง ตำแหน่งที่หักเกิดน้ำ

เด็กหนุ่มตาเป็นประกายแล้ว

นอกรถม้าเซี่ยจิ้งซีบ่นด่า “ประสาท เมื่อครู่ฝนตกหนัก ตอนนี้แดดจ้า!” ร้อนจนเขาถอนเสื้อคลุมออกแล้ว