หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 938

หน้าประตูใหญ่ตระกูลหนิง

ข้าหลวงรออยู่หน้าประตูนานแล้ว “พรุ่งนี้งานอภิเษกสมรสฝ่าบาท ฝ่าบาทเชิญครอบครัวฮูหยินใหญ่หนิงเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ”

ฮูหยินหนิงยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าประตู

“ไปหยิบหมวกเหวยเม่ามาเถอะ” นางสั่งเสียงต่ำ

ครู่ต่อมา รถม้ามุ่งหน้าตรงไปประตูพระราชวัง

พระราชวังเดิมที่ปกคลุมไปด้วยกลิ่นความตาย ตอนนี้เป็นเพราะเจ้าสาวของฮ่องเต้ บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความสุข

รถม้าจอดอยู่หน้าประตูพระราชวัง

ฮ่องเต้เปลี่ยนตำหนักบรรทมเป็นตำหนักหมื่นปี ความหมายมีความสุขและอายุยืน

ขันทีนำทางทุกคนเข้าตำหนัก

ฮ่องเต้เฒ่าที่ช่วงก่อนเหลือเพียงหนึ่งลมหายใจ ตอนนี้อายความตายชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เบ้าตาลึก ผอมจนรูปหน้าเปลี่ยน ฮ่องเต้สวมชุดแต่งงานบนตัว หลวมโพรก

ไม่ว่าใครมองเขาสักครึ่ง ในสมองก็จะปรากฏออกมาสี่คำ

กำลังจะตาย

“ฝ่าบาท ฮูหยินใหญ่หนิงและองค์หญิงถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีก้มหน้าก้มหน้าถอยออกไปหน้าประตู

ฮ่องเต้เฒ่าเปลี่ยนชุดเดิมก็เหนื่อยแล้ว ขณะนี้ล้มนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร

โบกมือนิ่งๆ “ไม่ต้องพิธีรีตอง”

“หนิงเอ๋อร์ ได้ยินว่าเจ้ากลับหมู่บ้านเถาหยวนหรือ?” ฮ่องเต้เฒ่าเงียบไปพักหนึ่ง มองฮูหยินหนิงที่ข้างล่าง

ใต้แสงยามราตรี ทันใดนั้นเหมือนเห็นนางที่โฉมงามล่มเมืองในปีนั้นอีกครั้ง

แต่ก้มหน้าเห็นผิวพรรณหลังมือตัวเอง เปลี่ยนไปราวกับกิ่งไม้แห้ง มุมปากอดยิ้มขมขื่นไม่ได้

“วันเวลาไม่คอยใคร ชั่วพริบตาก็สี่สิบปีแล้ว”

“หนิงเอ๋อร์ ต้นพุทราที่พวกเราปลูกตอนนั้นยังอยู่ไหม?” จู่ ๆ เขานึกขึ้นได้ตอนนั้นก็เป็นวันแต่งงาน

ก่อนการแต่งงาน เขาปลูกต้นพุทราต้นหนึ่งหน้าประตูด้วยตัวเอง

เฝ้าคอยพุทราห้อยเต็มกิ่ง เฝ้าคอยมีลูกชายลูกสาวครบคู่ เฝ้าคอยหลานชายเกาะหัวเข่า เฝ้าคอยอนาคตกับฮูหยินหนิง

ลู่เจาเจาควักพุทราแดงกำหนึ่งออกจากใต้เสื้อ

เขย่งเท้าวางอยู่หน้าโต๊ะฮ่องเต้เฒ่า

“พุทราแดงเต็มต้นแล้ว”

ฮ่องเต้เฒ่าจ้องพุทราแดงบนโต๊ะ แววตาขุ่นมัวใจลอยนิดๆ บีบพุทราแดงสองสามลูกในมือ อธิบายสภาพจิตใจไม่ถูก

ตอนฮูหยินใหญ่หนิงมาพกหีบห่อมาด้วย

“ตั้งแต่เด็กข้าเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่มีพ่อไม่มีแม่ กินอาหารร้อยบ้านหมู่บ้านเถาหยวนเติบโต”