หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 939

ฮ่องเต้เฒ่าพยักหน้า เสียงแหบแห้ง “ตอนข้าเกิดมา เคยมีมหาปุโรหิตทำนายไว้ โชคชะตาชีวิตของข้าเจอในรอบสหัสวรรษ”

“ดังนั้น ตลอดชีวิตข้า จึงถูกแต่งตั้งเป็นมกุฎราชกุมาร”

“เขาว่าชาตินี้ข้าได้รับคนสูงศักดิ์ช่วยเหลือ ขอแค่ทำตามเจตนาเดิม ไม่ติดค้าง ไม่ทำผิด ข้าก็จะนำพาแคว้นใต้มุ่งไปสู่จุดสุดยอด”

พูดไปเรื่อย ๆ น้ำเสียงของฮ่องเต้ก็สะดุดไปเล็กน้อย

ชีวิตนี้ของเขา ไม่ละอายต่อใคร

ละอายแค่ต่อฮูหยินหนิง

ลู่เจาเจาพยักหน้า “อย่างนั้นเขาทำนายถูกต้องแล้ว” ถึงขนาดทำนายแม่นจนน่ากลัว

เขาแค่ต้องไม่ติดค้าง ไม่ทำผิด หลังจากตกหน้าผาความจำเสื่อมแต่งงานกับฮูหยินหนิง

หลังจากความทรงจำกลับมา รับนางกลับวัง ปฏิบัติตามสมควร

อย่างนั้นเขา......ราบรื่นไม่อาจขวางจริงๆ

แต่น่าเสียดาย ผิดก้าวเดียว จึงผิดต่อไปเรื่อย ๆ

ตอนก่อนลู่เจาเจาออกจากบ้าน ได้ยินเสียงกระดิ่งที่ไพเราะเสนาะหูหนึ่ง เหมือนแกว่งตามการเดิน

นางเงยหน้าก็เห็นใต้แสงจันทร์

ผิวพรรณขาวผ่องราวหยก อยู่ภายใต้แสงจันทร์ เหมือนกะพริบแสง กิริยาราวกับต้นหลิวร่ายรำ การกระทำสง่างามและว่องไว เส้นผมดำยาวถึงเอว ดวงตาแวววาวราวดวงดาว แต่ใต้ตาใสสะอาด แค่มองก็เห็นก้นตา

บนศีรษะของนาง มีหูเล็กงดงามสองข้าง

ด้านหลัง……

เป็นปีกคู่บางเหมือนปีกตั๊กแตน ปีกลายฉลุ แสดงที่ละเอียดวาดภาพลึกซึ้งออกมา

“ว้าว สวยจังเลย......” ลู่เจาเจามองแล้วน้ำลายไหลลงมา

ที่เอวบางผูกกระดิ่งเงินพรวน ตอนเดินดังกุ๊งกิ๊งๆ

นางเห็นฮ่องเต้แล้ว ทั้งไม่คุกเข่าและไม่ทำความเคารพ สีหน้าสูงศักดิ์และห่างเหิน “เจ้ายังไม่บอกข้า กลิ่นอายเผ่าเดียวกันบนตัวเจ้ามันเรื่องอะไร?”

ฮ่องเต้เฒ่ายิ้มอ่อนโยน เสียงก็เจือความปลอบโยนเล็กน้อย

“รอพรุ่งนี้แต่งงานแล้ว ข้าค่อยบอกเจ้าเป็นเช่นไร?”

เผ่าภูติหันหน้า “เผ่าของพวกเรา ไม่แต่งงานกับมนุษย์”

“แต่เราไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เราเป็นฮ่องเต้แคว้นใต้ อยู่ใต้คนเดียว อยู่เหนือคนหมื่น”

“อีกอย่างหากเจ้ากลายเป็นฮองเฮาแคว้นใต้ จะตามหาคน ก็ยิ่งง่ายไม่ใช่หรือ?”

“เรามียอดทหารนับแสน อยู่ทั่วแคว้นใต้ คนที่เจ้าต้องการตามหา พื้นที่กว้างขวางก็หาออกมาได้!”