หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 979

เซี่ยอวี้โจวยิ้มเย็น คล้ายว่าเป็นจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของลู่เจาเจา

“เจ้าฉี่รดที่นอน!”

ใครบางคนที่สองมือเท้าเอววาจาฉะฉานนั้น ทั้งใบหน้าดำทะมึนประหนึ่งไก่ที่แพ้สงคราม!

หันหน้าแล้วจากไป ไม่แม้จะหันกลับมามอง

“พูดในสิ่งที่ควร ไม่พูดในสิ่งที่ไม่ควร หรือเจ้าเป็นคนปากมาก?” ลู่เจาเจาเดินไปพลางบ่นพึมพำไปพลาง ตัวข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่กอบกู้โลก ไม่ต้องการศักดิ์ศรีแล้วหรือไร?

ช่างเถิด ผู้ยิ่งใหญ่กอบกู้โลกแต่กลับฉี่รดที่นอน น่าขายหน้าเสียจริง

นางกอดจุยเฟิง พิงตัวลงบนหัวที่มีขนนุ่มนิ่มของมันอย่างใกล้ชิด “จุยเฟิงเอ๋ย เจ้ามีเรื่องที่น่าขายหน้าบ้างหรือไม่? ความลับที่ไม่อยากให้ผู้ใดเอ่ยถึง?”

สมองของจุยเฟิงแล่นอย่างรวดเร็ว

จิตใจของลู่เจาเจาสงบลงไม่น้อย “แม้กระทั่งสุนัขยังมีเรื่องน่าขายหน้าที่ไม่อยากกล่าวถึง...เจ้าแอบบอกข้า ข้าไม่บอกผู้อื่น”

จุยเฟิงมองนางอยู่ซักพัก นึกขึ้นมาได้ว่าทุกครั้งที่นางชมเรื่องสนุก ทั้งเมืองต้องรับรู้

ปากสุนัขปิดแน่น

ลู่เจาเจาเกาศีรษะ นางเหมือนจะมองออกว่าบนใบหน้าสุนัขมีความดูถูก

“ฮิฮิ จุยเฟิง ข้าไม่ได้กลับบ้านนานมากแล้ว...”

“ที่นั้น เปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างกันนะ?”

“พวกเขา...ยังจำข้าได้หรือไม่?” ลู่เจาเจานอนแผ่อยู่บนเตียง นอนไม่หลับจึงพลิกตัวกลับไปกลับมา คิดถึงเรื่องราวในแดนศักดิ์สิทธิ์

“นิกายหมื่นกระบี่ยังอยู่ดีหรือไม่? ยังมีภูเขาสัจธรรมของข้า.... ก่อนสังเวยตน สัตว์เล็กๆ ที่ข้าเคยเลี้ยงยังอยู่หรือไม่? ผลไม้ทิพย์ที่ข้าปลูกไว้สุกแล้วหรือไม่? สุราที่ข้าหมักไว้ มีผู้ใดขโมยไปแล้วหรือไม่?” ภูเขาสัจธรรม คิดถึงสองคำนี้ นางเฝ้าคอยบางอย่างที่ยากจะกล่าวออกมา

นางคิดถึงแดนศักดิ์สิทธิ์จนผล็อยหลับไป

วันถัดมา นางยิ้มจนตื่นจากความฝัน ฝันเห็นตนเองกลับไปยังนิกายหมื่นกระบี่ ปากฉีกยิ้มกว้าง

ฟ้ายังไม่สว่าง จู๋มั่วก็ถือถาดรองยืนอยู่ที่ประตู

มองเห็นลู่เจาเจาลุกขึ้น ก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางโอ้อวด

“นายท่าน ท่านดู...ฮวาฮวาเป็นคนดีจริงๆ...นางใช้โอกาสที่ข้านอนหลับ เข้าครัวหัดทำอาหารทุกวัน ลงมือทำอาหารให้ข้าด้วยตนเอง”

“กับข้าวสามอย่างหนึ่งน้ำแกงหนึ่งของว่าง นางตั้งใจทำให้ข้าโดยเฉพาะ”

ลู่เจาเจากวาดตามองเรื่อยเปื่อย บนหน้าผากเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

คาดไม่ถึงว่าหงส์น้อยนั่นมีฝีมือเช่นนี้?!

จู๋มั่วมีสีหน้าเจ็บปวด “มือของนางโดนลวกจนพุพองแล้ว...”