หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 991

นางก้าวเข้าไปในแท่นหยก

ลวดลายที่เกิดจากการรวมตัวของโลหิตสว่างวาบขึ้นในชั่วพริบตา พลังแห่งเทพที่เข้มข้นไหลทะลักเข้าสู่ร่างของนาง

ลู่เจาเจาโกรธจนขอบตาแดงก่ำ อีกทั้งยังมีท่าทีหวาดกลัวเล็กน้อย หยุดอยู่ห่างจากชายคนนั้นสามก้าว

“ฉงเย่ว์…”

“เป็นเจ้าใช่ไหมฉงเย่ว์?”

นางเกือบจะร้องไห้ออกมา

ลู่เจาเจารู้สึกหมดหนทางเป็นครั้งแรก นางถึงกับทำอะไรไม่ถูก

ชายคนนั้นขยับศีรษะที่ก้มต่ำลงเล็กน้อย ทำให้โซ่ตรวนที่ล่ามตัวเขาอยู่สั่นไหวไปด้วย…

เกิดเสียงกระทบดังนั้น

ชายหนุ่มค่อยๆ เงยหน้าขึ้น คิ้วคมขมวดเข้าหากันอย่างเหน็ดเหนื่อย สันจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเม้มแน่น แววตาเป็นประกายร้อนแรง

“เจา...เจา!” เขาอ้าปากพยายามพูด แต่ดูเหมือนจะอ่อนแรงอย่างสุดแสน

เพียงแค่กระซิบเรียกเบาๆ ว่า เจาเจา

“ฉงเย่ว์!!” ลู่เจาเจาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป นางพุ่งไปข้างหน้าเหมือนคนบ้า ลอยขึ้นกลางอากาศและปัดปอยผมสีดำที่กระเซิงบนใบหน้าของฉงเย่ว์ออกอย่างแผ่วเบาด้วยมือที่สั่นเทา

เด็กน้อยร้องไห้ตัวสั่นไปหมด ไม่แปลกใจเลยที่ท่านพี่รัชทายาทถึงกับหมดสติไป!

“พวกเขากล้าดียังไง! พวกเขากล้าดียังไง!”

จองจำเทพ!

พวกเขากำลังจองจำเทพ!!

พวกสารเลว พวกเขาบังอาจจองจำเทพเจ้า และพยายามช่วงชิงแก่นพลังเทพ!!

ลู่เจาเจาชักกระบี่ออกมาแล้วฟาดฟันไปยังโซ่ตรวนเหล็ก

กระบี่เล่มเล็กในมือของนาง เมื่อยกขึ้น ก็แปรเปลี่ยนเป็นเงากระบี่ยักษ์ที่ฟาดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน พร้อมกับเสียงดังสนั่น

โซ่ตรวนที่แข็งแกร่งดุจเหล็ก ก็ถูกตัดขาดได้ด้วยกระบี่เล่มเดียว

ทั่วทั้งเมืองซีเหอ ได้เห็นกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวนี้

“สมควรตายให้หมด!”

“สมควรตายจริงๆ!!” ลู่เจาเจาวางฉงเย่ว์ลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา รอยประทับระหว่างคิ้วของนางกะพริบเป็นสีแดง

นางถือกระบี่ยืนอยู่กลางแท่นหยก สายลมพัดชายกระโปรงพลิ้วไหว ดูแล้วน่าสะพรึงกลัวไม่น้อย

“ใครกัน! กล้าดียังไงบังอาจบุกรุกเข้ามาในเขตต้องห้าม!”

เสียงตะโกนอันดังก้องและแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวมาจากขอบฟ้าเบื้องบน

ลู่เจาเจาถือกระบี่ มองดูเจ้าเมืองซีเหอเหาะเหินบินเข้ามาอย่างสงบนิ่ง