กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 102

ณิชาคิดว่าวันนี้ก่อนที่เธอจะออกจากบ้านเธอคงไม่ได้ดูฤกษ์มา

เธอจ้องไปที่ชุดเดรส คราบสกปรกบนหน้าอกของเธอ เธอขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ

ซวยจริงๆ ...

เธอกำลังจะออกจากงานเลี้ยงพอดี อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ของเธอที่จะมางานเลี้ยงคืนนี้ก็สำเร็จแล้ว ใครจะไปคิดว่าพอเธอหันกลับไปก็ไปชนกับบริกร

ไวน์หกจากถาดของบริกรและทำให้ชุดของเธอเปื้อน

แม้ว่าเธอจะไม่ซื้อชุดเอง แต่มันเป็นเงินของชาลี

ตอนนี้มันเป็นแบบนี้แล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะอธิบาย

ภายใต้การแนะนำของพนักงานเสิร์ฟ ณิชาเดินไปที่ห้องรับรองสตีรบนชั้นสองเพื่อทำความสะอาดง่ายๆ

โชคร้ายจริงๆ

แต่ทันทีที่ณิชาเข้าไปในห้องรับรอง เธอก็ได้กลิ่นหอมที่แรงมาก ซึ่งกลิ่นค่อนข้างฉุน แต่หลังจากนั้นไม่นาน แขนขาเธอก็ไม่มีแรง มือที่จับลูกบิดประตูก็ค่อยๆ ไหลลงไปกับพื้น

เธอถูกหลอก...

มีเพียงความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของณิชา และเธอพยายามอย่างมากที่จะลุกขึ้น

ในสายตาเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคย แพรถือกระบอกฉีดยาอยู่ในมือ ในนั้นเป็นของเหลวสีน้ำเงิน เธอเดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

ภายใต้ความร่วมมือของพนักงานเสิร์ฟ แพรทิ่มเข็มเข้าไปในเส้นเลือดตรงคอของณิชา

ของเหลวสีน้ำเงินที่เย็นยะเยือกค่อยๆ ไหลเข้าสู่ร่างกายของณิชา จากนั้นก็ไหลไปทั่วร่างกาย

“ณิชา เมื่อกี้เธอได้ใจมากใช่ไหม เธอได้หน้าไปเต็มๆ และยังขังแม่ของฉันไว้ในห้องน้ำ ฉันจะทำเพื่อเธอเดี๋ยวนี้ และปล่อยให้เธอเป็นของเล่น หึหึ แค่คิดก็สนุกแล้ว”

แพรกดของเหลวสีน้ำเงินทั้งหมดเข้าไปทีเดียวหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ณิชาก็ไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเธอเป็นอัมพาต แก้มของเธอเป็นสีแดงเข้มมาก

ความรู้สึกเหมือนมีแมลงนับไม่ถ้วนปีนป่ายตามร่างกาย...

นี่คืออะไร?

ทำไมเธอถึงทรมานจัง?

ไม่ เธอไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้ได้ เธอจะต้องไม่แพ้แพร

ณิชากัดปลายลิ้นของเธอ และความเจ็บปวดทำให้เธอแทบจะไม่มีสติ เธอฉวยโอกาสตอนที่แพรและพนักงานเสิร์ฟเผลอ ก่อนจะพุ่งตัวออกไปอย่างทุลักทุเล

แพรไม่คิดว่าณิชาจะมีแรงต้านหลังจากถูกฉีดยา

พนักงานเสิร์ฟรีบดึงเธอไว้ “คุณแพร คุณเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไอ้โง่ เร็วเข้า รีบตามณิชาไป! เธอห้ามปล่อยให้เธอหนีไป… ” แพรล้มลงกับพื้นด้วยท่าทางเขินอาย แต่กรีดร้องอย่างโกรธเคือง พนักงานเสิร์ฟไม่กล้าที่จะรออีกต่อไป เธอจึงรีบออกไป

และหลังจากที่ณิชาออกจากห้อง สติของเธอก็เกือบจะไม่มีแล้ว

ความรู้สึกเหมือนเหยียบพื้นนุ่มๆ แต่เหยียบไม่สุด...

เธอร้อนมาก ร้อนมาก

อยากกระโดดลงในถังน้ำแข็ง...

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและต้องการจะโทรขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อไปถึงมุมทางเดิน เธอก็หมดแรงและล้มลงกับพื้น

จู่ๆ ก็มีฝ่ามือขนาดใหญ่คู่หนึ่งโอบกอดเธอแน่น...

การมองเห็นของณิชาเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ ในภวังค์ เธอเห็นใบหน้าที่ค่อนข้างคล้ายกับปัณณ์ เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เธอจับชายเสื้อของเขาไว้ เธอขอร้องอย่างน่าเห็นใจและหมดหนทาง

“พาฉันออกไป พาฉันออกไป...คุณเวธัส...”

ฐานภพยังคงตื่นเต้นตอนที่ณิชายื่นแขนมาโอบรอบตัวเขา

เขาคิดว่าในที่สุดเธอก็รับรู้ถึงความดีของเขา...

แต่เมื่อเขาได้ยินคำว่า “คุณเวธัส” จากปากของเธอ หัวใจของฐานภพก็จมดิ่งลงไป มันเต็มไปด้วยความโกรธ

“ทรมาน ช่วยด้วย...”

ณิชาเปิดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย สติของเธอไม่มีแล้ว เธอร้องขอความช่วยเหลือโดยสัญชาตญาณ

ฐานภพสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึม ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้น

ฐานภพไม่สนใจ เขาดำเนินการต่อไป

แต่กริ่งประตูก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่า ตราบใดที่เขาไม่เปิดประตู อีกฝ่ายก็จะกดมันต่อไป ซึ่งทำใหเฐานภพหมดความสนใจกับทุกสิ่ง

ฐานภพสบถคำสกปรกออกไป ดึงผ้าห่มที่อยู่ด้านข้างมาคลุมร่างกายของณิชา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงด้วยความโกรธ และไปเปิดประตู

ประตูถูกเปิดออก สิ่งที่สะดุดตาคือใบหน้าที่กังวลของมะนาว...

ทันทีที่มะนาวเห็นว่าฐานภพเปิดประตู เธอก็บุกเข้าไปทันที และเธอก็เห็นสิ่งนูนๆ อยู่บนเตียง

“มะนาว เธอ...เธอมาที่นี่ทำไม?” ฐานภพห้ามมะนาวทันที

“ฉันได้ยินมาว่าคุณอุ้มณิชามาเปิดห้อง ทำไมฉันจะมาไม่ได้” ดวงตาของมะนาวเป็นสีแดง ขนตาของเธอสั่นไปมา เมื่อเห็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขา ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่สิ่งนูนบนเตียง

เธอเพิ่งพบกับแพรที่ทางเข้าลิฟต์

แพรบอกเธออย่างช่วยไม่ได้ว่า ฐานภพพาณิชาขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปิดห้อง

แน่นอนว่าเธอไม่เชื่อ แต่...

ความรู้สึกผิดของฐานภพที่พยายามจะหลบเลี่ยง สิ่งนี้เหมือนกำลังบอกความจริงกับเธอ!

เธออยากจะรีบไปยกผ้าห่มขึ้น แต่ฐานภพเอื้อมมือไปห้ามเธอ “ไร้สาระสิ้นดี ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักในหัวใจคือเธอ ฉันจะเปิดห้องกับผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไร”

“ผู้หญิงบนเตียงคือใคร!”

มะนาวผลักเขาออกไปด้วยความโกรธและก้าวไปข้างหน้า

ผ้าห่มถูกเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่แดงก่ำของณิชา

เมื่อเธอเห็นว่าแม้เสื้อผ้าของเธอจะเลอะ แต่ก็ยังสวมอยู่

มะนาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่ความรู้อับอายในใจก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...

เธอเลือกมาเป็นอย่างดี และผู้ชายที่เธอคิดว่าเขารักเธออย่างสุดซึ้ง ก็พาณิชามาเปิดห้องและแอบกินกันในโอกาสสำคัญเช่นนี้!