กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 144

น่าจะเป็นเพราะวันเสาร์ ซูเปอร์มาร์เก็ตค่อนข้างจะคนแน่นและแออัดในตอนบ่าย

เวธัสจอดรถตรงหน้าประตู แล้วก็มองดูคนเดินผ่านไปผ่านมาหน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ต แล้วคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน

ปัณณ์เปิดประตูรถอย่างชำนาญและกระโดดลงพื้น แล้วก็เข้ามาประคองณิชาอย่างระมัดระวัง ทุ่มเทหนักมาก

เวธัสเหลือบมองลูกชายของเขาด้วยความไม่ชอบ

ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่เคยรู้ว่าเขาสามารถประจบสอพลอได้ขนาดนี้กัน?

ณิชาเห็นว่าเวธัสไม่ได้ตั้งใจจะลงจากรถ คิดว่าอาจจะเป็นเพราะว่าโดนแอบถ่ายรูปตอนไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อครั้งล่าสุด ก็เลยไม่ค่อยแฮปปี้ เลยพูดว่า “คนในซูเปอร์มาร์เก็ตค่อนข้างเยอะ คุณรอพวกเราอยู่ที่นี่แล้วกัน ไม่นานก็กลับมาแล้วละ”

เวธัสขมวดคิ้วแน่น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

แม่ลูกทั้งสองคนไม่ได้มาเดินซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยกันนานมากแล้ว

เด็กน้อยดึงณิชาแล้ววิ่งเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต ในที่สุดก็สามารถขจัดหนอนตามก้นได้แล้ว ได้คุยกับณิชาอย่างเต็มที่ ใบหน้าเล็กๆที่ใสซื่อเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

ณิชาเข็นรถเข็น แล้วก็วางเจ้าตัวเล็กไว้ตรงชั้นวางชีส

“ลูกเลือกชีสอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแม่จะไปหยิบแป้ง เดี๋ยวมา”

“รับรองว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จครับ ！”ปัณณ์ยกมือขวาขึ้นมา แสดงความเคารพต่อณิชา

ณิชาถูกยั่วหัวเราะจนอดยิ้มไม่ได้

ซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้อยู่ใกล้กับพื้นที่วิลล่ากลางขุนเขา ย่านธุรกิจโตเต็มที่ ซูเปอร์มาร์เก็ตมีเลย์เอาท์ขนาดใหญ่และสินค้าส่วนใหญ่เป็นสินค้าระดับไฮเอนด์นำเข้าจากต่างประเทศ

ณิชาโยนแป้งหนักห้าปอน์ใส่รถเข็น ตอนที่เตรียมจะเดินกลับไปหาปัณณ์ ทันใดนั้น ฮัสกี้ขนฟูก็วิ่งเข้ามาใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เจ้าฮัสกี้วิ่งอาละวาดเข้ามา กระแทกรถเข็นของณิชาจนห่างออกไปครึ่งเมตร

“โฮ่งๆ——”

สีหน้าของณิชาเปลี่ยนไปทันที กลัวว่าจะชนคนอื่นเข้า ก็เลยรีบตามรถเข็นไป

“เปเป้” เสียงรองเท้าส้นสูงเหยียบพื้น ผสานกับเสียงผู้หญิงแสนสวยเรียกชื่อฮัสกี้

ดูเหมือนพอทันทีที่เจ้าฮัสกี้ตัวนั้นได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของ ก็วิ่งกลับไปหาเจ้านายอย่างห้าวหาญ

ณิชาจับรถเข็นไว้มือหนึ่ง แล้วก็หันไปมองที่ต้นเสียง ผู้หญิงคนนั้นสวมกระโปรงสั้นและสวมผ้าคลุมไหล่ผ้าไหมหรูหรา เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม

เธอก็คือกันญ่า

กันญ่าย่อตัวลงตรงหน้าฮัสกี้ แล้วก็ลูบหัวที่นุ่มฟูของมัน

“เด็กดี ทำได้ดีมาก”

พอณิชาเห็นกันญ่า สีหน้าก็หม่นหมองลงทันที แต่ก็ไม่ได้มีความสนใจอยากจะไปพัวพันกับเธอ

เธอเดินอ้อมกันญ่าไปเพราะอยากจะเดินออกไป แต่ว่ากันญ่าก็จูงเจ้าฮัสกี้มาขวางตรงหน้าของเธอเอาไว้ อ้าแขนออกเพื่อขวางทางเดินของเธอ

“ณิชา ภูมิใจมากไหมตอนนี้? ที่ทำให้คุณเวธัสที่สูงส่งไปซื้อผ้าอนามัยให้เธอกลางดึกได้ แต่ไหนแต่ไรมาฉันยังไม่เคยเจอชู้ที่หน้าด้านเท่าเธอมาก่อนเลย！แย่งคู่หมั้นคนอื่นยังไม่พอ แถมยังมั่นใจว่าตัวเองถูกอีก แล้วศักดิ์ศรีของเธออยู่ไหนหรอ?”

กันญ่าหรี่ตาลง สีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

ณิชากวาดสายตามองเจ้าฮัสกี้ที่ดูดุร้ายด้วยสายตาเฉยเมย “คนเลี้ยงเป็นแบบไหนหมาก็เป็นแบบนั้น ประโยคนี้มันเรื่องจริงเลยนะ”

กันญ่าจ้องเธอด้วยสายตาที่เกลียดชัง ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่ามีในห้างนี้มีคนเดินไปเดินมา เธอคงจะตบยัยณิชานี่ไปแล้ว！

“เธอยังเทียบไม่ได้แม้แต่กับหมาของฉันแค่ตัวเดียวด้วยซ้ำ！อย่างน้อยมันก็ยังรู้จักเคารพเจ้าของ แต่ว่าเธอใช้นามสกุลตระกูลสถานนท์ของฉัน มีความสุขกับเกียรติยศของตระกูลสถานนท์แต่ว่ากลับแย่งคู่หมั้นของฉันไป！”

ณิชามองดูใบหน้าที่ดุร้ายของกันญ่า แล้วก็ยิ้มจางๆอย่างสบายใจ

“ตอนที่พ่อของฉันล้มละลาย คนที่ยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดก็คือคนของตระกูลสถานนท์ คุณกันญ่า คุณแกล้งทำเป็นอ่อนโยนต่อหน้าคุณจงกลแล้วท่านรู้ไหมว่าความจริงแล้วคุณก้าวร้าว ร้ายกาจ และเจ้าเล่ห์มาก?”

น้ำเสียงคงที่มาก เหมือนกับกำลังพูดว่าวันนี้อากาศไม่เลวเลย แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้คนโมโหได้มากที่สุด ！

ณิชาเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ตอนที่สายตาของเวธัสมองไปที่กันญ่าอีกครั้งนั้น มันทั้งเงียบและเฉยเมย แต่คาดเดาไม่ได้ ทำให้ไม่สามารถเดาได้ว่าเขาโกรธหรือมีอารมณ์อย่างอื่น

กันญ่าใจสั่น หนังศีรษะชา เหงื่อออกเย็นทั่วร่างกาย และรู้สึกหวาดผวามากเพราะปฏิกิริยาของเขา...

ตอนที่เธอกำลังจะทนไม่ไหวนั้น จู่ๆเวธัสก็หยุดเดิน และพูดอย่างไม่แยแสว่า “พรุ่งนี้เช้าไปคุยกันที่คฤหาสน์เก่า อย่ามาสายล่ะ”

……

เวธัสเอารถเข็นไปแล้ว ณิชาก็เดินตามเขาไปด้วยมือเปล่า

แล้วก็แอบมองดูปฏิกิริยาของเขา……

ดูเหมือนกับว่าไม่ใช่อาการโมโห

คงไม่ได้ฟังในสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้สินะ

ดีแล้ว ตอนนี้เธอก็มีปัญหามากมายเลย ดังนั้นพยายามอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระหว่างพวกเขาเลยจะดีกว่า

“ไหนคุณว่าซุปเปอร์มาร์เก็ตมีสายตาคนมากเกินไปไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงตามเข้ามาล่ะ?” ณิชายิ้มและเอ่ยถาม

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวธัสดูเงียบขรึมเป็นพิเศษภายใต้แสงจ้า “ลืมเตือนให้คุณซื้ออะไรบางอย่างน่ะ”

“อะไรหรอ？”

เวธัสไม่ได้ตอบ แต่ใช้การกระทำในการตอบคำถามของเธอแทน——

เขาพาเธอไปที่บริเวณของใช้ประจำวัน

แปรงสีฟัน ผ้าเช็ดตัว ของใช้ส่วนตัวเต็มหน้าไปหมด

ณิชาเข้าใจในทันที

เธอตกลงแล้วว่าคืนนี้จะค้างที่คฤหาสน์สนธิไชย แต่ว่าที่คฤหาสน์สนธิไชยไม่ได้มีเจ้าบ้านผู้หญิง ก็เลยไม่ได้เตรียมของใช้ผู้หญิงในห้องน้ำ