กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 15

ดวงตาสีเข้มที่สวยงามของปัณณ์เต็มไปด้วยน้ำตา

ปากเล็กกัดแน่น ใบหน้าที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

ณิชาไม่ต้องการเขาจริงๆเหรอ?

ไม่รับสายเลย...

สักครู่หนึ่ง ปัณณ์มองดูบ้านที่เหมือนกรงเหล็กที่อยู่ข้างหน้าเขา มันได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา และบริเวณโดยรอบก็เย็นยะเยือก ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นตระหนกมาก

เขาไม่ต้องการที่จะไม่ได้เห็นณิชา และเขาไม่ต้องการที่จะถูกขังเอาไว้

เขาจะต้องหนีออกไป!

เขาสูดกลิ่นและเช็ดน้ำตาของเขาอย่างรวดเร็ว

การร้องไห้เป็นสัญญาณของความอ่อนแอ

เขาอยากเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง ผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สามารถปกป้องแม่ของเขาได้!

……

ณิชาเตรียมอาหารเช้าและโทรหาอรัลเพื่อมาทานอาหารเย็น

ใบหน้าของเด็กน้อยไม่เปลี่ยนและก็ไม่สังเกตเห็นอะไรเลย ณิขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยและส่งเขาไปโรงเรียนอนุบาลตามปกติ

ก่อนจากไป เธอยังหอมแก้มให้เจ้าตัวเล็กด้วย

คนตัวเล็กหน้าแดงอีกครั้งด้วยความเขินอาย

แต่ทันทีที่ณิชากลับมาที่โบรุยกรุ๊ป ทุกคนก็มองเธออย่างแปลกๆ

“เธอเป็นลูกสาวของฆาตกรเหรอ?”

“เมื่อก่อนไม่เคยมีข่าวลือมาก่อน ฉันคิดว่าครั้งนี้ก็คงอยากจะเข้าใกล้คุณหนูอรัล สุดท้ายก็ถูกตระกูลสนธิไชยสืบหาข้อมูลในอดีตของเธอ และเอามาหักหน้าเธอ”

“ใช่ไหมล่ะ ตระกูลสนธิไชยไม่ต้องการให้เธอออกแบบวิลล่าวันเกิดของคุณหนูอรัลอีกต่อไป…”

“ อย่าพูดเหลวไหลสิ สีหน้าเธอดูแย่มาก”

ทุกคนเม๊ามอยไปเรื่อยๆ และบางคนถึงกับขึ้นเสียงอย่างจงใจ เพราะกลัวว่าณิชาจะไม่ได้ยินพวกเขา

ณิชาเข้าใจได้ทันทีว่าตำแหน่งของเธอในฐานะหัวหน้านักออกแบบถูกไล่ออก และมีพนักงานหญิงบางคนในบริษัทที่อิจฉาความงามของณิชา แต่ตอนนี้เธอไม่รู้พวกเขาได้ข่าวจากที่ใด พวกเขารู้ว่าเธอเคยเป็นคุณหนูล้มละลายในตระกูลสถานนท์ ตอนนี้ก็มาทำงานที่โบรุยกรุ๊ป ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยอีกครั้ง...

อันที่จริง มนุษยสัมพันธ์ของณิชาในบริษัทนั้นดีเสมอมา แต่ที่ที่มีผู้คนอยู่ ย่อมมีการนินทาและมีผลประโยชน์ทับซ้อนกัน

ณิชาไม่ได้นึกถึงข่าวลือเหล่านี้เลย เธอแค่ทำงานของตัวเองไป

มีอะไรที่ฟังไม่ได้อีก เมื่อสี่ปีก่อนตระกูลสถานนท์มีปัญหาล้มละลายยังได้ยินไม่พอหรือ?

คำพูดเหล่านี้และการดูถูกของเจ้าหนี้ในเวลานั้นยังรุนแรงกวว่านีเอีก และพวกเขาก็ไม่มีค่าควรแก่การกล่าวถึงเลย

เวลาที่ทรมานได้ผ่านไปแล้ว สิ่งพวกนี้จะยังทำร้ายเธอได้เหรอ?

หัวหน้าแอนเข้ามาในขณะนั้น และเคาะโต๊ะของณิชา “ณิชา ผู้จัดการขอให้เธอไปที่ห้องทำงานของเขาหน่อย”

ณิชาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

แต่ทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงเก็บอารมณ์และเคาะประตูห้องทำงานของผู้จัดการธีทัต

“คุณธีทัต คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ”

“ปิดประตู ผมมีอะไรจะบอกคุณ” ผู้จัดการธีทัตเป็นชายอายุสี่สิบต้นๆ เขามีท้องที่ยื่นออกมาเพราะบวมเบียร์ เมื่อเขามองไปที่ณิชา ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความโลภ

ว่ากันว่าเขาเป็นญาติของตระกูลรุ่งโรจน์ และตำแหน่งของเขาในกลุ่มก็มั่นคงตลอด

ณิชาปิดประตูตามที่เขาสั่ง

ธีทัตก็ดึงม่านปิดลงด้วย และห้องทำงานที่กว้างขวางก็กลายเป็นพื้นที่ปิดสำหรับสองคน

เขานั่งบนโซฟาแล้วชี้ไปที่ด้านข้างของเขา “มานั่งนี่สิ”

มานั่งนี่สิ?

เห็นได้ชัดว่าโดนมาจนเละเทะ ทำไมต้องแสร้งทำเป็นเย่อหยิ่ง?!

เขาหันไปโทรหาแผนกการตลาดและส่งณิชาออกไปเพื่อช่วยดำเนินการรายการวัสดุ

ในช่วงบ่ายของฤดูร้อน เมื่อดวงอาทิตย์อยู่ในสภาวะที่ร้อนแรง จนถนนหนทางก็เสียรูปหมด

เวลาคนชั่วร้ายแค่ดื่มน้ำติดคอเลย

เมื่อขับผ่านถนน ส้นเท้าของเธอก็ไปติดอยู่ในท่อระบายน้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ และต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการดึงส้นเท้าออก แต่น่าเสียดายที่เธอเท้าแพลง

ณิชานั่งยองๆ อยู่ข้างถนน เธอลูบข้อเท้าที่เจ็บของเธอ ณิชาด่าทอคนในตระกูลธีทัต

ถ้าเขาไม่ใช่ “ญาติของราชวงศ์” แค่เรื่องชั่วที่ทำกับพนักงานหญิง เขาคงจะถูกไล่ออกหลายครั้งแล้ว

ไอ้เหี้ย

เพื่อเงิน เธอต้องทน!

……

“คุณเวธัส ผู้หญิงที่อยู่ข้างถนนดูเหมือนเป็นคุณณิชานะครับ?” เอกขับรถผ่านสี่แยกไฟจราจร และเมื่อเขารอไฟเขียว เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งยองๆ อยู่บนทางเท้าโดยไม่คาดคิด

ผู้หญิงคนนั้นหันศีรษะเล็กน้อย และเอกสามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน

เนื่องจากเวธัสโกรธณิชาเพราะเรื่องของอรัล ดังนั้นเขาจึงจำเธอได้อย่างแม่นยำ

เมื่อเวธัสได้ยินคำพูดนี้ สายตาของเขาก็มองออกไปนอกหน้าต่างตามดวงตาของเอกไป และเขาก็เห็นณิชาหมอบอยู่บนพื้น

เธอจับข้อเท้าขวาไว้แน่นด้วยมือข้างหนึ่ง และแก้มของเธอก็ซีด ราวกับว่าเธอกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง

ในตอนนั้นมีผมปลิวลงมา ส่องแสงสว่างไสว และมันทำให้เธอดูเงียบสงบและสวยงามมาก

เมื่อมองจากมุมนี้ มันค่อนข้างคล้ายกับใบหน้าเล็กๆ ของอรัล

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น...