กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 16

สีดำเป็นประกาย เหมือนธารน้ำใสไหลจากธารภูเขา ไม่มีจุดด่างพร้อยแม้แต่นิดเดียว ผมสีดำขลับและผิวขาวราวกับหิมะ พอเห็นดังนั้นดวงตาของเวธัสก็มืดลงเล็กน้อย

แล้วก็ย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องที่อรัลสร้างปัญหา ก็ไม่ได้มีเหตุผลและยับยั้งชั่งใจเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว แววตาของเขาเย็นลงอีกครั้ง

“ผู้หญิงที่มีความคิดลึกซึ้งอย่างนั้น มีอะไรดีกัน? ”

เอกเกาหัว แล้วก็แกล้งทำเป็นไออย่างอึดอัด แล้วก็พูดอย่างเชื่องช้าว่า “ผมได้ยินลุงชัยบอกว่าช่วงนี้คุณหนูเอาแต่พูดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา บางที เขาอาจจะไม่ได้สนใจคุณณิชาคนนี้จริงๆ ก็ได้ และก็ไม่ได้ชอบให้คุณกับคุณกันญ่าอยู่ใกล้กันมากเท่าไหร่ เพราะว่าจะมายึดครองตำแหน่งของแม่เขา ดังนั้นก็เลยถือโอกาสแสดงความคิดเห็นของตัวเอง”

เวธัสกัดกรามแน่น “งั้นผู้หญิงคนนี้ก็คือถูกเขาจับมาเพื่อเอามาต่อต้านฉันงั้นเหรอ? ”

“ความคิดของเด็กน้อย สามารถคาดเดาได้งั้นเหรอครับ? ”

ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว

เอกย้ายเท้าขวาไปที่คันเร่ง ตอนที่เหยียบลงไปนั้น ก็เห็นผ่านทางกระจกหลังว่าณิชายืนขึ้น สีหน้าดูสิ้นหวังกับชีวิต แล้วก็เดินไปตรงกลางของการจราจร

เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“ไม่ดีแล้ว คุณณิชาเหมือนกับกำลังจะฆ่าตัวตาย！”

ในหัวของเวธัสปรากฏภาพใบหน้าเล็กๆ ที่ดื้อรั้นของอรัล แล้วก็เอ่ยปากทันทีอย่างไม่รู้ตัว “จอดรถ！”

……

ณิชาเดินข้ามทางเท้าไป เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงถนนแล้ว

ทันใดนั้นข้อมือของเธอก็ถูกคว้าจากด้านหลัง

เดิมเธอก็ข้อเท้าแพลงอยู่แล้ว เวลาเดินก็โซซัดโซเซ ตอนนี้เธอเจ็บจนหน้าซีด เหงื่อไหลซึมออกมา

ร่างกายของเธอล้มตัวลงไปกระแทกหน้าอกที่แข็งแรงของใครบางคน

ขาข้างขวาของเธอลอยอยู่กลางอากาศ ยืนขาเดียว จมูกก็ชนจนเจ็บไปหมด

พอเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตาเข้ากับดวงตาที่แสนจะเย็นชาของเวธัส——

“คุณทำอะไรน่ะ？”

ณิชาถูกเขามองจนรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ แล้วเธอก็ตะโกนกลับไปยังไม่กลัวตายว่า “ประโยคนี้ฉันควรจะถามคุณไม่ใช่เหรอคะ? ฉันก็กำลังจะเก็บโทรศัพท์อยู่ดีๆ จู่ๆคุณก็ดึงฉันกลับมา คุณเวธัส เหมือนว่าฉันจะไม่เคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจนะ？”

ตามมาด้วยเสียงลมหวีดหวิวและเสียงคำรามของรถยนต์ เธอล้มลงไปกับผู้ชายคนนั้น

ทั้งสองคนกลิ้งไปกลิ้งมาบนทางเท้า 2 ครั้ง ตรงหน้าเห็นดาวเต็มไปหมด มีแต่ความสับสนงุนงง……

“แม่ง ดูทางด้วยได้ไหม？”เจ้าของรถโฟลค์สวาเกนลดกระจกลง แล้วก็ด่าณิชากับเวธัสอย่างอวดดี

ณิชาเหมือนกับบื้อไปแล้ว เธอนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของเธอยังคงหนุนร่างสูงเวธัสอยู่เลย

ทั้งสองคนสบตากันเงียบๆ มันมีแต่ความเงียบที่แปลกประหลาด

เวธัสแขนข้างหนึ่งดันพื้นไว้ คิ้วขมวดเข้าหากัน “คุณคิดจะกอดผมอีกนานไหม? ”

ณิชาก้มหน้าดู ก็พบว่าเมื่อกี้ตอนที่เขาพุ่งเข้ามาหาเธอนั้น เธอยื่นมือออกไปตีโพยตีพายกลางอากาศ กลายเป็นเอาแขนไปโอบรอบเอวที่กำยำล่ำสันของเขา เธอรู้สึกอับอายจนสุดขีดในทันที

เธอรีบปล่อยมือออกจากเขา แล้วก็ลุกขึ้นมาจากพื้น หลังของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ……

ในใจของเธอรู้สึกกลัวตายมากกว่า อีกนิดเดียว เธออาจจะต้องนอนตายบนท้องถนนไปแล้ว

แต่เธอนึกไม่ถึงเลย ว่าเวธัสจะมาช่วยเธอ！