กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 17

เวธัสก็ลุกตามขึ้นมาเหมือนกัน แขนด้านขวาของเขาชุ่มไปด้วยเลือดสีแดง เลอะเต็มเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา

ณิชาเห็นแผลของเขา สีแดงสดนั้นน่าตกใจมาก เธอร้องออกมาด้วยความตกใจและเข้าไปดึงแขนเขา “คุณได้รับบาดเจ็บเหรอ ？！ขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ เป็นเพราะมาช่วยฉันแท้ๆ ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ จะรับผิดชอบจนถึงที่สุด……”

เวธัสหลีกเลี่ยงการสัมผัสของณิชา รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้ เหมือนกับความโกรธในอกที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ความโกรธมันสั่งสมอยู่ในอกแต่ไม่สามารถระเบิดออกมาได้

เขาบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงได้ช่วยผู้หญิงคนนี้！

เวธัสไม่ได้สนใจณิชา และเดินไปยังรถบูกัตติ เวย์รอน ที่จอดอยู่ข้างถนน

เอกรอเวธัสอยู่ที่ประตูรถตลอด

น่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเข้าใจผิดไป เอกเลยไม่กล้าพูดอะไร

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวธัสดูโหดร้าย ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถนั้นก็พบว่าไม่มีคนอยู่ด้านหลัง เขาก็เลยหันกลับไปมอง ก็พบว่าณิชากำลังก้มลงเก็บโทรศัพท์สีขาวอยู่ เหมือนกับกำลังดูว่ามันแตกหรือเปล่า……

“ณิชา！”เวธัสจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น “จะรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ？ตามมาสิ！”

ณิชาถือโทรศัพท์ของตัวเอง โชคดีที่ไม่ได้ตกแตก……

เธอเก็บโทรศัพท์ แล้วก็วิ่งเข้าไปหาเขา

“ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”ผู้ชายคนนี้ขี้โมโหจริงๆ เลยสินะ? นิดหน่อยก็ตะคอกใส่คนอื่นแล้ว

……

แล้วทั้งสองคนก็ไปที่โรงพยาบาลเอกชนใจกลางเมือง

เอกและบอดี้การ์ดหลายคนเคลียร์ชั้น1ในนั้นให้เรียบร้อย

เวธัสกับณิชา ก็เดินตามกันเข้าห้องฉุกเฉินไป

พอคุณหมอเห็นทั้งสองคน ก็รีบยืนขึ้นอย่างระมัดระวังตัว เหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูอยู่ยังไงอย่างนั้น

“คุณเวธัส ？นี่คุณ……”

เวธัสยังคงดูยิ่งใหญ่เกรียงไกรเหมือนเดิม เขาชี้ไปที่แผลตรงแขนข้างขวาของตัวเอง “รถชน ช่วยจัดการให้ผมหน่อย”

“ครับ” คุณหมอโค้งคำนับ แล้วก็หยิบกล่องยาออกมาด้วยร่างกายที่สั่นเทาด้วยความกลัว

เวธัสนั่งอยู่บนโซฟาหนังแท้อย่างเกียจคร้าน เอาแขนขวาวางบนที่เท้าแขน ข้อนิ้วที่ชัดเจนกำแน่นเล็กน้อย ใบหน้าด้านข้างที่เส้นกรอบหน้าชัดเจนของเขา ดูอ่อนลงเพราะแสงไฟที่สลัว

“คุณผู้หญิงครับ รบกวนช่วยถอดเสื้อให้คุณผู้ชายหน่อย……”คุณหมอขอความช่วยเหลืออย่างเป็นธรรมชาติมาก

ณิชามองไปรอบข้าง แล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “ไม่มีพยาบาลเหรอคะ？”

“พยาบาลบังเอิญไปลงตรวจที่วอร์ดพอดีนะครับ……”คุณหมออธิบายยังไม่ใส่ใจ แล้วก็คาดเดาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ใช่สิครับ ปกติทักษะการขับรถของคุณเวธัสดีมากเลย ทำไมถึงได้รถชนได้ล่ะครับ？”

ณิชายิ้มแหย ๆ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง แล้วก็ม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างยอมจำนน……

บุญคุณแม้เพียงน้ำหยด ก็ควรตอบแทนให้ได้ดั่งสายธาร！

ก็แค่ถอดเสื้อเองไม่ใช่เหรอ？

เธอมีลูกแล้วด้วยซ้ำ แล้วมีอะไรให้ต้องอายด้วยล่ะ

ณิชาปลดกระดุมเสื้อคอเวธัส แล้วก็ถอดเสื้อสูทสีดำของเวธัสออกช้าๆ แขนของเขาเต็มไปด้วยสีแดงเต็มไปหมด

กล้ามเนื้อที่แข็งแรงของผู้ชายนั้นทรงพลัง หน้าอกขยับขึ้นและลงตามลมหายใจ

กลิ่นฮอร์โมนเพศชายลอยมาแตะจมูก……

แต่มันปะปนไปด้วยกินเลือดที่ค่อนข้างแรง เพราะว่าเลือดเริ่มแข็งตัวแล้ว ทำให้เสื้อเกาะติดแผลแน่น ดูบาดเจ็บมากอยู่ ณิชาเห็นแล้วรู้สึกเจ็บแทน การกระทำของเธอก็เลยเบาลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ถึงแม้ว่าจะมีกลิ่นเลือดเล็กน้อย แต่ว่าตอนที่ณิชาเข้าไปใกล้เขานั้น ก็ได้กลิ่นน้ำหอมดอกการ์ดิเนียจางๆ จากร่างกายของณิชา น่าดึงดูดมาก

ไม่นาน หมอก็พันแผลที่แขนของเขาและถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ณิชาก็รู้สึกโล่งอกตามไปเหมือนกัน

ต่อมาก็เห็นเวธัสชี้มาที่ขาของตัวเอง “มานี่……”

ณิชาถอยไปด้านหลังอย่างระมัดระวัง ดวงตาเบิกกว้าง

“ก็ถ้าพี่ชอบนั้นฉันไม่พูดแล้วก็ได้โอเคไหม? ไปกันเถอะ พวกเราไปดูยัยณิชานั่นหน่อย……”

……

ในที่สุดณิชาก็หาพยาบาลเจอ แต่ว่าเวธัสไม่ยอมให้พยาบาลเข้าใกล้ นี่มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังโดนแกล้ง

หลังจากรักษาบาดแผลแล้ว คุณหมอก็สั่งยาและกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณเวธัสครับ แผลถลอกก็ไม่ใช่เรื่องเล็กนะครับ แนะนำว่าไม่ควรจะโดนน้ำ ทายาให้ตรงเวลา แล้วก็ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ หลีกเลี่ยงการใช้แรงเยอะเพื่อไม่ให้แผลแตก แผลที่ขาก็ต้องระวังเหมือนกัน……”

ตอนที่เวธัสทำแผลที่ขานั้น ณิชาก็รออยู่ด้านนอก

พอได้ยินที่คุณหมอพูด เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ขาของเวธัสด้วยความสงสัย หรือว่าจะได้รับบาดเจ็บด้วยจริงๆ? แต่ว่าตอนเขาเดินมาดูปกติมากเลยนะ ดูไม่เป็นอะไรเลย

เวธัสสวมเสื้อเชิ้ตและชุดสูทใหม่ที่เอกเอามาให้ ในชั่วพริบตา เขาก็กลายเป็นชนชั้นสูงที่แต่งตัวดี

สูทที่เรียบกริบช่วยเสริมรูปร่างที่สูงและตรงของเขา

แสงระยิบระยับพร่างพรายลดลงมา ท่าทางที่ร้ายกาจตามธรรมชาติของเขาก็ปรากฏให้เห็น ทั้งดูถูก และทะนงตัว

ณิชาไม่ทันละสายตา แล้วก็สบตาเขากับเขาพอดี

“คุณชอบแอบมองผมขนาดนั้นเลยเหรอ？”

“ใครแอบมองคุณกัน？”ณิชาหลบตาอย่างใจฝ่อ “ฉันก็แค่เป็นห่วงแผลที่ขาของคุณเท่านั้นแหละ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม？”

“ในเมื่อเป็นห่วงขนาดนั้น หรือว่าอยากจะให้ถอดกางเกงให้คุณดูอีกทีไหม？”เวธัสมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยการหยอกล้อ เห็นได้ชัดว่ากำลังแกล้งเธออยู่！

ณิชารู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อย แต่ว่าก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความรวดเร็ว “ถ้าเกิดว่าคุณชอบเปลือย ฉันก็ไม่มีปัญหา”

เวธัสไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่มองไปที่ณิชาด้วยสีหน้าที่มืดมน

ณิชาถอนหายใจยาวออกมา แล้วก็หันหน้าพร้อมกับเดินออกไป

ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้เจอกับสองพี่น้องมะนาวและน้ำตาลที่เดินตามมา