กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 150

ณิชาถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก “แต่ว่าฉันก็ไม่ใช่แม่ของคุณหนูอยู่ดี ถ้าเกิดวันนึงเธอกลับมา……”

“ถ้าเกิดว่าคุณณิชาเป็นกังวลเรื่องแม่แท้ๆของคุณหนู มึงก็คงไม่จำเป็นแล้วล่ะครับ”พอลุงชัยเห็นผู้ใหญ่สองคนและเด็กหนึ่งคนมีความสุขกับตาเมื่อวานนี้ ก็ไม่อยากจะให้ณิชาต้องกังวล

ณิชาทำท่าทางประหลาดใจ “ทำไมหรอคะ？”

“คือว่า……”ลุงชัยลังเลเล็กน้อย

“ถ้าเกิดว่าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ คิดว่าฉันไม่ได้ถาม ฉันก็แค่สงสัยเรื่องการหมั้นหมายก่อนหน้านี้ของคุณเวธัสกับคุณกันญ่า เพราะถึงยังไงคุณกันญ่าก็ไม่ใช่แม่แท้ๆของคุณหนูสักหน่อย”

“คุณณิชาอย่าเข้าใจผิดไปเลยนะครับ คุณเวธัสไม่ใช่คนที่มีความสัมพันธ์มั่วซั่ว！”ลุงชัยรับโบกมือในทันทีและอธิบายว่า “คุณหนูเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด พูดตามตรงก็คือ มีคนเอาคุณหนูมาวางไว้หน้าประตูคฤหาสน์สนธิไชย พวกเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ของเด็กคือใคร แต่คุณวางใจได้เลยครับ คุณเวธัสเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก ถ้าเกิดว่าเธอก็มาปรากฏตัวต่อหน้าคุณหนู คงต้องมีตอนจบที่ไม่ดีอย่างแน่นอน”

มีตอนจบที่ไม่ได้อย่างแน่นอน……

ณิชารู้สึกเสียวสันหลังยังอธิบายไม่ได้

“แต่ในเมื่อเขาไม่รู้ตัวตนของเธอ แล้วทำไมคุณเวธัสถึงได้เกลียดเธอแล้วค่ะ？”

……จะพูดว่าเธอแอบขโมยสเปิร์มของเขาและตั้งท้องลูกชายของคุณเวธัสก็คงไม่ได้นะ? ลุงชัยก็ไม่กล้าพูดแบบนั้นหรอก เพราะถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเวธัส

“เรื่องรายละเอียดผมก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอกครับ！”

ณิชากลอกตา ทันใดนั้นก็ลองถามอยากจะกล้าว่า “แล้วกันญ่าล่ะคะ? ฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้คุณเวธัสกับกันคุณญ่าเคยค้างกันที่โรงแรม……อืม คุณเวธัสไม่เคยสงสัยหรอคะว่าเด็กจะมีความเกี่ยวข้องกับคุณกันญ่า？”

“คุณกันญ่าไม่เคยตั้งท้องมาก่อน แล้วจะเป็นลูกของเธอได้ยังไงล่ะครับ?คุณณิชา คุณอย่าล้อเล่นเลยครับ！”ลุงชัยเข้าใจว่าณิชากำลังหึง ก็เลยหัวเราะคิกคัก

ณิชา “……”ก็ได้ ดูท่าทางเวธัสจะแยกผู้หญิงที่เขาเคยมีวันไนท์สแตนด้วย กับแม่ของน้องอรัลออกจากการ มั่นใจว่าเป็นผู้หญิง 2 คน

แบบนี้ก็ดี จะไม่ได้ตรวจสอบเจอว่าเป็นเธอ……

ลุงชัยเห็นเธอทำหน้ากังวลใจ ก็เลยบอกว่า “สรุปก็คือคุณเวธัสกับคุณหนูเข้าข้างคุณณิชา ถ้าเกิดว่าคุณยอมรับคุณเวธัส ต่อไปผู้หญิงคนไหนก็ไม่สามารถมาเขย่าตำแหน่งของคุณได้หรอกครับ

ณิชายิ้มอย่างมีมารยาท

แต่สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่สถานะ เธอต้องการแค่ลูกสองคนและความจริงเมื่อตอนนั้น

ลุงชัยบอกว่าเวธัสไม่รู้ตัวตนของแม่แท้ๆน้องอรัล แล้วทำไมน้องอรัลถึงมาอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยได้ล่ะ？

ณิชาเตรียมจะถามต่อ แต่ปัณณ์ก็ออกมาจากห้องน้ำแล้ว

เพราะไม่อยากให้โลกที่ไร้เดียงสาของลูกชายคนไปด้วยความไม่ดีของผู้ใหญ่ ณิชาก็เลยหยุดพูด

สองแม่ลูกเล่นกันอยู่พักหนึ่ง แล้วตอนนี้เองสาวใช้ก็วิ่งเข้ามาจากประตูและพูดอย่างเคารพว่า “คุณหนู คุณจงกลมาแล้วค่ะ”

จงกลยังไม่เคยแต่งงาน คนอื่นก็เลยเคยชินกับการเรียกเธอว่าคุณจงกล

“คุณจงกล？รีบเชิญเข้ามาเร็ว”ลุงชัยรีบโบกมือให้เข้ามา แล้วก็ให้สำหรับใช้ไปเติมน้ำชาและของหวาน คุณจงกลเป็นคนที่ชอบกินของหวานมากที่สุด แต่ว่าต้องเป็นประเภทที่น้ำตาลน้อย

ปัณณ์สับสนเล็กน้อย เพราะว่าเขาไม่เคยเจอคุณจงกลมาก่อนเลย

มือเล็กๆของเขาจับมือณิชาที่จับอยู่ตรงขาของเขาอย่างไม่รู้ตัว

การเคลื่อนไหวแบบนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียว เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์มากมาย

ฉากแรกที่จงกลเห็นเมื่อเธอเข้าไปในห้องนั่งเล่นเป็นภาพแบบนั้น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไป

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นน้องอรัลที่ชอบเก็บตัวจับมือผู้หญิงคนหนึ่ง แถมยังดูเป็นธรรมชาติมากอีกด้วย

แล้วพอเธอมาถึง สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เธอ

ราวกับว่ามีแขกมาขัดขวางความอบอุ่นของเหตุการณ์นี้

“คุณหนู คุณจงกลมาแล้วทำไมถึงไม่ทักทายล่ะครับ？”ลุงชัยอิ่มแล้วเอ่ยปากเตือน

สมองของปัณณ์วิ่งเล่นด้วยความเร็วสูง ปากเล็กๆอ้าออกแล้วพูดว่า “คุณย่า？”

“เด็กดี”จงกลละสายตาจากณิชา แสดงออกอย่างใจดีและอ่อนโยน แต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ในอดีตสิ่งที่ออกมาจากตัวของน้องอรัล จะมีแต่ความเย็นชาและความไม่แยแส

ณิชาเริ่มต้นจากการเป็นดีไซเนอร์วิลล่าของเด็กน้อยคนนี้ แล้วนิสัยของคุณหนูก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างสะเทือนโลกา จะเย็นชาก็กลายเป็นมีชีวิตชีวา จะเงียบก็กลายเป็นพูดมาก ตอนนี้ก็กลายเป็นยิ่งกว่าเดิมอีก

จงกลเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ณิชา？”

“……”ลุงชัยรู้สึกว่าตัวเองคงลำเอียงเกินไปหน่อย

ไม่ว่าจะพูดยังไง จงกลก็เห็นกันญ่าเป็นหลานสะใภ้ของตัวเอง

ลุงชัยรู้สึกหงุดหงิดที่ตัวเองปากไว แล้วก็พูดอย่างสุภาพว่า “คุณหนูก็ชอบคุณกันญ่ามากเหมือนกันครับ”

จงกลมองไปที่ณิชา “น้อยครั้งมากที่ฉันจะเห็นน้องอรัลชอบใครสักคน คุณณิชา เก่งมากเลยนะ”

……นี่เป็นการเยาะเย้ยว่าเธอซื้อใจคนหรือเปล่า? ณิชารีบตอบว่า “น่าจะเพราะว่าลูกชายของฉันอายุไล่เลี่ยกับน้องอรัลน่ะค่ะ”

……

ชั้นสองระเบียงกลางแจ้งที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

จงกลกับณิชานั่งตรงข้ามกันอยู่บนชิงช้าเหล็ก มีหมอนพิงอยู่ด้านหลัง ให้ความสบายเพราะตัว

“คุณณิชาสามารถทำให้สองพ่อลูกชอบได้ ถือว่ามีความสามารถมากเลยนะ”จงกลจ้องไปที่ณิชาด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ เหมือนกับพูดจากใจ

หัวใจของณิชาแน่นขึ้น

เมื่อเช้าจงกลเพิ่งจะบอกว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยได้ แต่อยู่ๆก็มาที่นี่แต่อยู่ คงไม่ใช่เพราะอยากมาเยี่ยมเจ้าตัวเล็กหรอกใช่ไหม?

เธอจะพูดอะไรได้ อยากให้เธอไปเจอคฤหาสน์สนธิไชย หรือว่าไปจากเวธัสกันแน่?

“มีอะไรคุณจงกลก็พูดออกมาตรงๆเลยเถอะค่ะ” ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว หลบเลี่ยงไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก

ตอนแรกที่เธอเลือกตกลงปลงใจกับเวธัส เธอก็คาดเดาไว้แล้วว่าต้องเจอกับความกดดันมากมาย