กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 153

เจ้าของร้านไอศกรีมรับธนบัตรไว้แล้ว รีบบีบรอยยิ้มออกมา “ได้เลย คุณครับขอถามหน่อยว่าคุณต้องการรสชาติไหน?”

ผู้ชายไม่ได้พูดจา แต่เอาสายตาส่งไปทางปัณณ์ที่ผิดหวัง......

“แกอยากกินรสอะไร?”

ดวงตาโตดำสนิทของปัณณ์เบิกโพลงทันที “ปีศาจกษัตริย์?”

เวธัสยืนด้านข้างของสองแม่ลูกอย่างสง่า รูปร่างสูงใหญ่กำยำทั้งยังสวมชุดสูทรีดเรียบอีก ไม่เข้ากับบรรยากาศของสวนสนุกเป็นที่สุด บังเอิญว่ามีราศีเป็นที่สุด เหมือนดั่งคนที่สูงศักดิ์

แม้ว่าจะแย่งซีนก็ไม่มีใครกล้ามองมาด้วยสายตาแปลกประหลาด เพียงแค่แอบสงสัยเป็นการส่วนตัวเท่านั้น

เวธัสเอาไอศกรีมวนิลลาอันหนึ่งแทนปัณณ์ ดวงตาลึกล้ำของจับจ้องไปที่ณิชา

“เธอสอนลูกชายของฉันเป็นแบบนี้เหรอ?”

เลือกหนึ่งในสอง?

บังคับให้เขาละทิ้งการตัดสินใจเดิม?

ลำคอของณิชาอุดตันด้วยเสียงก้อนหนึ่ง เค้นออกมาประโยคหนึ่งด้วยความอัดอั้น “ท้องไส้ของเขาไม่ดี กินของเย็นมากไม่ได้!”

พูดพลางก็นึกอะไรขึ้นได้ รีบกล่าวต่อเจ้าของร้าน “ขอโทษค่ะ ไอศกรีมรสวนิลลาพวกเราไม่เอาแล้ว.......”

“เอา” เวธัสสันหลังตรง รูปร่างสูงยาว น้ำเสียงที่เฉียบเย็นครอบคลุมเธอ

“ไม่เอา!” ณิชาชักสีหน้าอย่างดื้อรั้น เน้นย้ำอย่างจริงจัง

“จ่ายเงินไปแล้ว จำเป็นต้องเอา”

“ฉันบอกว่าไม่เอาก็ไม่เอา ลูกก็.......”

ณิชาเกือบอยากจะบอกว่าลูกชายก็ไม่ใช่ของเขา พูดได้ครึ่งหนึ่งก็ชะงักทันที ทั้งคนก็หยุดนิ่ง

เธอเกือบจะพูดผิดแล้ว

โชคดีที่เจ้าของร้านขายไอศกรีมแก้ไขสถานการณ์ได้ทันท่วงที ชำเลืองมองไปทางคนดื้อรั้นทั้งสองด้วยสีหน้าขบขัน “โอ๊ย พวกคุณจะเอาหรือไม่เอากันแน่ล่ะครับ? สองสามีภรรยาปรึกษากันให้ชัดเจนนะ ผมยังต้องค้าขายนะครับ”

“ใครเป็นสามีภรรยากับเขากัน?”

แก้มของณิชาแดงก่ำ รีบปฏิเสธอย่างลนลาน!

“ไม่ใช่สามีภรรยาหรือ? ผมยังคิดว่าเด็กคนนี้เป็นพวกคุณทั้งสองให้กำเนิดซะอีกนะ......” เจ้าของร้านหัวเราะอย่างเบิกบาน “เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนกับพวกคุณมากจริงๆ”

จิตใจของณิชาตื่นเต้นกระวนกระวายเป็นอย่างมาก เหมือนดั่งตีกลองเช่นนั้น

“ฮ่าๆ คุณหยอกล้อเก่งจริงๆ.......”

เจ้าของร้านยังคงยิ้มอย่างสดใส “ผมมองคนแม่นมาก แม้ว่าคุณจะไม่ได้เป็นแม่ของเด็ก ก็น่าจะมีความเป็นญาติอะไรสินะ?”

รอยยิ้มมุมปากอย่างเก้ๆกังๆของณิชาแทบจะรักษาไว้ไม่อยู่แล้ว

ทำไมถึงได้มีเจ้าของร้านที่ปากโป้งขนาดนี้!

“คุณลุงตัวอ้วน ไอศกรีมวนิลลาของผมเสร็จรึยัง?” ปัณณ์มองความอึดอัดใจของณิชาออก รีบเอ่ยปากกับเจ้าของร้านแผงลอยทันที

เจ้าของร้านแผงลอยวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วน หอบพุงใหญ่ๆค่อนข้างอ้วนเล็กน้อยจริงๆ

“เสร็จเดี๋ยวนี้ล่ะครับ.......”

หนึ่งนาทีต่อมา เวธัสรับไอศกรีมวนิลลาจากมือเจ้าของแผงลอย

กลิ่นหอมจางๆของไอศกรีมวนิลลาอบอวลในอากาศ เย็นสดชื่นถูกปาก

ก่อนจะไป เขากลับพูดกับเจ้าของร้านแผงลอยเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มว่า “คุณดูได้แม่นมากจริงๆ แม้ว่าตอนนี้พวกเราจะไม่ใช่สามีภรรยากัน ในอนาคตก็ไม่แน่ว่าจะไม่ใช่”

ณิชาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคนี้ เดินไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

......

มีเวธัสเข้าร่วมในสงครามแล้ว ปัณณ์ก็เหมือนจะรังเกียจ แต่ก็กลับยอมรับการมีคนรับใช้ตามข้างกาย

ชี้นำให้เวธัสทำนี่ทำนั่นอยู่บ่อยๆ

เช่นซื้อน้ำขวดหนึ่ง เข้าแถว.......

ทุกครั้งที่สีหน้าของเวธัสเคร่งขรึมลง เขาก็จะมุดไปอยู่ด้านหลังของณิชา

ทั้งสามคนเล่นจนมีความสุขเป็นอย่างมาก!

จากเวลาที่ค่ำลงเรื่อยๆ ปัณณ์ตัดสินในไปนั่งชิงช้าสวรรค์อีกเป็นครั้งสุดท้าย

ชิงช้าสวรรค์ลอยขึ้นไปในอากาศทีละช่องๆ แล้วหยุดตรงจุดที่สูงที่สุด

เหมือนกับแขวนลอยอยู่ในอากาศ

ณิชายังดึงสติกลับมาไม่ได้ เอวก็ถูกคนคล้องไว้แน่นอย่างกะทันหัน ทั้งคนก็โถมเข้าไปที่หน้าอกของเวธัส

ในความมืดมิด เขาหาที่อยู่ริมฝีปากของเธอได้อย่างแม่นยำ ไม่มีความลังเลสักนิด ริมฝีปากบางๆเย็นๆกดทับลงมาทันที

นุ่มๆ เหมือนกับเยลลี่ผลไม้ที่เด้งดึ๋ง ผสมกับน้ำหอมที่มีกลิ่นหอมจางๆ พรั่งพรูเข้าปากและฟันของณิชา

ณิชาคิดไม่ถึง ดั่งสัตว์ตัวน้อยที่ถูกทำให้ตกใจ

หลังจากตะลึงงันไปชั่วขณะ เธอรีบงอศอกยันหน้าอกของเขาไว้ พยายามให้เขาห่างออกไป......

แต่การกระทำอ้อมกอดและการจูบของเขาไม่ได้หยุด กลับยิ่งรุนแรงเพิ่มขึ้น!

“อุ๊บ......”

แผ่นหลังของเธอที่ปลายนิ้วเรียวยาวของเวธัสวาดผ่าน เหมือนกระแสไฟฟ้าบางๆและหนาแน่นไหลผ่าน ณิชาพึมพำออกมาอย่างไม่มีการควบคุม ถือโอกาสชั่วพริบตานั้นที่เธอเปิดปาก เขาบุกทะลวงเข้าไปโดยตรง ฝืนยึดครอบครองดินแดนทั้งหมดอย่างบ้าอำนาจ

กำลังขัดขืนของณิชาค่อยๆอ่อนตัวลง.......

หัวใจ กลับเสียงดังเหมือนกวางที่กระโดดโลดเต้นมั่วซั่ว

.........

ไฟฟ้าของทั้งสวนสนุกกลับมาจ่ายไฟอีกครั้ง เป็นเวลาหลังจากนั้นห้านาที

ปัณณ์คว้ามือของณิชาได้ จับมือเธอไว้แน่นไม่ปล่อย

แต่ยืมแสงไฟสลัวๆเหนือศีรษะ ปัณณ์กลับชี้ไปที่ริมฝีปากแดงๆของณิชาด้วยความสงสารอย่างกะทันหัน

“คุณน้าณิชา ทำไมปากน้าถึงบวมล่ะ?”

ณิชารีบปิดปากด้วยความละอายใจ แววตาร้อนรนกระวนกระวาย ไม่มีที่จะวางได้

“เมื่อกี้........เมื่อกี้นี้ตอนไฟดับ ฉันชนเข้ากับกระจกโดยไม่ได้ระวัง”

“จริงเหรอ? น้างุ่มง่ามจริงๆเลย” ปัณณ์อยากกระโดดขึ้นมาช่วยณิชานวด “ถ้าไม่มีผมดูแลน้า น้าจะทำยังไง?”

เจ้าหนุ่มน้อยเพิ่งจะเหยียบบนที่นั่ง ยังไม่ทันได้เอื้อมมือโดนณิชา.......

เวธัสก็อุ้มเจ้าเด็กน้อยขึ้นมาแล้ว ท่าทางอยู่ในแนวนอน

เด็กน้อยดิ้นรนในอ้อมแขนของเขา เสื้อผ้าก็ถูกถลกขึ้นมาแล้ว เผยให้เห็นท้องกลมๆน้อยๆ “พ่อจะทำอะไร? ปล่อยผมลง”