กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 154

ดวงตาของเวธัสกวาดไปที่ริมฝีปากแดงๆของณิชา หลบตาลงมองไปที่เจ้าหนุ่มน้อยในอ้อมแขน เน้นย้ำอย่างจริงจังว่า “ริมฝีปากของเธอแกแตะต้องไม่ได้”

“ทำไม?” ปัณณ์กะพริบตาเหมือนเด็กขี้สงสัยคนหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่บ้านเขาก็สัมผัสอยู่บ่อยๆ.......

หม่ามี๊ยังจุ๊บเขาอยู่บ่อยๆอีกด้วย

เส้นเลือดดำที่หน้าผากของเวธัสโปนขึ้น แล้วเหมือนว่าคิดอะไรได้ ยิ้มอย่างหยอกล้อขึ้นมา สีหน้าท่าทางทำให้คนต้องพินิจ “เพราะแกยังเด็ก หลังจากนี้ตรงนั้นจะเป็นของสำหรับพ่อโดยเฉพาะ รู้แล้วนะ?”

“อะไรกัน! ปล่อยผมนะ.......”

ปัณณ์ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเวธัส แต่แรงของเด็กน้อยจะสู้เวธัสได้ที่ไหนกันล่ะ?

ต่อต้านอยู่นาน เจ้าเด็กน้อยก็เริ่มไม่มีแรงแล้ว นอนหอบนิ่งๆอยู่ในอ้อมแขนของเวธัส

ใบหน้าน้อยๆเขียนไว้ว่าโกรธเคืองอย่างเต็มเปี่ยม

ณิชาปิดปากไว้ตลอด รู้สึกอายที่จะพูดเรื่องทั้งหมดเมื่อครู่นี้

แต่เจ้าตัวเล็กไม่มีกำลังแล้ว ดวงตาโตแป๋วแหววทั้งคู่กลอกไปมา และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เอาสายตามาตกอยู่ใบหน้าของณิชาอีก ร้องตะโกนอย่างดังเสียงหนึ่ง “น้าณิชา ทำไมน้าถึงได้หน้าแดงหน้าแดงขนาดนี้?”

ณิชาหาที่ซุกหน้าไม่ได้ทันที

“อาจจะ........อากาศอาจจะร้อนเกินไป คุณหนูไม่รู้สึกเหรอ?”

เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองพูดความจริง ณิชายังตั้งใจพัดลมไปทางตัวเองอีกด้วย

ในความบังเอิญก็สบสายตาเข้ากับเวธัส

เขามองดูตัวเองด้วยความแน่วแน่ เหมือนสำรวจพบแผ่นดินใหญ่ผืนใหม่ได้อย่างนั้น

หัวใจของณิชาเต้นเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน รีบละสายตาออกไป สีแดงสะพรั่งบนแก้มแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว แม้แต่ติ่งหูห่อหุ้มด้วยสีชมพูเป็นชั้นบางๆหนึ่งชั้น

“นิดหน่อย แต่ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนแล้ว น้ายังร้อนขนาดนี้อีกเหรอครับ?” ปัณณ์มักจะรู้สึกว่ามีตรงไหนแปลกๆอยู่เสมอ เพราะเมื่อกี้ตอนที่ไฟดับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นโดยที่เขาไม่รู้เหรอ?

น่าโมโหชะมัด!

ภายใต้สายตา กลับถูกเวธัสหาช่องว่างได้!

ทันทีที่ลงจากชิงช้าสวรรค์ เพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอีกปัณณ์จึงได้เกาะติดณิชาแน่น ไม่ให้เวธัสได้มีโอกาสได้ฉวยลงมือ

เวธัสรู้สึกเพียงแค่น่าขันเท่านั้น

หากว่าเขาต้องการจะทำอะไร แค่อาศัย “อรัล” ก็สามารถหยุดยั้งได้แล้วหรือ?

เจ้าเด็กน้อยลากณิชาไปห้องน้ำ สีหน้าท่าทางดุร้ายน้อยๆ

มุมปากที่บวมแดงของณิชายังหายไปไม่หมด ได้จังหวะไปห้องน้ำจัดการให้เรียบร้อยสักหน่อยพอดี แต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือ การได้เห็นลูกอีกคนหนึ่งของเธอที่มุมของทางเดินของห้องน้ำ........

อรัล!

เด็กหนุ่มน้อยสวมเสื้อผ้าเก่าๆของปัณณ์ ใส่แว่นกันแดด หน้ากากและหมวกฮู้ด อาวุธครบชุด ไม่แสดงให้เห็นร่องรอยแม้สักน้อย

แม้ว่าผู้คนจะผ่านไปมา ก็อดไม่ได้ที่มองไปทางเขา แต่เขากลับมีความสุขและพอใจ ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ

เมื่อณิชาได้เห็นเจ้าหนุ่มน้อย ทั้งคนก็อึ้งไป

“น้องอรัลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ณิชาดึงเด็กน้อยไปหลบมุม ดอกไม้ที่ปลูกในกระถางสูงเท่าครึ่งตัวคนปิดบังสายตาจากภายนอกได้อย่างสมบูรณ์แบบพอดี

เธอตื่นเต้นไปทั้งหัวใจ พวกเขาสองพี่น้องแอบทำอะไรลับหลังเธออีกแล้ว?

ตรงนี้มีคนผ่านไปมา หากว่าหลงทางแล้วจะทำยังไง?

บางครั้งลูกชายฉลาดเกินไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีจริงๆ.......

เธอไม่ได้สังเกตเห็นพฤติกรรมของปัณณ์และอรัลโดยสิ้นเชิง

ความสับสนเล็กน้อยแวบผ่านในดวงตาของอรัลอย่างรวดเร็ว ทั้งยังกล่าวอย่างจริงจังอีกว่า “หม่ามี๊ ผมกับปัณณ์ปรึกษากันแล้ว หลังจากนี้เราจะเปลี่ยนตัวกันเดือนละครั้ง วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะเปลี่ยนตัวกลับมาก่อน ปัณณ์......เขาก็คิดถึงหม่ามี๊มาก”

ณิชาเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ “ขอโทษ เป็นหม่ามี๊ที่ไม่มีความสามารถจะปกป้องพวกลูก”

นึกไม่ถึงว่าจะต้องให้ลูกชายมาเลือกแทนเธอ......

อรัลส่ายศีรษะ รอยยิ้มเป็นมาตรฐานเหมือนที่ผ่านมา เผยให้เห็นเพียงฟันแถวบนหกซี่ “ผมสบายดีมาก ยังไม่หิวครับ น้าณิชา น้าอยากกินอะไร?”

เมื่อณิชานึกได้ว่าใกล้จะต้องแยกกับอรัลแล้ว ก็ไม่มีความสนใจใดๆขึ้นมาแล้ว

สาเหตุอาจเป็นเพราะไม่ได้เลี้ยงดูอรัลอยู่ข้างกายตั้งแต่เด็ก ก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเขายิ่งขึ้น

ยิ่งกว่านั้น ปัณณ์ร่าเริงกว่าเขา ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้มากกว่า.......

แต่เขาเก็บตัวเกินไป ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ซ่อนไว้ในใจทั้งหมด

เด็กแบบนี้ ยิ่งทำให้คนปวดใจ

ฝืนกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา ณิชาบีบรอยยิ้มออกมาด้วยความฝืนเป็นอย่างมาก “น้าไม่หิวจ๊ะ”

“ถึงจะไม่หิวก็ต้องกินอะไรสักหน่อย” เวธัสมองดูใบหน้าที่ยิ้มฝืนๆของสองแม่ลูก รู้สึกว่าแปลกประหลาดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเรียกพนักงานเข้ามาสั่งอาหารแล้ว

ในสวนสนุกเทพนิยายมีการจัดสรรร้านอาหารหรูและอาหารริมทางตามความเหมาะสม เข้ากับทุกชนชั้นอย่างสมบูรณ์แบบ

อาหารหลายหลากมาก ไม่ด้อยไปกว่าโรงแรมห้าดาว

แต่ณิชาไม่มีความอยากกินอะไร กินไปงั้นๆเล็กน้อย ชำเลืองมองไปทางน้องอรัลโดยไม่ละสายตา

น้องอรัลก็รู้สึกทุกข์ใจมากเช่นกัน แต่เขาเป็นลูกผู้ชาย อ่อนแอเกินไปไม่ได้ จึงฝืนคีบอาหารให้ณิชา “น้าณิชากินอันนี้ ยังมีอันนี้อีก รสชาติอร่อยมาก......”

ครู่เดียว ในชามของณิชาก็มีอาหารกองเต็มไปหมด

หลากหลายสีสัน ดูแล้วยั่วยวนคนเป็นอย่างมาก

ณิชากล่าวชมด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น “ขอบใจนะอรัล น้าคีบให้หนูบ้าง”

อีกสองคนบนโต๊ะอาหารเหมือนโดนสองแม่ลูกเพิกเฉยไปโดยสิ้นเชิง

หัวคิ้วของเวธัสขมวดจนเป็นเกลียว หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ท่าทางของคนสองคนนี้ก็ผิดปกติไปโดยสิ้นเชิงแล้ว!

ก็ไม่ได้เกิดตายจากกันไปสักหน่อย ทำไมถึงได้เศร้าขนาดนี้?