กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 157

“ในบัตรของฉันมีเงินอยู่หนึ่งล้าน แกปล่อยฉันไป ฉันจะเอาเงินทั้งหมดให้แก!” ท่ามกลางความวุ่นวาย ณิชาทนต่อความเจ็บปวด ร้องตะโกนเสียงดังด้วยความหวาดผวา

การกระทำของชายที่กระตุกคอเสื้อของเธอนั้นชะงักเล็กน้อย จ้องมองเธอด้วยความสงสัย “แก......แกพูดจริงหรือ?”

“มีตู้เอทีเอ็มอยู่ใกล้ๆ ไม่เชื่อฉันพาแกไปเช็คดูก็ได้......”

ท้องน้อยของณิชาเหมือนถูกอะไรฉุดดึงลงมา ศีรษะก็วิงเวียนเล็กน้อย อธิบายด้วยความยากลำบาก

ผู้ชายสังเกตทั้งตัวของณิชาอย่างละเอียดรอบหนึ่ง แม้จะลังเลอยู่บ้าง แต่เสน่ห์ของเงินทองก็ไม่อาจต้านทานได้ กลอกดวงตาอันละโมบโลภมากทีหนึ่ง กล่าวอย่างเย็นยะเยือกว่า “ถ้าแกกล้าหลอกหรือเล่นแง่กับฉันล่ะก็ ฉันจะเอาแกไปโยนทิ้งให้ขอทานใต้สะพานลอย.......ไป พาฉันไปถอนเงิน!”

เมื่อเห็นติดเบ็ด แต่ณิชากลับยิ้มไม่ออก

ปวดท้องประจำเดือน ปวดจนเธอจะเป็นจะตายให้ได้ ปากเริ่มเกิดอาการชาแล้ว เหมือนเสียเลือดมากเกินไป......

เหมือนจะเป็นลมในวินาทีถัดไป

เธอเดินโซเซไปทางตู้เอทีเอ็มบนถนนตรงข้าม ผู้ชายตามเธออยู่ด้านหลังติดๆ

ขณะที่ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินไปถึงทางม้าลาย แสงไฟรถยนต์ที่แสบตาแสงหนึ่ง ทะลุม่านฝน ส่องตรงเข้ามา—

ซ่า!

ชายคนนั้นยกมือโดยปริยาย บังแสงไฟที่แสบตาเล็กน้อย

ณิชากัดปลายลิ้นแตกทีหนึ่ง ยืมโอกาสผลักชายที่อยู่ข้างหลังอย่างรุนแรง ยกเท้าแล้วก็วิ่ง!

ผุบ.......

แต่เธอไม่มีแรงแล้วจริงๆ เพิ่งจะวิ่งไปด้านหน้าได้ไม่ถึงสองก้าว เข่าสองข้างอ่อน ล้มบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เข่าถูกถูหนังถลอก เลือดสดถูกฝนกระหน่ำชะล้างให้สะอาดอย่างรวดเร็ว!

ณิชารู้สึกเพียงโลกหมุนอยู่เบื้องหน้าอย่างฉับพลัน ความรู้สึกเจ็บปวดนั่นเริ่มแผ่ซ่านจากท้องน้อย ไปทั้งตัว

เธอไม่มีแรงฮึดแม้แต่น้อย ล้มอยู่บนพื้นลงเงียบๆ อุณหภูมิร่างกายลดลงทีละเล็กทีละน้อย........

ในความเลือนราง เหมือนเธอจะได้ยินเสียงหยาบคายของผู้ชายลามกหัวเราะและด่าทอ “นังสารเลว! ก็รู้ว่าแกคิดจะหนี ทำไมไม่วิ่งต่อไปล่ะ?”

เป็นผู้ชายคนนั้นตามเข้ามาอีกแล้ว!

แต่เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น ทำได้เพียงมองดูชายคนนั้นกระชากแขนของเธออยู่เฉยๆ.......

“ปล่อยเธอซะ!” ณ ตอนนี้ เสียงอันเย็นยะเยือกเสียงหนึ่งทะลุอากาศเข้ามาอย่างฉับพลัน

เวธัสยืนอยู่ใกล้ๆประตูรถ เอกติดตามอยู่ข้างกายเขา ถือร่มสีดำคันใหญ่ไว้หนึ่งคัน

เจ้านายและคนรับใช้ยืนอยู่เงียบๆท่ามกลางสายฝน

ออร่าที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเวธัส เหมือนดั่งมาจากนรกที่โหดเหี้ยม!

“เอามือของแกออกไปจากตัวผู้หญิงของฉัน” เสียงของเวธัสเฉียบเย็น แต่ทุกคำเหมือนดั่งใบมีดที่แหลมคมกรีดหัวใจ

เดิมทีชายคนนั้นก็เป็นแค่คนอันธพาล จะเคยพบเจอออร่าแบบนี้ที่ไหนกัน?

เขากลืนน้ำลาย ขาสองข้างเริ่มอ่อนเบาๆ........

“แก.......แกเป็นอะไรกับนังนี่? นังนี่เป็นหนี้ฉัน......”

ปึง!

แทบจะเป็นเงาหนึ่งที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายยังไม่ได้เห็นการเคลื่อนไหวของเวธัสไม่ชัดเจน ช่วงเอวและท้องก็โดนไปหนึ่งเท้าอย่างรุนแรง

ทั้งคนล้มลงบนพื้นหนักหน่วง.......

“แฮ่มแฮ่ม” เขากุมเอว อวัยวะภายในแทบจะสลายหมดแล้ว

เวธัสเก็บขากลับมา มองดูชายคนนั้นเหมือนมองขยะเช่นนั้น รูปร่างสูงใหญ่ไม่ได้หยุด เดินตรงไปด้านหน้าของณิชา

ร่างของณิชาใกล้แข็งทื่อแล้ว ในความเลือนรางใบหน้าที่เหมือนดั่งเซียนเช่นนั้นของเวธัสตกลงในขอบเขตการมองเห็นของเธอ

“เพิ่งจะจากไปไม่นาน ก็ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ซะได้?” เวธัสโน้มตัวช้าๆ แขนยาวๆช้อนขึ้น ก็อุ้มเธอแบบเจ้าหญิงขึ้นมา “ณิชา ผมอยากเห็นจริงๆว่าคุณจะโง่ได้มากขนาดไหนกันแน่”

น้ำเสียงเปล่งออกมาอย่างราบเรียบนิ่งเฉย ฟังไม่ออกว่าดีใจหรือโมโหอะไร แต่มันผสมปนเปไปด้วยความจนปัญญาที่ยากจะสังเกตได้.......

ทั้งร่างของณิชาเปียกโชกไปหมดแล้ว

ถูกเขาอุ้มไว้ในอ้อมแขน ฝนก็ทำให้เสื้อคลุมลำลองของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วย

น้ำสกปรกก็ไปลงไปตามชายเสื้อของเขา ณิชาอาลัยอาวรณ์ต่อความอบอุ่นของอ้อมแขนของเขา อดไม่ได้ที่จะหดตัวลงในอ้อมแขนของเขา

เวลานี้......

สายตาของเวธัสรวมอยู่บนร่างกายของเธอในพริบตา หยิบผ้าห่มสักหลาดออกมาจากท้ายรถด้วยความรวดเร็ว

ณิชามุดเข้าไปในผ้าห่มสักหลาดอย่างรีบร้อน ห่อจนเหมือนบ๊ะจ่าง โผล่เพียงหัวดำๆขึ้นมาด้านนอกเท่านั้น

“ขอบคุณค่ะ”

เสียงเล็กเหมือนเสียงยุง เวธัสก็ยังคงได้ยินแล้ว “อย่านอน ผมส่งคุณไปโรงพยาบาล”

ณิชาก้มหัวต่ำลง ไม่ค่อยมีชีวิตชีวา เหมือนลูกแมวที่ถูกทอดทิ้งตัวหนึ่ง ได้ยินคำว่าโรงพยาบาลสองคำ ต่อต้านขึ้นมาทันที “ไม่ไปโรงพยาบาล ฉันกลับบ้านไปอาบน้ำร้อนก็ดีแล้ว”

“สีหน้าของคุณดูไม่ดีมาก จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล” เวธัสขมวดคิ้วแน่นโดยไม่รู้ตัว ไม่อนุญาตให้พูดแทรก

“ฉันไม่เอา”

ผมยาวของณิชาติดแน่นอยู่บนแก้ม แต่กลับดื้อรั้นไม่ยอมลดละ

สบตากับดวงตาสีดำสนิทของเธอ ตาสดใสแวววาว ทั้งยังแฝงด้วยการวิงวอนเล็กน้อย จุดที่อ่อนโยนที่สุดในก้นบึ้งหัวใจของเวธัสถูกทิ่มโดนอย่างจัง คิ้วกลับขมวดแน่นขึ้น เธอรู้รึเปล่าว่ายิ่งแสดงความอ่อนข้อแบบนี้ออกมา ความปรารถนาของเขาที่คิดอยากจะทำลายเธอก็พุ่งมากขึ้น? !

ให้ตายสิ การควบคุมตัวเองของเขาเปลี่ยนไปอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

.......

รถมาถึงหน้าประตูหมู่บ้านออเรนจ์ แรงกำลังร่างกายของณิชาก็ค่อยๆฟื้นขึ้นมาแล้ว

ตอนนี้เธอเพิ่งจะนึกได้อย่าฉับพลันว่า ดึกขนาดนี้แล้ว ปัณณ์ได้อยู่ที่บ้านแล้ว

ถ้าเวธัสต้องการเข้าไปในบ้านของเธอ หากว่าพ่อกับลูกจะพบกัน........

ณิชาไม่กล้าที่จะคิดถึงผลลัพธ์เช่นนี้

ณิชารบเร้าอย่างไม่ลดละคิดจะให้เวธัสเปลี่ยนเส้นทางไปส่งเธอที่โรงแรม

หัวคิ้วของเวธัสขมวดแน่น

แม้จะไม่เข้าใจว่าเธอผลักดันอะไรอยู่กันแน่ แต่เธอยืนกรานอยู่ตลอด เวธัสก็ขัดเธอไม่ได้

ทว่าแผนการไม่ทันได้เปลี่ยนแปลง เวลานี้สิดากลับถือร่มคันหนึ่ง ออกมาจากร้านอาหารละแวกใกล้เคียง

“ณิชา?”