กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 158

เมื่อเผชิญหน้ากับการเห็นณิชาที่ทั้งร่างห่อด้วยผ้าห่มสักหลาด นั่งอยู่ที่เบาะโดยสารในรถสีดำคันหรู

ดวงตาของสิดาก็เปล่งประกายขึ้นทันที ยิ้มตาหยีแล้ววิ่งเข้ามา

มือสองข้างลูบแนวเส้นที่ราบเรียบข้างกาย.......

“แม่?” ณิชาเห็นสิดาแล้ว เปลือกตากระตุกสองสามครั้ง ห่อผ้าห่มสักหลาดแน่นด้วยความอึดอัดใจ

สิดาตัดใจละสายตาไปจากรถหรูไม่ได้ สังเกตเห็นสีหน้าซีดขาวของณิชา “อ้าว ทำไมสีหน้าของลูกไม่น่าดูขนาดนี้?”

“หนูเป็นหวัดนิดหน่อยค่ะ คุณเวธัสคนนี้ส่งหนูกลับมา” ณิชาคิดแล้วคิดอีก ก็ไม่ได้อยู่บนรถอีก เปิดประตูออกและลงจากรถเอง

สิดาพยุงเธอไว้ทันที ขณะเดียวกันก็มองสังเกตผู้ชายที่อยู่บนที่นั่งคนขับ

นับว่าเป็นแรกที่เวธัสได้เจอกับสิดาอย่างเป็นทางการ

ลงจากรถด้วยมารยาท พยักหน้าให้เธอ.......

“คุณสิดา สวัสดีครับ”

สิดากลืนน้ำลาย ยิ้มอย่างตื่นเต้นดีใจ ยื่นมือไปทางเขาอย่างอบอุ่น “คุณเวธัส? คุณก็คือนายจ้างของบ้านพักหลังนั้นที่ณิชาเป็นคนออกแบบสินะคะ? ได้ยินชื่อเสียงมานาน ฉันได้ฟังณิชาชื่นชมคุณอยู่น่ะค่ะ”

“นั่นเป็นเกียรติของผมครับ” เวธัสก็จับมือตอบกับเธอเป็นมารยาทเล็กน้อย “คุณณิชาไม่สบาย รบกวนคุณสิดารีบส่งเธอกลับไปพักผ่อนโดยเร็วที่สุดด้วยครับ”

“แน่นอนค่ะ.......” สิดายิ้มจนดวงตาเป็นร่องเส้น “ไม่งั้นคุณเวธัสก็ไปดื่มชากันสักถ้วยเถอะค่ะ? คุณดูสิเสื้อผ้าของคุณก็เปียกเหมือนกัน.......”

เวธัสยังไม่ได้เปิดปาก ณิชาก็เหมือนถูกหนามเม่นแทงที่ก้น เสียงอ่อนๆ “แม่คะ คุณเวธัสเขายุ่งมากนะคะ และดึกขนาดนี้แล้ว เขาไปก็ไม่สะดวกค่ะ”

“มีอะไรไม่สะดวกกัน? คนอื่นเขาส่งลูกกลับมา จะว่ายังไงก็ควรเชิญเขาไปนั่งหน่อย! อีกอย่าง ก็ไม่ได้ให้ลูกอยู่กับเขาสองคนสักหน่อย แม่และปัณณ์ก็ล้วนอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ.......”

ณิชา “.......”

ก็เพราะว่าปัณณ์อยู่บ้าน ดังนั้นจึงให้เขาเข้าไปไม่ได้น่ะสิ!

ดวงตาเย็นยะเยือกทั้งคู่ของเวธัสหรี่ลง

ผู้หญิงคนนี้ไม่อยากให้ขึ้นไปขนาดนี้เชียว?

แต่เขากลับเกิดความสนใจขึ้นมาแล้ว

“ในเมื่อคุณสิดาพูดแบบนี้ งั้นผมก็น้อมรับไว้แล้วกันครับ”

ณิชา “.......” ที่บอกว่าเย็นชาเย่อหยิ่งล่ะ?

ใจทั้งดวงเต้นก็ขึ้นลงตึกตักทันที ณิชารีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาปัณณ์ ให้เขาหาวิธีไปซ่อนตัวที่บ้านเพื่อนบ้านสักครู่

โดยปกติณิชาและเพื่อนบ้านเข้ากันได้ดีมาก บวกกับปัณณ์ก็น่ารักมาก ให้เพื่อนบ้านรับเลี้ยงไว้ครู่หนึ่งไม่น่าจะเป็นปัญหา

เพียงแต่ส่งข้อความไปแล้ว แต่ไม่ได้รับข้อความตอบกลับ ปัณณ์ได้เห็นข้อความแล้วหรือไม่กันแน่?

เวลาค่ำเล็กน้อยแล้ว เขาก็อาจจะนอนไปแล้วก็ได้

ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน สิดาหยิบกุญแจเปิดประตู กลิ่นหอมการ์ดิเนียพรั่งพรูมาที่จมูก

ณิชาจัดที่ทางที่ห้องรับแขกให้เวธัส จากนั้นอ้างว่าตัวเองต้องการไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หนีเข้าห้องห้องนอนใหญ่ ให้สิดารับรองเวธัส

สิดาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง

ในสายตาของเธอ เวธัสก็คือทองคำแท่ง!

ทั้งใจของณิชาล้วนอยู่บนตัวของปัณณ์

เขาเห็นข้อความแล้วไปที่บ้านเพื่อนบ้านแล้ว หรือว่าหลับไปแล้วกันแน่?

เธอแทบจะรอที่จะรู้ผลลัพธ์ไม่ไหว......

ผลักประตูห้องนอนออก เห็นเพียงบนเตียงนอนเล็กๆที่อบอุ่นโอบกอดกระเป๋าเล็กๆไว้

เห็นได้ชัด ลูกชายไม่ได้เห็นข้อความโดนสิ้นเชิง!

“หม่ามี๊ หม่ามี๊กลับมาแล้ว?” วันนี้ปัณณ์เล่นมาทั้งวันแล้ว เหนื่อยไปหน่อย ดังนั้นจึงนอนหลับอย่างสบายเป็นพิเศษ

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวของการเปิดประตู ขยี้ตาที่ง่วงนอน

ห้องครัวมีเสียงก้องแก้งๆดังมา

ณิชากุมท้องน้อยไว้ด้วยมือข้างเดียว เดินไปที่ประตูห้องครัว

ก็เห็นเวธัสกำลังต้มน้ำ บนแท่นเตรียมอาหาร ยังมีถ้วยลายครามวางอยู่ใบหนึ่งอีก ก้นถ้วยมีน้ำตาลแดงก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง

“แม่ฉันล่ะคะ?”

เขาต้มน้ำอยู่ในห้องครัวได้ยังไง?

เวธัสได้ยินเสียงจึงหันกลับไป ชี้ไปที่ห้องนอนแขกฝั่งตรงข้าม “คุณป้าบอกว่าท่านอายุมากแล้ว จะอดหลับอดนอนไม่ได้ ไปพักผ่อนแล้ว......” หยุดชะงักไปเล็กน้อย แล้วเขาก็กล่าวด้วยท่าทางจริงจังว่า “ท่านยังบอกอีกว่า ตอนนี้หูไม่ค่อยดี ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็จะไม่รบกวนให้ท่านตื่น”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกไป ณิชาทั้งคนก็อึ้งไปทันที

เธอถูกจ้องมองจนไม่เป็นตัวเองสุดๆ “คุณอย่าไปสนใจท่านเลย บางครั้งท่านก็พูดจาหยอกล้อ”

“ใช่เหรอ?” ริมฝีปากบางๆของเวธัสโค้งขึ้นอย่างชั่วร้าย “ทำไมผมถึงรู้สึกว่า คุณป้าตั้งหน้าตั้งตารอให้ผมกับคุณเกิดเรื่องอะไรกันขึ้นมานิดหน่อยนะ”

กกหูของณิชาแดงก่ำทันที สิดากำลังทำอะไรอยู่นะ!

กลอกสายตาไปรอบหนึ่ง เธอชี้ไปที่หม้อบนเตา “น้ำเดือดแล้ว”

เวธัสปิดเตาไฟ เทน้ำเดือดลงในชาม ก้อนน้ำตาลทรายถูกกลืนหาย น้ำเดือดในชามค่อยๆเปลี่ยนสี

ณิชาอดแปลกใจไม่ได้ว่า เวธัสชอบดื่มน้ำใส่น้ำตาลทรายแดงเหรอ?

วินาทีถัดมา กลับเห็นเวธัสเอาน้ำใส่น้ำตาลทรายแดงยื่นให้เธอ “ดื่มมันซะสิ”

ณิชางงงันเล็กน้อย “คุณต้มให้ฉันเหรอ?”

“ไม่งั้นล่ะ คุณคิดว่าผมจะดื่มของแบบนี้เหรอ?”

น้ำใส่น้ำตาลทรายแดงหนึ่งถ้วยเต็มๆ ณิชารู้สึกเหนือคาดเล็กน้อย เขาก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนนี่ เธอรับมาดื่มอึกหนึ่ง น้ำร้อนเพิ่งขึ้นจากหม้อ ร้อนจนปลายลิ้นของเธอชา สูดอากาศติดๆกัน

เวธัสเห็นดังนั้น แววตาอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ดื่มช้าๆหน่อย ผมไม่ได้จะแย่งคุณสักหน่อย”