กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 159

ณิชาแกว่งชาม ดื่มน้ำใส่น้ำตาลทรายแดงต่อ

ตามน้ำใส่น้ำตาลทรายแดงที่ลงท้องไป ร่างกายของณิชาก็ค่อยๆอบอุ่นขึ้นมา ความปวดก็ค่อยๆหายไปบ้างแล้ว.......

ในที่สุดก็ดื่มน้ำใส่น้ำตาลทรายแดงหมด ในท้องของเธอแน่นมาก นี่เป็นถึงถ้วยใหญ่หนึ่งถ้วยเต็มๆเชียว

เธอเอาชามลายครามวางไว้บนแท่นเตรียมอาหาร เวธัสอุ้มเธอท่าเจ้าหญิงขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ความรู้สึกที่พุ่งมาอย่างฉับพลันทำให้ณิชาหาจุดยึดไม่ได้ โอบรอบคอของเขาโดยไม่รู้ตัว ขนตาของสั่นไหวเล็กน้อย นี่เขาจะทำอะไร?

เวธัสไม่ได้สนใจความสงสัยของเธอ สาวเท้ายาวๆเดินกลับไปที่โซฟา

บนหัวเข่าของเธอมีรอยแผลที่เลือดซึมอยู่ที่หนึ่ง ดูแล้วน่ากลัว

ณิชาคิดไม่ถึงว่าเขาต้องการจะดูบาดแผลให้เธอ ปากแผลนั่นน่าเกลียดเล็กน้อย ด้วยสัญชาตญาณเธอไม่อยากให้เขาเห็นเข้า

เธอคิดจะชักขากลับมา แต่สีหน้าท่าทางของเวธัสเย็นชา เอื้อมมือออกมากดตรงผิวสีเขียวที่ฟกช้ำรอบบาดแผลทันที

ณิชาสูดหายใจด้วยความตกใจตรงนั้น

เวธัสถาม “เจ็บเหรอ?”

“คุณว่าไงล่ะ?” ณิชากัดฟันเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาเบาๆ นี่เขาไม่ได้พูดไร้สาระอยู่เหรอ

“รู้ว่าเจ็บแล้วยังจะรั้นอีก?” เวธัสมองค้อนเธอแวบหนึ่ง น้ำเสียงเย็นชา

ตอนนั้นยอมแพ้เขา เขาก็คงไม่ปล่อยให้เธอวิ่งออกมาคนเดียว

เบียดเสียดบนรถสาธารณะแล้วยังจะเจอคนเลวอีก......

เธอกลัวก็เพราะว่าเป็นครั้งแรกแล้ว

“ในบ้านคุณมีผ้าก๊อซและแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อไหม?”

ณิชาชี้ไปตรงช่องเล็กด้านล่างตู้ทีวีอย่างเชื่อฟัง บาดแผลนั้นเจ็บมากจริงๆ

“ตรงนั้นมีกล่องยาเล็กๆอยู่”

“นั่งตรงนี้ อย่าขยับ” เวธัสกำชับคำหนึ่ง ไปหยิบกล่องยามาด้วยความรวดเร็ว เอาผ้าก๊อซและแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อรวมทั้งกรรไกรและเครื่องมืออื่นๆออกมา

ขณะที่แอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อราดเข้าไปที่บาดแผล ณิชาเจ็บจนร้องออกมาเบาๆ นัยน์ตาเปล่งประกายแวววาวเล็กน้อย “เจ็บจัง......”

จัดการบาดแผลเสร็จแล้ว เวธัสพันผ้าก๊อซบนหัวเข่าของณิชาสองรอบ ณิชาเจ็บจนไม่มีอารมณ์โกรธแล้ว

เวธัสเข้ามาใกล้อย่างฉับพลัน จับไหล่ของเธอไว้ กดเธอไว้บนเบาะนุ่มๆของโซฟา

ดมกลิ่นอายของเธอเฮือกหนึ่ง “ให้ฉันกอดเธอหน่อย”

ถูกเขาโอบไว้แนบแน่นในอ้อมกอด ณิชาร้องเสียงอู้อี้ “คุณหนักมาก ควรจะลดน้ำหนักรึเปล่า?”

บรรยากาศที่ดีสูญสลายไปเพราะประโยคนี้

เขามีรูปร่างและน้ำหนักได้มาตรฐานขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่ายังจะรังเกียจที่เขาไม่ลดน้ำหนักอีก?

ผู้หญิงไร้อารมณ์

ลุกขึ้นจากบนตัวของเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวธัสแฝงความอดทนไว้เล็กน้อย แล้วก็เห็นณิชารีบลุกขึ้นมาจากโซฟาอย่างรีบร้อนเช่นกัน จัดระเบียบชุดนอนนิดหน่อย

ปัณณ์ไม่สามารถจะอดทนได้ วิ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้ว.......

เจ้าหนุ่มน้อยกำลังดึงกรอบประตู พยายามแอบมองออกไปข้างนอก

จากการเคลื่อนไหวในการเปิดประตูของณิชา เจ้าหนุ่มน้อยแทบจะพุ่งไปอย่างโซเซ ยื่นคอไปมองรอบๆ ไม่มีเงาร่างของปีศาจกษัตริย์

เขาไขว้มือไว้ข้างหลัง กล่าวด้วยความขุ่นเคือง “หึ ยังดีที่เขาวิ่งเร็ว”

ณิชาจงใจปั้นหน้า “ลูกสัญญากับหม่ามี๊ว่าอะไร?”

ปัณณ์กะพริบตา กอดเข่าของณิชาโยกไปมา “ปัณณ์เชื่อฟังแล้ว รอหม่ามี๊ไล่ปีศาจกษัตริย์ออกไปอยู่ตลอด แต่หม่ามี๊ก็ไม่กลับมาซักที ผมเป็นห่วงหม่ามี๊นี่นา หม่ามี๊ หม่ามี๊ อย่าโกรธปัณณ์เลยนะครับ”

“......”

ก็ได้ เขายอมรับว่าเขาตั้งใจทำเสียงดังออกมา คิดอยากเร่งเร้าให้ณิชารีบไล่ปีศาจกษัตริย์ออกไป

“อย่างมาก ครั้งหน้าตอนที่ปัณณ์เจอปีศาจกษัตริย์ก็ต้องไปซ่อนอีก”

ณิชาถอนหายใจ

เขาเพิ่งจะสามขวบครึ่ง ความคิดเล็กๆน้อยๆก็เขียนไว้บนหน้าหมดแล้ว ก็เพราะกังวลว่าเธอจะสนใจเวธัสและไม่สนใจเขา......

“อย่าก่อเรื่องอีกแล้วนะ หากว่าถูกเขารู้ถึงการมีตัวตนของลูก ไม่เพียงแค่ลูก แม้แต่น้องอรัลก็จะมีอันตราย ที่น่ากลัวกว่านั้น ไม่แน่เขาอาจจะมาแย่งลูกไปก็ได้ หลังจากนั้นลูกก็จะไม่ได้เจอหม่ามี๊แล้ว!”

“ปัณณ์รู้แล้วครับ” ปัณณ์สูดหายใจ “งั้นตอนนี้หม่ามี๊ยิ้มให้ปัณณ์หน่อยได้ไหมครับ?”

“......”