กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 168

ณิชาคิดถึงภาพภาพนั้น

ชาลีพเนจรมาหลายปีแล้ว เขามีภูมิหลังทางครอบครัวที่ดี ที่สำคัญหล่อเหลาและใจกว้างมาก ผู้หญิงจำนวนมากจึงอยากเกาะแกะเขา

หญิงสาวปากก็บอกว่าไม่ต้องการแต่ท่าทีกลับไม่ใช่แบบนั้น แต่เจนนี่เข้าใจผิดว่าชาลีเป็นโรคจิต เลยเทข้าวไปเลยทั้งจาน...

ภาพนั้นแย่มาก ณิชาหยุดจินตนาการอย่างเงียบ ๆ

“แล้วผู้จัดการของเธอว่าไงบ้าง” ณิชารู้มาตลอดว่าเจนนี่ถูกผู้จัดการของเธอเพ่งเล็งมาตลอด เลยรู้สึกกังวล

เจนนี่ยกยิ้มและโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันจัดการได้”

……

ในตอนกลางคืน เจนนี่ถูกนำตัวกลับไป แต่ณิชากลับนอนไม่สนิท

ไม่รู้ว่าทำไม

ในตอนเช้า อรัลที่อยู่ในคฤหาสน์สนธิไชยได้วิดีโอคอลมา

เขาถูกส่งกลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชยโดยจงกลในคืนวันเสาร์ และทันทีที่เขาว่าง เขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะแอบวิดีโอคอลกับณิชาเพื่อรายงานที่อยู่ของเขา

เด็กน้อยจะพูดถึงสิ่งที่เขากินในตอนเช้า ความสนุกอะไรที่เขาเจอที่บ้านคุณย่า แล้วถามเขาว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมาที่คฤหาสน์สนธิไชย

ณิชาตอบพวกเขาทีละข้อ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นหัวข้อที่อบอุ่นระหว่างหม่ามี๊และลูกชาย

คนตัวเล็กรอสักครู่ แต่ก็ไม่เห็นณิชาถามถึงพ่อของเขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

ในตอนเช้า พอเขาตื่นนอน เขาก็ได้ยินคนใช้พูดพล่ามว่า เมื่อคืนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งมุดเข้าไปในผ้าห่มของคุณพ่อ

ดูจากการที่คุณหม่ามี๊ยังอยู่ในหมู่บ้านออเรนจ์ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เธอแน่นอน

“หม่ามี๊ครับ พ่อไม่กลับบ้านเมื่อคืนนี้” อรัลจงใจพูดประเด็นนี้

เปลือกตาขวาของณิชากระตุกอย่างกะทันหัน ราวกับว่ากำลังคาดเดาอะไรบางอย่าง

แต่เธอยังคงมีน้ำเสียงที่กระฉับกระเฉงตามปกติ และเธอก็ไม่ได้ใส่ใจเลย

“เขางานยุ่งตลอดไม่ใช่เหรอ ถ้าเขาไม่กลับบ้านบางทีเขาอาจจะอยู่ในบริษัท”

อรัลกังวลมาก ก่อนหน้านี้พ่อของเขาพาหม่ามี๊มาดูที่คฤหาสน์สนธิไชย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาชอบหม่ามี๊ แต่เมื่อได้ยินว่าพ่อของเขาไม่กลับบ้าน ทำไมหม่ามี๊ไม่พูดอะไรเลย

“แต่ผมได้ยินคุณอาเอกพูดว่า พ่อนอนที่อิมพิเรียลคลับเมื่อคืนนี้ มีผู้หญิงคนหนึ่งแอบมุดเข้าไปใต้ผ้าพ่อ” คราวนี้หม่ามี๊ควรจะกังวลไหม?

เมื่อณิชาได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าที่สวยงามของน้ำตาลก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

เธอบอกน้ำตาลว่าเวธัสมักจะไปที่อิมพิเรียลคลับ

แต่น้ำตาลยังคงนิ่งเงียบ...

เป็นไปได้ไหมว่าผู้หญิงที่มุดเข้าไปในผ้าห่มของเวธัสเมื่อคืนนี้คือน้ำตาล?

“จากนั้นล่ะ พ่อของหนูทำอะไร” ณิชาอดไม่ได้ที่จะถาม

อรัลส่ายหัวทันทีราวกับกลองที่สั่น ก่อนที่เขาจะกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “หม่ามี๊ไม่รู้เรื่องนี้ โทรหาพ่อแล้วถาม น่าจะรู้เรื่องนะครับ”

อันที่จริงเขารู้ แต่เขาไม่พูด

ต้องให้หม่ามี๊ไปหาพ่อแบบตัวต่อตัว...

เขาจะทุ่มเทความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสร้างโอกาสให้พ่อและหม่ามี๊ของเขา!

……

ดวงตาของณิชาหยุดอยู่ที่หน้าสมุดบันทึก

เธอลังเลว่าจะโทรหาเวธัสไหม

ก่อนหน้านี้เวธัสไม่ชอบน้ำตาลมาก แม้ว่าน้ำตาลจะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มเขา เขาก็คงจะไม่แตะต้องเธอใช่ไหม

แต่ผู้ชายล้วนเป็นสัตว์ที่ใช้ร่างกายส่วนล่างตัดสินใจ

แล้วถ้าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ล่ะ?

ณิชากัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น แม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเวธัสและน้ำตาล แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

เธอก็แค่เป็นแฟนในนามเท่านั้น...

หัวใจของณิชาจมดิ่ง เธอตัดสินใจไม่ยุ่งเรื่องนี้ ตราบใดที่มันไม่ส่งผลกระทบต่อเธอในการเข้าใกล้ลูกชายของเธอ เธอก็จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

แต่ตอนเธอออกจากหน้าสมุด ปลายนิ้วของเธอก็แตะโดนหมายเลขของเวธัสโดยไม่ได้ตั้งใจ...

ตุ๊ด

เสียงที่ยาวนานดังขึ้น โทรศัพท์ก็ถูกโทรออกโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอต้องพยายามเข้า

แต่ตอนที่เธอคิดถึงเวธัสเป็นครั้งคราว อารมณ์ของเธอก็จะซับซ้อนอยู่เล็กน้อย

น้ำตาลสัญญาว่า ถ้าเธอได้นอนกับเวธัส เธอจะปล่อยให้เธอเป็นแชมป์...

เมื่อคิดแบบนี้ มันก็เหมือนเธอขายเวธัสใช่ไหม?

ไม่กี่วันต่อมา เวธัสและณิชาดูเหมือนจะลืมกันไป ไม่ได้ติดต่อกันเลย

แม้ว่า อรัลจะพูดถึงเวธัสอย่างจงใจเป็นครั้งคราว ณิชาก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างเงียบๆ

ในทำนองเดียวกัน ณ คฤหาสน์สนธิไชย

อรัลตั้งตารอให้เวธัสพาณิชามาทุกวัน และเมื่อเขารอ เขาก็ไม่เห็นณิชามา

เขารู้ว่าช่วงนี้ณิชางานยุ่ง เขาเองก็ไม่อยากสร้างปัญหา ดังนั้นเขาจึงรออยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยอย่างเชื่อฟัง

ในขณะรับประทานอาหาร อรัลจ้องไปที่จานอาหารจืดๆ บนโต๊ะ เขากินข้าวเงียบๆ ไปหนึ่งคำ แต่ไม่ได้กินกับข้าวแม้แต่คำเดียว

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนนี้เขารู้สึกอยากอาหารรสเผ็ดเล็กน้อย

เวธัสเหลือบมองไปที่เด็กน้อย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และริเริ่มที่จะตักผักกาดให้เขา

“เป็นเด็ก อย่าเลือกกิน” ชายคนนั้นพูดอย่างหนักแน่น น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนอย่างทื่อๆ

อรัลไม่ค่อยเห็นเวธัสที่พูดดีๆ แบบนี้ เขามองไปที่พ่อของเขาซึ่งอยู่ห่างจากเขาครึ่งเมตร เขาเม้มปากแล้วพูดว่า “พ่อครับ พ่อทำให้น้าณิชาโกรธเหรอ"

การแสดงออกของเวธัสที่ผ่อนคลายเล็กน้อยก็ตึงเครียดในทันใด

“แกรู้ได้ไง”

“ไม่อย่างนั้น ทำไมเธอไม่มาหาผมล่ะ” อรัลพบว่าเวธัสดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้น

ถึงหน้าจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ดูไม่เป็นมิตรเหมือนแต่ก่อน

เขาขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือมาเยอะ และหนังสือก็บอกว่าผู้ชายเกิดมาเพื่อเอาใจผู้หญิง และพ่อต้องเปลี่ยนนิสัยที่คาดเดาไม่ได้ของพ่อ มิฉะนั้นน้าณิชาอาจจะไม่ต้องการคุณพ่อแล้ว"

เวธัสลืมตาขึ้นอย่างเย็นชา จ้องไปที่คนตัวเล็ก และไม่พูดอะไร

อรัลกล้าหาญขึ้น เขายักไหล่ของเขาอีกครั้ง "นิสัยไม่ดี เหมือนที่พ่อเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่พูดอะไรก็ทำหน้าไม่พอใจเลย"