กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 169

“...” เส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากของเวธัสกระตุกขึ้นทันใด และมือที่ถือตะเกียบก็กระชับขึ้นอีกครั้ง

อรัลยังเลียนแบบท่าทีอ้อนๆ ที่ปัณณ์ทำต่อณิชา ด้วยท่าทีที่นุ่มนวล “พ่อครับ ยากนะที่น้าณิชาจะไม่รังเกียจเรื่องที่คุณพ่อเคยหมั้นกับน้ากันญ่า ดังนั้นอย่าทำให้เธอไม่มีความสุข ไปง้อเธอหน่อยดีไหมครับ ผมอยากให้เธอเป็นหม่ามี๊ของผม...”

อย่างไรก็ตาม พ่อไม่รู้ความจริง ให้เขาเรียกว่าหม่ามี๊ณิชาก็ได้ไม่เป็นอะไร

เวธัสสูญเสียความอยากอาหารไปอย่างสิ้นเชิง

ณิชา ณิชา จะอ้าปาก ปิดปากก็มีแต่ณิชา ให้เขาอยู่เงียบไม่ได้เหรอ?

เขาโยนช้อนส้อมทิ้งไป สายตาเขาจ้องไปที่เด็กน้อยจนสันหลังเขาหนาวสั่นไปหมด

“แกอยากให้เธอเป็นหม่ามี๊ของแก แค่นี้เธอก็จะตอบตกลงแล้วเหรอ”

อรัลคิดในใจว่าเธอคือหม่ามี๊ของเขา แต่เขานั้นยังไม่รู้ความจริง

แต่อรัลรู้ดีว่าเวธัสนั้นเกลียด "แม่แท้ๆ" ของเขามากแค่ไหน

เขาแสร้งทำเป็นผิดหวังและก้มศีรษะลง จากนั้นก็ทำท่าให้กำลังใจเวธัส “แต่ถ้าคุณพ่อไม่พยายาม น้าณิชาก็อาจจะตกลงก็ได้ คุณพ่อว่าถูกไหม?”

เวธัสดึงเนคไทของเขาออก

“ถึงตาแกมาสั่งสอนฉันเมื่อไหร่”

“...คุณพ่ออายุเกือบ 30 ปีแล้ว ผมแค่กลัวว่าคุณพ่อจะไม่สามารถหาภรรยาได้ และนั่นจะทำให้ผมไม่มีหม่ามี๊” หลังจากที่อรัลพูดคำเหล่านี้อย่างระมัดระวัง เขาก็ขยับก้นเล็กๆ ของเขา ลื่นไถลลงจากม้านั่ง และวิ่งเข้าไปในห้องเด็กบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขากลัวว่าประโยคนี้จะทำให้เวธัสไม่พอใจมากๆ

เวธัสไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

ลุงชัยที่อยู่ตรงมุมห้อง เขาก็รู้สึกดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

เมื่อก่อนคุณหนูเก็บตัวเกินไป แต่ตอนนี้เขาสามารถคุยกับคุณเวธัสเกี่ยวกับการแต่งงานของเขาได้แล้ว...

แน่นอนว่าเด็กๆ ไม่สามารถขาดความรักได้

การปรากฏตัวของณิชามีผลทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกอบอุ่นขึ้นอย่างมากๆ

ลุงชัยยังแอบคิดว่า เขาจะไปเกลี้ยกล่อมให้ณิชามาหาเวธัสก่อนดีไหม?

เมื่อหันไปมองใบหน้าที่หงุดหงิดของเวธัส เขาก็ระงับความคิดนี้...

เวธัสไม่ต้องการพูดถึงณิชา แต่ตอนที่เขาทำงาน เขาก็เหม่อลอยเล็กน้อย

เขาคิดถึงณิชา และณิชาก็คิดถึงเขา

เธอไม่ได้เข้าหาเขาด้วยจุดประสงค์บางอย่างหรอกหรอ?

ทำไมตอนนี้ไม่ทำดีกับเขาแล้ว บรรลุเป้าหมายแล้วเหรอ หรือเธอแค่พยายามจะหนี?

“คุณเวธัส คุณเวธัส...” โทนี่กำลังอ่านรายงานการวิจัยที่ส่งมาจากฝ่ายการตลาด แต่หลังจากอ่านแล้ว ก็ไม่เห็นเวธัสจะมีปฏิกิริยาใดๆ ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเตือนเขา

แปลกจริงๆ เขาไม่เคยเห็นเวธัสฟุ้งซ่านในที่ทำงานมาก่อน

ความคิดของเวธัสถูกขัดจังหวะ และดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างเฉยเมย "ทำตามสิ่งที่ผู้จัดการฝ่ายการตลาดต้องการ"

“ครับ” โทนี่พยักหน้า จากนั้นก็นำเอกสารฉบับต่อไปออกมา เขาตั้งใจจะอ่านให้เวธัสฟังต่อ แต่คิดไม่ถึงว่าเวธัสจะหยิบโทรศัพท์มือถือส่วนตัวของเขาออกจากลิ้นชัก

สำหรับคนแบบเวธัสแล้ว เขามักจะมีโทรศัพท์มือถือหลายเครื่อง

เครื่องหนึ่งสำหรับการทำงาน อีกเครื่องสำหรับเรื่องส่วนตัว

เขาแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่างชัดเจน ไม่เคยรบกวนเวลากันเลย

โทนี่แสร้งทำเป็นไม่เห็นและอ่านเอกสารต่อไปอย่างเงียบๆ

เวธัสเปิดแชทไลน์ของณิชา และพิมพ์อะไรสักอย่างลงในแชทด้วยปลายนิ้วของเขา

“คุณเรียกน้ำตาลมาใช่ไหม?”

หลังจากพิมพ์ เขาไม่ได้กดส่ง แต่หยุดลงอย่างหงุดหงิด แล้วกดไปที่โพสต์ของณิชา

เธอเพิ่งอัพเมื่อคืนนี้เอง

เธอทำอาหารชั้นดีและยังทำขนมปัง

ทั้งภาพและข้อความ แสดงให้เห็นถึงการใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

ใบหน้าของเวธัสมืดมนราวกับก้นหม้อ เขาลบเนื้อหาของบทสนทนาทีละคำ และโยนโทรศัพท์กลับไปที่บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว เขาฉายออร่าที่เย็นชาและเข้มงวดออกมา

เมื่อเห็นณิชาออกมาจากบริษัท ท่าทีของน้ำตาลเริ่มขุ่นเคืองขึ้นเล็กน้อย และเธอถามอย่างเย็นชาว่า "ดูเหมือนว่าคุณได้เตรียมร่างสำหรับรอบชิงชนะเลิศแล้วใช่ไหม"

“คุณเห็นทั้งหมดแล้วไม่ใช่เหรอ” ณิชานึกถึงเรื่องที่น้ำตาลมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มของเวธัส และเธอก็รู้สึกว่ามันเหมาะสมดี

แต่ทำไมหน้าเธอถึงได้ดูแย่นักล่ะ?

ถูกเวธัสทำร้ายเหรอ

ในเวลานี้ ใบหน้าของน้ำตาลมืดทนและซีดเผือดมาก เธอใช้เมคอัพเพื่อสนับสนุนสีพื้นหน้าของเธอ

อีกไม่นานณิชาจะไปสมัครงาน เธอจึงแต่งตัวได้ดูดีมากๆ

ทั้งสองสร้างความแตกต่างได้อย่างชัดเจน น้ำตาลอดไม่ได้ที่จะกล่าวโทษณิชา ที่เธอถูกคุมขังในสถานีตำรวจก็เป็นเพราะณิชา

“คืนนั้นเธอคงทำให้คุณเวธัสโกรธ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่สนใจฉัน ฉันไม่ได้สิ่งที่ต้องการ และคุณก็อย่าหวัวว่าจะได้แชมป์ด้วย ณิชา ฉันจะทำให้เธอเสียใจ” คืนนั้นเธอไม่ควรไปหาเวธัสที่นั่น เธอน่าเปลี่ยนเวลา!

อะไรคือทำให้คุณเวธัสโกรธ? ณิชางงไปหมด

แต่เธอก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว การที่น้ำตาลโกรธมากขนาดนี้ เป็นเพราะเธอไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอล้มเหลวในการมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มของเวธัส?

ณิชารู้สึกว่าความไม่สบายใจในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาได้หายไปแล้ว และเธอก็หัวเราะเบาๆ ว่า "ไม่ได้ในสิ่งที่คุณต้องการ ฉันเสียใจด้วยจริงๆ มันทำให้การที่คุณหนูผู้สูงส่งต้องไปทำเรื่องแบบนั้นอย่างเปล่าประโยชน์"

“…” น้ำตาลโกรธทันที จนเธฮเกือบจะลงไม้ลงมือ

แต่นี่คือหน้าประตูของบริษัท เธอจึงอดทนไว้

ไม่เพียงแต่ทนเท่านั้น แต่มุมปากของเธอก็ยกขึ้น ก่อนจะก้มลงไป โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของณิชา แล้วพูดเบาๆ ว่า “เรามาดูกันยาวๆ ดูสิว่าใครจะได้หัวเราะไปจนสุดทาง?"

เมื่อพนักงานคนอื่นเห็นฉากนี้ น้ำตาลก็กระซิบคุยกับณิชา

ณิชาทำให้น้ำตาลไม่พอใจ เธอเดาออกว่าเธอจะทำให้เธอทุกข์ยากลำบากได้อย่างไร

แต่เรื่องก็มาถึงจุดนี้แล้ว และเธอสามารถทำได้แค่ป้องกันไว้ก่อนก็เท่านั้น

เธอไม่เชื่อว่าหน้ำตาลจะมีอำนาจขนาดนั้น