กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 192

เมื่อณิชามาถึงประตูร้านกาแฟที่ตกลงกันไว้ คนก็แน่นเต็มไปหมด

เธอไม่ได้ไปที่ห้องส่วนตัว V312 ทันที แต่ยืนอยู่ตรงมุมห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องนั้นและแอบสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง

เธออยากรู้ว่าใครกันแน่ที่มีความสามารถอย่างน่ามหัศจรรย์ขนาดนี้

เวธัสยังไม่รู้ว่าเด็กทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน แต่ว่าคนคนนั้นกลับรู้……

แต่ว่าณิชาก็จงใจปิดเวธัสตั้งแต่แรก และก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนสนใจเธออยู่ในความมืด หรือว่าจะบอกว่าสนใจเวธัสมากกว่า

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง ประตูห้องส่วนตัวปิดอยู่เสมอ ไม่มีใครออกมา และก็ไม่มีพนักงานเข้าไปบริการด้วย

ณิชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย……

สุดท้าย เธอสร้างจิตใจให้ตัวเอง และในที่สุดก็รวบรวมความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า เหงื่อไหลออกจากฝ่ามือที่กำแน่นโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอกำลังเดินไปที่ประตูห้องส่วนตัว จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากด้านข้าง และเงาดำตกลงมาบนร่างของเธอ ขวางอยู่ตรงหน้าของเธอพอดี

ณิชาไม่ได้หยุดในทันที เกือบจะชนกับหน้าอกของผู้ชายคนนั้นแล้ว

มองขึ้นไปช้าๆ ตามหน้าอกที่แน่นของผู้ชายคนนี้……

ใบหน้าหล่อเหลาของเวธัสก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่？”

ชายหนุ่มกำลังสอบถาม และน้ำเสียงของเขาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ทั้งๆ ที่ร่างกายอ่อนแอขนาดนั้น ไม่ยอมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลดีๆ แต่กลับออกมาเดินมั่วซั่ว……

วินาทีที่ณิชาเห็นเวธัส หัวใจก็เต้นอย่างรวดเร็ว เธอมองเขาด้วยความหวาดกลัว “คุณ……ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? ”

พอพูดจบ ความเย็นเยียบวาบผ่านดวงตาของเวธัสในทันที

“คุณตอบคำถามผมมาก่อน”

หัวของณิชาหมุนอย่างรวดเร็ว “ร่างกายฉันดีขึ้นมากแล้ว หมอก็เลยบอกว่าออกจากโรงพยาบาลได้แล้วน่ะ”

เขายื่นมือไปบีบคางของเธอ แล้วก็บังคับให้เธอสบตากับเขา——

“คุณมาหาใครที่นี่？”

ณิชาถูกเขาบีบจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย พอได้ยินน้ำเสียงที่เขากำลังสอบถาม ก็รู้สึกค่อนข้างอึดอัด

“ฉันก็แค่อยากจะดื่มกาแฟเท่านั้นเอง ไม่ได้จะมาเจอใคร”

เวธัสมองหญิงหัวแข็งที่อยู่ข้างหน้าเขา พร้อมกับหัวเราะด้วยความโกรธ และนิ้วทั้งห้าบีบกรามของเธอเข้าหากัน: “ไม่ได้จะมาเจอใคร แล้วทำไมพอเห็นผมถึงได้ดูหวาดกลัวขนาดนั้นล่ะ? ”

“……”

หรือจะให้บอกว่ามาเจอคนปริศนาที่มีหลักฐานเรื่องลูกน้อยทั้งสองคนของเธอล่ะ?

ณิชาสีหน้าเปลี่ยนในทันที หมัดที่ห้อยอยู่ที่ขาข้างหนึ่งถูกบีบเล็กน้อย จากนั้นคลายแล้วบีบอีกครั้งแล้วปล่อย ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ดูเหมือนเธอจะระงับอารมณ์ที่ลึกที่สุดในใจของเธอและระวังไม่ให้มันรั่วไหลออกมา

เวธัสเห็นท่าทางของเธอที่กำหมัดแน่น มือที่บีบคางของเธออยู่นั้นก็เปลี่ยนมาเป็นบีบที่คอของเธอแทน ท่ามกลางความสดใสของคาเฟ่ เขาหันกลับมาต่อสู้กับความสว่างราวกับซาตานจากนรก ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้าย—

“ณิชา ถ้าอยู่กับผมแล้วยังนึกถึงคนอื่น หัวใจของคุณ ต้องถูกผมขยี้ด้วยตัวเองต่อหน้าต่อตาคุณเองด้วย”

“จะพอได้รึยัง！”ทันใดนั้นณิชาก็สะบัดพันธนาการของเขาออกด้วยแรงมหาศาล เพราะว่าเมื่อกี้เงยหน้าขึ้น ดวงตาก็เลยแดงเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างดื้อรั้น “ถ้าเกิดว่าคุณต้องการทำลายหัวใจของฉัน ทำไมคุณไม่ถามล่ะว่าฉันยังมีหัวใจที่ครบถ้วนสมบูรณ์อยู่รึเปล่า? ถ้าเกิดว่าคุณจะสงสัยฉันจริงๆ พวกเราก็เลิกกันเลยก็ได้ อะไรที่คุณไม่เห็นก็ถือว่าใสสะอาดนิ！”

เขาไม่รู้ว่าหัวใจของเธอแตกสลายไปตั้งแต่เมื่อสี่ปีที่แล้ว

ครอบครัวล้มละลาย ถูกญาติเหยียบย่ำ ถูกคนอื่นบิดบังคับ มีลูกก่อนแต่ง…

ชีวิตของเธอแย่มากจนไม่มีทีท่าจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว แล้วต้องมากลัวว่าเขาจะทำลายมันอีกครั้งเหรอ?

พอเห็นใบหน้าที่มืดมนของเขา ในใจเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เธอยกมือขึ้นแล้วขว้างไปทางใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แต่ร่างกายของเธอค่อนข้างอ่อนแรงและไม่สามารถเพิ่มเรี่ยวแรงขึ้นมาได้

พึ่งยกมือขึ้นได้ข้างเดียว เวธัสก็จับข้อมือเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย

“คิดถึงผลที่ตามมาจากการตบของคุณให้ดีนะ”

“……”ณิชารู้สึกรำคาญเขามากจริงๆ เธอต้องการใช้เข็มเจาะใบหน้าที่น่ารำคาญของเขาสักสองสามรู แต่เธอถูกคนอื่นควบคุมอยู่และต้องพยายามดึงมือของเธอกลับก่อน

“คุณปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับโรงพยาบาล”

“ไม่ได้ยินเหรอ? ผมจะไปส่งไง”เวธัสไม่ได้ให้โอกาสเธอปฏิเสธ สีหน้ามืดมนและมองไปที่เธอ “จะเดินเอง หรือจะให้ผมอุ้มไปโรงจอดรถ? ”

ณิชารู้สึกโมโหขึ้นเรื่อยๆ โกรธจนหน้าอกขยับขึ้นลงอย่างแรง “ขาฉันไม่ได้หักสักหน่อย！ไม่ต้องให้คุณมาอุ้มหรอก！”

……

ในโรงรถใต้ดิน ณิชาก็เดินตามหลังเวธัสอย่างใกล้ชิด

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงนับตั้งแต่ที่เธอกับคนปริศนาตกลงนัดเจอกัน ณิชาคิดว่าควรส่งข้อความหาคนลึกลับแล้วนัดกันใหม่ดีไหม?

เธอกำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างไม่ถูกเวลา

ณิชามองดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ……

ก็คือคนปริศนาคนนั้น！

ด้วยมือที่สั่นเทาของเธอ โทรศัพท์เกือบจะตกลงพื้น เธอบีบโทรศัพท์อย่างแน่นหนา และรูม่านตาก็หดตัวลง

เวธัสได้ยินการเคลื่อนไหวข้างหลังเขา มองไปด้านข้าง ก็เห็นท่าทางของเธอที่กำลังประหม่า

“โทรศัพท์ดัง ไม่รับสายเหรอ? ”