กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 20

บรรยากาศเงียบไปหลายวินาที เด็กน้อยทั้งสองคนจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นปัณณ์ก็เป็นคนทำลายความเงียบก่อน โพล่งถามออกมาด้วยน้ำเสียงตำหนิ——

“นายเป็นใคร！ทำไมถึงมาอยู่ที่บ้านฉันได้？”

“นายเองเหรอ？”มือเล็กของอรัลยังคงจับลูกบิดประตูอยู่ หัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องนั้นก็ถึงสบายใจลง

เขาเดินเข้าประตูมา แล้วก็ค่อยๆ ถอดรองเท้าออก

แล้วก็หยิบรองเท้าคู่เล็กน้อยที่น่ารักออกมาจากตู้รองเท้าอย่างเป็นธรรมชาติพร้อมกับเปลี่ยนใส่เข้าไป

ปัณณ์มองไปที่อรัลด้วยความโกรธเคือง

อยู่ที่บ้านของเขา รับโทรศัพท์ของเขา แถมตอนนี้ยังใส่รองเท้าของเขาอีกงั้นเหรอ?

“นาย get out——”ปัณณ์โกรธจนแก้มป่อง แล้วก็ชี้ไปที่ประตู

ดวงตาที่ใสแจ๋วของเขา เหมือนภูเขาไฟที่ปะทุเป็นสีแดง

คนนี้นั้นเอง ที่ยึดหม่ามี๊ของเขาไปเมื่อคืนนี้！

อรัลตอบอย่างช้าๆ ว่า “ดูท่าทางนายยังไม่รู้ตัวตนของฉันนะ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง เมินเฉยต่อความโกรธของปัณณ์ วางกระเป๋าหนังสือลงด้านข้าง แล้วก็ยื่นมือเล็กๆ ที่อ่อนโยนให้กับเขา “สวัสดี ฉันชื่ออรัล”

ความเฉยเมยและสงบของเขาตรงกันข้ามกับความโมโหของปัณณ์ในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง

……อรัล？

คนนี้คือคุณหนูที่ลุงชัยเอาแต่พูดถึงนั้นเหรอ?

ดังนั้น ลุงชัยก็เข้าใจผิดว่าเขาคืออรัลที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้งั้นเหรอ?

แล้วหม่ามี๊ที่รักของเขาก็เห็นอรัลเป็นตัวเขาเองอย่างนั้นเหรอ?

“นาย——”

ทั้งๆ ที่ปัณณ์รู้สึกอย่างชัดเจนว่าตัวเองควรจะโกรธ แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับมือเล็กๆ ที่เขายื่นมานั้น ก็เปลี่ยนเป็นเอามือมาเท้าเอวด้วยความหงุดหงิดแทน “นายอยู่ที่นี่และปลอมตัวเป็นฉันคงมีความสุขดี แต่ว่าฉันกลับซวยเพราะนาย！ปีศาจกษัตริย์ของนายนั่นกล้าดียังไงมาขังฉันเอาไว้ ฉันเกลียดเขา！”

ร่างที่ยืนตรงของอรัลแข็งทื่อเล็กน้อย “นั้นพ่อฉัน ฉันไม่อนุญาตให้นายพูดถึงเขาแบบนั้น”

“นายเห็นเขาเป็นพ่อ แต่ว่าเขากลับสั่งขังนายไว้ เหมือนพ่อคนตรงไหนกัน？”ปัณณ์เหมือนลูกแมวที่กำลังโมโห ประท้วงความยุติธรรมให้อรัล “แย่กว่าผู้ชายนิสัยไม่ดีที่บ้านฉันอีก”

อย่างน้อย ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เคยลงโทษเขา

ร่างกายของอรัลแข็งทื่อขึ้นกว่าเดิม

ริมฝีปากที่สวยงามเม้มแน่น

ความผิดหวังที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา……

ใบหน้าที่เศร้าโศกของอรัลปรากฏอย่างชัดเจนในสายตาของปัณณ์ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกวุ่นวายใจในทันที นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกผิดที่อธิบายไม่ได้

บ้าจริง ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังรังแกเขาอยู่ล่ะ?

“ช่างมันเถอะ ฉันจะใจดี ไม่โกรธนายแล้วก็ได้ ลูกผู้ชาย จะมาทำท่าทางเศร้าแบบนี้ได้ยังไงกัน……” ก่อนที่อรัลจะดึงมือกลับ ปัณณ์ก็ยื่นมือไปจับมือกับเขา ถือว่าเป็นการทักทายกันอย่างเป็นมิตร

ดวงตาสีดำของอรัลวาววับ ไม่ได้ปฏิเสธการสัมผัสของปัณณ์

“การแลกเปลี่ยนตัวตนเป็นความลับระหว่างพวกเรา ห้ามบอกใครเด็ดขาด”

ปัณณ์ก็ไม่อยากให้หม่ามี๊รู้เหมือนกันว่ามีเขาอีกฉบับหนึ่งบนโลกใบนี้ “ตกลง ฉันรับปาก！ ตอนนี้ในเมื่อฉันกลับมาแล้ว นายก็รีบกลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชยเถอะ……”

“ฉันขออยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ? คฤหาสน์สนธิไชยมีของเล่นตั้งเยอะแยะ ขอแค่นายอยากได้ ลุงชัยก็หามาให้นายได้ทั้งหมดนั่นแหละ”อรัลยังไม่อยากกลับคฤหาสน์สนธิไชยเร็วขนาดนี้

เขายังอยากอยู่ในวันสุดสัปดาห์กับณิชา แล้วก็พาเขาไปที่สวนสนุกได้

“ไม่ได้！ฉันยกหม่ามี๊ให้นายมาตั้งวันหนึ่งแล้ว แล้วอีกอย่าง……” ปัณณ์ทำปากมุ่ย แล้วก็เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ฉันต้องพยายามอย่างมากกว่าจะหนีออกมาจากคฤหาสน์สนธิไชยได้เลยนะ ！”

“หนี？”อรัลขมวดคิ้วและมองไปที่เขา

“แน่นอน”

ปัณณ์ยืดอกขึ้น เขาเลิกคิ้วที่ละเอียดอ่อนของเขาขึ้น เหมือนกับว่าได้ทำอะไรที่ยอดเยี่ยม

“ปีศาจกษัตริย์ลงโทษฉัน ไม่ให้ฉันออกไปไหน ฉันก็เลยแกล้งป่วย แล้วก็หลบหนีระหว่างตอนที่ไปโรงพยาบาล เป็นไง ปัณณ์ฉลาดน่าดูเลยละสิ？”พอพูดถึงขั้นตอนการหนีออกจากโรงพยาบาล มันช่างน่าทึ่งและตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด

โชคดีที่เขามีใบหน้าที่น่ารักที่ไม่เป็นอันตรายต่อใคร

ในใจของอรัลมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น เขาพูดอย่างกังวลว่า “นายหนีออกมาแบบนี้ พ่อจะต้องไล่ล่านายไปทั่วเมืองแน่！”

“ไล่ล่านายต่างหาก เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? เขาไม่ได้รู้จักฉันสักหน่อย”ปัณณ์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ชี้ความจริงออกมาภายในคำไม่กี่คำ

คันหน้าสุดพุ่งทะยานออกไปอย่างเกรี้ยวกราด จอดอยู่กลางทาง เพราะว่ามันเป็นรถหรูราคาเป็นร้อยล้าน รถคันอื่นในเส้นทางก็ยอมถอยเล็กน้อยและขับออกไป

ป้ายทะเบียนรถคือXX9999

ชายหนุ่มที่สวมใส่ชุดสูทสีดำเดินลงจากรถช้าๆ รอบกายของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เป็นคนที่ไม่ควรไปยั่วยุเด็ดขาด

เพราะว่าหันหลังให้กับเธอ ณิชาก็เลยเห็นแค่ด้านหลังที่สูงและตรงของเขาเท่านั้น

เชอะ ใครกันที่เย่อหยิ่งขนาดนี้…

ปัง——

ณิชากำลังคิดแบบนี้อยู่พอดี และผู้ชายคนนั้นก็ปิดประตูอย่างแรง

วินาทีต่อมาเขาก็ค่อยๆ หันมา ณิชายังไม่ทันเก็บสายตาของตัวเอง ก็สบตาเข้ากับผู้ชายคนนั้นทันที……

ตอนที่เห็นใบหน้าของคนคนนั้นอย่างชัดเจนแล้ว ณิชาก็อึ้งไปในทันที

นี่มันช่างบังเอิญจริงๆ เพราะว่าเขาคือเวธัส！

เวธัสก็เหมือนกับจะอึ้งไปเหมือนกัน เขาเหลือบมองกระเป๋าในมือของเธอ น่าจะพึ่งเลิกงานแล้วกลับบ้าน และน่าจะอยู่แถวๆ นี้ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาพูดจาไร้สาระกับเธอ

เมื่อเห็นบอดี้การ์ดกระจายตัวไปยังบริเวณใกล้ๆ นี้มากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็ดูหมดความอดทน เขาหันหน้าไปถามเอกว่า “กล้องวงจรปิดเห็นว่าเจ้าเด็กคนนั้นมาที่นี่เหรอ？”

เอกพยักหน้า แล้วก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง “ใช่ครับ แล้วน่าจะมาที่นี่หลายชั่วโมงแล้วด้วย”

ณิชาเข้าใจในทันที คุณหนูตระกูลสนธิไชยน่าจะหนีออกมาสินะ

แล้วที่พวกเขามาจับตัวกลับไปงั้นเหรอ？

พอมองไปที่ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเวธัส ณิชาก็กลัวแทนเด็กคนนั้น เป็นลูกชายของเขาน่าจะลำบากมากเลย แต่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องของครอบครัวอื่น ณิชากำลังจะอยากจะไปยุ่ง

ตอนที่เธอเตรียมออกไปนั้น เอกก็ได้รับข่าวสารจากบอดี้การ์ด และก็หันหน้าไปรายงานกับเวธัสด้วยความเคารพว่า “คุณเวธัสครับ เจอตัวคุณหนูแล้วครับ！”

วินาทีต่อมา ณิชาเห็นทางเดินที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้เขียวขจี มีบอดี้การ์ดร่างกายกำยำคนหนึ่งเดินออกมา ในอ้อมแขนของเขาอุ้มเจ้าหนูดังโงะน้อยเอาไว้อยู่

เท้าของณิชาที่กำลังจะเดินออกไปนั้นหยุดลงทันที

เอ้ะ ทำไมหลังเล็กๆ นี้ถึงได้เหมือนปัณณ์ของเธอเลยล่ะ?