กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 19

เวธัสเลิกคิ้วอย่างเย็นชา “ได้ยินว่าแกไม่ยอมให้คุณหมอประจำตระกูลตรวจงั้นเหรอ？”

“ผมจะไปโรงพยาบาล！”ปัณณ์กลิ้งไปมา ทำให้เวธัสได้ยินเสียงเดี๋ยวเบาเดี๋ยวดัง แล้วเขาก็พูดต่อว่า “หมอประจำตระกูลของคุณ เก็บไว้ตรวจตัวเองเถอะ……”

“คุณหนู！”ลุงชัยตะโกนห้ามในทันที

ปัณณ์ร้องสะอึกสะอื้น ใบหน้าเล็กน้อยที่น่ารักหดรวมกันเป็นก้อน แสงส่องสะท้อนเปล่งประกายจากน้ำตาที่คลอเบ้าของเขา

“ผมทรมานมากเลย ร้อนไปหมด หรือว่าผมจะตายแล้ว？”

ลุงชัยหัวใจอ่อนยวบลงในทันที ตาของเขาเริ่มแดงต่ำ “ไม่หรอกครับ คนหนูก็แค่เป็นไข้นิดหน่อยเท่านั้นเอง กินยากับนอนหลับพักผ่อนแป๊บเดียวก็ไม่เป็นอะไรแล้ว คุณหนูต้องเชื่อฟังนะครับ……”

พอพูดจบ เขาก็พูดกับเวธัสอย่างร้อนอกร้อนใจ “คุณผู้ชาย สีหน้าของคุณหนูแย่มากจริงๆ นะครับ แล้วก็ยังเป็นไข้สูงมากด้วย！คุณหนูรู้ตัวแล้วว่าผิด ข้างหน้าเขาจะไม่กล้าทำแบบนี้แล้ว คุณผู้ชายให้เขาไปโรงพยาบาลเถอะนะครับ……”

เวธัสเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ดึงเนกไทอย่างอารมณ์เสีย “ผมเคยบอกหรือว่าไม่ให้เขาไปโรงพยาบาล？”

ลุงชัยรู้ว่าคุณผู้ชายตกลงแล้ว ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาและดึงดูดของเวธัส “หาคนคอยจับตาดูเขาไว้เยอะๆ ถ้าเกิดก่อนเรื่องวุ่นวายอีกผมจะให้ลุงรับผิดชอบคนเดียวนะ”

……

ภายใต้การเรียกร้องที่รุนแรงของปัณณ์ ลุงชัยก็พาเขาไปโรงพยาบาลใจกลางเมืองที่ใกล้ที่สุด

Spyker สีดำสองคันขับรถไปข้างหน้าโดยมีบูกัตติ เวย์รอนสีดำอยู่ตรงกลาง

ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ดึงดูดความสนใจของผู้สัญจรไปมานับไม่ถ้วน

“ว้าว มาดูเร็วว่าเป็นคุณหนูของตระกูลไหนกันเนี่ย？”

“หรูหรามาก！”

“มีรถSpykerเป็นรถคุ้มกันด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นรถหรูรุ่น Limited Edition แบบนี้……”

เพื่อป้องกันไม่ให้คนที่มีเจตนาไม่ดีมาแอบถ่าย และหลีกเลี่ยงอันตรายจากการที่ใบหน้าของคุณหนูหลุดรั่วออกไป ลุงชัยก็เลยเอาผ้าห่มห่อตัวปัณณ์ไว้อย่างแน่นหนา

ฝ่ามือหนาของเขาก็กดอยู่ที่หัวเล็กๆ ของเด็กน้อย ให้เขาสุขอยู่กับหน้าอกของตัวเอง

อากาศค่อนข้างจะร้อน ปัณณ์รู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก

ทุกก้าวเดินของลุงชัยนั้นมั่นคงมาก แต่ก็พยายามก้าวให้รวดเร็วที่สุด เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย “คุณหนู ไม่ต้องกลัวนะครับ พวกเรามาถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวคุณหนูก็ไม่ต้องทรมานแล้ว”

เขารู้สึกกังวลและรักทะนุถนอมอย่างเห็นได้ชัด ปัณณ์ก็ต่อต้านน้อยลง

ถึงแม้ว่าลุงชัยคนนี้จะดูคเข้าข้างปีศาจกษัตริย์นั่น แต่ว่าก็ดีกับเขามากเลย

เดี๋ยวเขาก็จะหนีไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำให้ลุงชัยต้องเดือดร้อนหรือเปล่า?

พอคิดได้แบบนี้ เสียงพึมพำของปัณณ์ก็ดังออกมาจากในผ้าห่ม มันปะปนไปด้วยความรู้สึกผิด “ผมไม่ทรมานแล้ว ลุงไม่ต้องเดินเร็วขนาดนี้หรอก ลุงอายุเยอะแล้ว ต้องระวังสุขภาพตัวเองด้วย ปีศาจกษัตริย์ไม่มีทางสงสารลุงหรอกนะครับ”

ลุงชัยรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่ว่าก็เดินเร็วขึ้นกว่าเดิม

ปัณณ์ถูกส่งเข้าไปในแผนกเด็ก ส่วนลุงชัยก็ถูกสั่งให้รอข้างนอก

“หนู บอกหมอหน่อยว่าหนูรู้สึกไม่สบายตรงไหน？”คุณหมอยิ้มอย่างใจดี

ปัณณ์เหลือบมองลุงชัยและบอดี้การ์ดอีกสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตู คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน หลังจากนั้นก็คลี่ยิ้มที่ดูสุภาพอ่อนโยนที่สุดให้กับคุณหมอ แล้วก็ทักทายเขา ส่งสัญญาณให้คุณหมอขยับหูเข้ามาฟังใกล้ๆ ……

คุณหมอรู้สึกแปลกใจ แต่ว่าพอได้ยินสิ่งที่ปัณณ์เล่าให้ฟังนั้น ก็รู้สึกกลัวจนหน้าถอดสีในทันที

มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ？！

……

ที่ทางเดินหน้าห้องตรวจ ลุงชัยเดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ

บอดี้การ์ดในชุดสีดำทั้งสองคนนั้นเห็นจนปวดหัว ก็เลยปลอบด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก “ลุงชัย เมื่อกี้คุณหนูร่าเริงจะตาย ไม่เป็นอะไรหรอก”

“ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไปรายงานคุณผู้ชายยังไง？”ลุงชัยพูดด้วยความกังวล ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ

ทันทีที่สิ้นเสียง ก็เห็นพยาบาลพาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลเดินเข้ามาด้วยสีหน้าระแวดระวัง

พยาบาลสาวสวมใส่หน้ากากอนามัย แล้วก็ชี้มาที่ลุงชัย “พวกเขานั่นแหละค่ะ รีบพาพวกเขาไปส่งสถานีตำรวจเลย……”

รปภ.สองสามคนเดินเข้ามาหาลุงชัย ร่างกายสูงใหญ่ สวมใส่ชุดยูนิฟอร์มทหารสีเขียว ที่ข้อศอกของเขามีป้ายสโลแกนสีแดง และก็มีวิทยุสื่อสารที่เอว สีหน้าดูเคร่งขรึม——

“พวกค้ามนุษย์อย่างพวกคุณนี่กล้าจริงๆ เลยนะ กล้ามาโรงพยาบาลด้วยงั้นเหรอ? จับพวกเขาเดี๋ยวนี้！”

ลุงชัยอึ้งไป สีหน้าของเขาดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “ค้า ค้ามนุษย์อย่างนั้นเหรอครับ？”

“ใช่”พยาบาลพูดอย่างเหยียดหยาม “โชคดีที่เด็กคนที่ถูกพวกคนจับตัวไปนั้นฉลาด รู้จักที่จะแกล้งป่วยและมาโรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นคงจะเสร็จพวกคุณ ！ศร จะไปพูดจาไร้สาระกับพวกนั้นทำไม คนเลวแบบนี้ต้องส่งไปโรงพักเท่านั้น！”

ณิชามักจะซ่อนกุญแจไว้ใต้เบาะตู้รองเท้าหน้าประตู

ปัณณ์เปิดเบาะรองตู้รองเท้าอย่างชำนาญ แล้วก็หากุญแจเจอจริงๆ

เพราะว่าตัวเขาเตี้ย ก็เลยต้องเหยียบตู้รองเท้า เพื่อที่จะไขล็อกประตู

โชคดีที่ทุกอย่างราบรื่น

เขาเปิดประตูและเดินย่องเข้าไปในบ้าน อยากจะจับชายแปลกหน้าให้ได้คาหนังคาเขา แต่ว่าในบ้านนั้นเงียบเชียบมาก ไม่มีร่องรอยของชายแปลกหน้าอยู่เลย

เขายืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าเพื่อเปลี่ยนรองเท้าเล็กๆ ของเขา เขาวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำและตรวจดูอย่างละเอียด รวมทั้งท่อระบายน้ำในอ่างล้างจานด้วย

ดีมาก ไม่มีผมสั้นของผู้ชาย แล้วก็ไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำของผู้ชายด้วย

แล้วเขาก็วิ่งกลับไปที่ห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าออก……

แถวของเสื้อผ้าที่จัดวางอย่างเรียบร้อย และมันเป็นเสื้อผ้าผู้หญิงทั้งหมด

สุดท้าย เขาก็นอนลงบนผ้าห่มในห้องนอน ทำท่าตูดโก่ง มือน้อยๆของเขากำผ้าห่มแน่น แล้วก็สูดดมเข้าไป นัยน์ตาสีดำโตเต็มไปด้วยความหวาดระแวง สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก……

Good！

ไม่มีกลิ่นของชายแปลกหน้า

เขาน่าจะไม่เคยนอนบนเตียงนี้

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้น ปัณณ์ก็รู้สึกสดชื่น แล้วก็เริ่มรู้สึกหิวเล็กน้อย

เขาก็เลยไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อหั่นแอปเปิล ทันใดนั้นก็มีเสียงจากลูกบิดประตูดังเข้ามา

เขาเบิกตากว้างทันที จ้องไปที่ประตูครู่หนึ่ง และระแวดระวัง ชายแปลกหน้ากลับมาแล้วงั้นเหรอ?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นคนที่กำลังเดินมา รูม่านตาก็หดตัวขึ้นในทันใด……

มีดหั่นผลไม้หล่นลงที่พื้นอย่างดัง และเขาก็ลุกขึ้นมาจากโซฟาในทันที

เขาเห็นว่า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้นเป็นเด็กผู้ชายที่ดูงดงามละเอียดอ่อน ท่าทางดูไร้เดียงสา สวมใส่เสื้อกั๊กสีดำของเขา แต่ว่าเหมือนแทบจะแกะสลักออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกันกับเขาเลย！