กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 217

“เขาไม่มีทางได้ตามใจไปหรอก” เวธัสพูดแทรกคำพูดของมาวิน สีหน้าเย็นชาขึ้นเรื่อย

“ไม่กลัวความผิดพลาดก็คือกลัวความพลาดนี่แหละ...” มาวินวิตกกังวลอยู่ในใจอย่างหนักหน่วง ความวิตกกังวลหนักถึงขั้นสูงสุด “พี่เก้าเป็นคนเจ้าเล่ห์มาโดยตลอด ไม่มีใครรู้ว่าเขาซื้อตัวใครไปบ้าง เอางี้ไหมพี่ธัส พี่จัดการเอาณิชาออกจากบริษัทเถอะ ให้ผมเข้ามาช่วยพี่ก็จบแล้ว...”

เวธัสมองเขาตาขวาง พลันปรับกระจกรถยนต์ให้เลื่อนขึ้น

“ออกรถ!”

มาวินถอนหายใจยาวๆ

พี่ชายน่าจะหลงในความสวยจนโงหัวไม่ขั้นแล้วแหละ?

ไม่ได้การแล้ว เขาจ้องเอาณิชานกต่อคนนี้ไล่ตะเพิดออกจากบริษัทให้ได้...

……

ตั้งแต่ที่ณิชาลงจากรถของเก้า ก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่ตลอดเวลา

เธอไม่อยากทรยศเวธัส

ไม่ว่าจะทำเพื่อเด็กๆ สองคนเธอก็ไม่เต็มใจ เพราะว่าเขาคือพ่อบังเกิดเกล้าของพวกเขา!

แต่ว่านายเก้าบีบเคล้นอย่างหนักข้อขนาดนี้ แล้วจะต้องทำอย่างไรดี?

จนถูกดึงเข้าไปสู่การต่อสู้กันภายในระหว่างพี่น้องของพวกเขา เธอกับเด็กสองคนกลับกลายเป็นเครื่องสังเวยแทน...

“ณิชา” ตอนบ่าย เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ นิต้าก็เดินเข้ามาหา พลางเคาะลงบนหน้าโต๊ะทำงานของเธอ “ท่านประธานให้ฉันมาสอนคุณ ถึงขั้นนี้แล้ว งั้นคืนนี้คุณอยู่ที่นี่ ฉันมีเรื่องที่ต้องการให้คุณช่วยฉันทำนิดหน่อยค่ะ”

พอณิชาได้ยิน ก็ได้สติทันควัน “ตกลงค่ะ คุณนิต้า”

หลังจากเลิกงานแล้ว ณิชายังไม่ได้กินข้าว ก็ไปหานิต้าทันที ห้องทำงานของนิต้าเป็นห้องที่แยกต่างหากจัดไว้โดยเฉพาะ และทางด้านนอกห้องตลอดทั้งชั้นยังมีพนักงานจำนวนไม่น้อยที่กำลังทำงานอยู่

ส่วนเธออยู่ในห้องทำงาน มาวินก็อยู่ด้วย

พอมาวินมองเห็นณิชากลับมาแล้ว จึงเชิดปลายคางขึ้น พลันพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งทระนงตนของผู้บังคับบัญชา “นี่ คุณณิชา คุณมาได้เวลาพอดีเลย ตรงนี้มีเอกสารประกวดราคา คุณช่วยตรวจทานข้อมูลให้ผมสักหน่อยสิ ต้องใช้ตอนยื่นเสนอราคา ...”

ณิชาตะลึงเล็กน้อย

เอกสารประกวดราคาเป็นสิ่งที่สำคัญในการประมูล ซึ่งข้อมูลที่อยู่ภายในก็มีความสำคัญเช่นเดียวกัน และจะปิดเป็นความลับมาโดยตลอด แต่เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดาคนหนึ่ง กระทั่งทดลองงานยังไม่ผ่านเลย กลับให้เธอมาสัมผัสกับสิ่งของหัวใจหลักแบบนี้เนี่ยนะ?

ณิชาใช้สายตาประเมินมาวินอยู่เงียบๆ

ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีศักดิ์เป็นน้องชายของเวธัส ณิชาใกล้จะสงสัยอยู่แล้วว่าเก้าตั้งใจสร้างโอกาสให้เธอหรือเปล่า?

เธอไม่อยากจะรับUSB สักเท่าไหร่ และไม่อยากจะเห็นข้อมูลที่อยู่ภายในสักแวบเลย

เธอกลัวว่าหลังจากรู้ข้อมูลเรียบร้อยแล้ว จะเกิดความวุ่นวายมากขึ้น...

“มีอะไรเหรอ มีปัญหาเหรอไง?” ยังไงก็ตามมาวินเห็นณิชาไม่ยอมรับ USB พลันเบะปากอย่างหมดความอดทน “หรือเพราะว่าพี่ธัสไม่อยู่บริษัท คุณเลยขี้เกียจทำงานแล้วใช่มั้ย?”

คืนนี้เวธัสมีงานเลี้ยงที่สำคัญมาก จึงออกไปก่อนแล้ว

ณิชารับ USB มาอย่างหมดคำพูด “เปล่าค่ะ ฉันจะทำการตรวจทานให้เดี๋ยวนี้ค่ะ”

มาวินเขยิบเข้าหาและหรี่ตามองเธอ “เอกสารด้านในนี้เป็นข้อมูลหลัก ที่สำคัญมาก คุณอ่านจบแล้วก็แล้วกัน อย่าปล่อยให้รั่วไหลไปข้างนอกเด็ดขาด”

“…ฉันทราบแล้ว” สิ่งที่ณิชาคิดไม่ตกก็คือ ดูเหมือนมาวินแสดงท่าทางรังเกียจเธอมาก ทำไมถึงได้เอาภารกิจที่สำคัญถึงเพียงนี้ยกให้เธอล่ะ?

เหมือนมาวินมองเห็นความสงสัยของเธอ พลันพึมพำอย่างภาคภูมิใจ “ถ้าคุณไม่ใช่แฟนของพี่ชายผม ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณมาตรวจทานหรอกน่า!”

หลังจากพูดจบ เขาก็จดจ้องณิชาอีกครั้ง เพื่อพูดสมทบอีกประโยค “คุณรู้มั้ย? พี่เก้าชอบวางคนไว้ข้างกายพี่ธัส คนพรรค์นี้ในทางธุรกิจ โดยทั่วไปเขาเรียกว่าสปาย”

ตอนแรกณิชาเตรียมเอา USB เสียบเข้ากับรูตรงคอมพิวเตอร์ พอได้ยินคำพูดของมาวิน พลันชะงักการกระทำทันที

ตราบใดที่เธอคิดว่าหาวิธีในการก๊อบปี้เอกสารที่อยู่ในมือ เพื่อโอนให้กับเก้า เธอก็จะกลายเป็นสปายในทันที

ทว่าคำว่าสปายคำนี้ฟังดูแล้วก็เหมือนโดนทิ่มแทงใจดำยังไงก็ไม่รู้?

ณิชาหยุดฝีเท้าทันที “มีเรื่องอะไรคะ?”

ใบหน้านิต้าปรากฏรอยยิ้มอันอ่อนโยน และไร้พิษสงอย่างมาก “ระวังตอนอยู่บนท้องถนนด้วย ดึกป่านนี้แล้ว คุณเป็นผู้หญิงให้กลับบ้านคนเดียวก็ไม่ค่อยสะดวก ฉันจะให้วินไปส่งคุณกลับนะ”

“เอ๋? ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเพิ่งนัดเรียกรถผ่านแอปมาแล้วค่ะ” มาวินอายุเพิ่ง 17-18ปีเอง เขาจับพวงมาลัยแข็งหรือเปล่า? ณิชาแสดงความสงสัยอย่างมาก

“คุณก็เพิ่งไปดูถูกเจ้าวิน เขาเป็นนักแข่งรถตอนอยู่ที่ออสเตรเลียนะ” นิต้าโทรศัพท์หามาวิน ต่อหน้าณิชาทันที

สุดท้ายแล้ว มาวินถูกบังคับให้รับภารกิจนี้ โดยการไปส่งณิชากลับบ้าน

ทั้งสองคนเดินตามหลังมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถของบริษัท จำต้องเดินอ้อมพื้นที่สีเขียวหลายแห่ง อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นเวลากลางดึก ในละแวกนี้มีแต่ชื่อตึก ผู้พักอาศัยอยู่น้อย ไฟสลัวที่อยู่ข้างทางทำให้เงาของทั้งสองคนลากยาวมาก

มาวินเหล่ตามองณิชาด้วยความรังเกียจ

เดิมทีเขาวางแผนกลับไปเล่นเกมที่บ้านเพื่อรอข่าวดีไปด้วย

แต่ผลที่ได้คือตอนนี้ยังต้องไปส่งณิชา...

และก็ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวคนพวกนั้นมา เขาจะแสดงในบทบาทไหน?

ณิชายังคงรักษาระยะห่างเว้นมาวินไว้ไม่ถึงครึ่งเมตร แต่ในเวลานี้ ทางด้านหลังมีแสงเป็นดวงพุ่งมาหา และส่องอยู่ด้านหลังณิชากับมาวิน

ซึ่งมีเสียงคำรามกึกก้องของรถมอเตอร์ไซด์มาพร้อมกัน...

จากนั้นรถมอเตอร์ไซด์ก็เขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แถมยังได้ยินเสียงคนบนรถพูดคุยหัวเราะอย่างเลือนราง

ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมกลางดึกเช่นนี้ ณิชาตึงเครียดขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “คุณวิน มีคนมา”

“มาช้าจริงๆ!” มาวินบ่นพึมพำออกมาประโยคหนึ่ง

ณิชาฟังได้ยินไม่ถนัด “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ผมไม่ได้พูดว่าอะไรนี่” ในใจมาวินยังรำคาญที่พวกเขามาช้ามาก ณิชา ใบหน้าเคร่งเครียด และยังใช้ความสงสัยในการประเมินณิชา “ผมแค่พูดว่าตกลงคุณใช้ไม้ไหนถึงจับพี่ชายผมได้อยู่หมัด?”