กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 226

“แล้วไงล่ะ? ”เวธัสยังคงพูดแค่ไม่กี่คำอย่างเย็นชาอยู่เหมือนเดิม ณิชาไม่เห็นความอ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว

เหมือนกับว่าเพียงแค่เวลาสั้นๆ ไม่กี่วันเท่านั้น เขาก็ได้เปลี่ยนไปกลายเป็นผู้ชายที่เธอรู้จักในตอนแรก

ไม่สิ

แม้แต่เย็นชามากกว่าตอนนั้นอีก

หัวใจของเธอบีบแน่น ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดกับเขาอย่างจริงจังว่า “ฉันอยากจะรบกวนให้คุณบอกให้แอดมินคนนั้นลบโพสต์หน่อย”

ประโยคเพียงง่ายๆ แค่ประโยคเดียว แต่ณิชากลับพูดออกมาอย่างยากเย็น

ทุกประโยค กำลังทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม เวธัสกลับไม่ได้ยอมรับ แม้แต่ยิ้มอย่างเยาะเย้ยอีกต่างหาก “ลบงั้นเหรอ? ฟอรั่มของพนักงานภายในสนธิไชยกรุ๊ปไม่เคยถูกลบมาก่อน แล้วคุณมีสิทธิอะไรถึงต้องเป็นคนแรก? ”

ณิชาอับอายจนยืนแข็งอยู่ตรงนั้น ความหนาวเย็นที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นที่ก้นบึ้งของหัวใจของเธอ จากนั้นจึงแพร่กระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว

“มันก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเพราะฉันทั้งหมด เพราะว่าในโพสต์นี้มีรายละเอียดมากมายที่ถูกแต่งขึ้นมา ถ้าเกิดว่าไม่ลบ จะต้องส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณอย่างแน่นอน”

“แต่ผมไม่รู้สึกว่ามันมีอะไรที่ไม่เป็นความจริงหนิ”

เวธัสหยิบกระดาษพวกนั้นขึ้นมาด้วยความเกียจคร้าน เหลือบมอง สีหน้าดูไม่แยแส

ประโยคนี้เปรียบเสมือนมีดที่แหลมคมที่แทงทะลุหัวใจของณิชา

เจ็บจนหายใจไม่ออก

ในโพสต์เขียนไว้ชัดเจนว่า เพื่อเงินแล้ว เธอไม่ลังเลเลยที่จะขายร่างกายและใช้วิธีการต่างๆ เพื่ออ่อยเขา

ที่แท้เขาก็คิดว่าพวกนี้คือเรื่องจริง！

ดวงตาของเธอทั้งเจ็บปวดและร้อนผ่านขึ้นมาทันที น้ำตาที่เธอพยายามอดทนอดกลั้นอยู่นาน ในที่สุดก็เขื่อนแตกและไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอพยายามปาดน้ำตาอย่างดื้อรั้น แต่ว่ายังเช็ดไม่ทันเสร็จ ดวงตาก็เริ่มมัวด้วยน้ำตาอีกครั้ง……

เวธัสโยนกระดาษสองสามแผ่นเหล่านั้นลงในเครื่องทำลายเอกสาร

ตามมาด้วยเสียง และกระดาษพวกนั้นก็กลายเป็นกองขยะที่แตกหัก กลายเป็นเส้นๆ ณิชารู้สึกว่าสิ่งที่แตกสลายไม่ใช่กระดาษ แต่ว่าเป็นหัวใจที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเธอ

เลือดในร่างกายของเธอก็เย็นลงเรื่อยๆ เธอไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่หันหลังและเดินออกมาเงียบๆ

เธอพึ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู โทนี่ก็ก้าวเข้ามาอย่างกระตือรือร้น “เป็นยังไงบ้างครับ คุณเวธัสเขา……”

“โทนี่ ถ้าเกิดว่าไม่พอใจก็เปลี่ยนงานได้นะ ไม่ยังงั้นต่อไปอย่าปล่อยคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาอีก”ยังไม่ทันรอให้โทนี่พูดจบ เสียงที่เย็นชาและไร้หัวใจของชายคนนั้นดังมาจากห้องทำงานอีกครั้ง

ณิชาเหมือนกับถูกบีบคอ เธอหายใจไม่ออกด้วยความสิ้นหวัง

ไม่เกี่ยวข้อง……

ใช่ นอกจากเด็กทั้งสองคน นอกจากการแลกเปลี่ยนที่เธอไม่ได้มอบความจริงใจให้ เธอกับเขาจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกล่ะ?

มีสิทธิอะไรไปขอให้เขาช่วยลบโพสต์ให้เธอ？

เธอเป็นใครสำหรับเขา? คำตอบก็คือ ไม่ได้เป็นอะไรเลย！

……

ถึงแม้ว่าเวธัสจะปฏิเสธเธอ แต่ว่าณิชาก็ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

เธอเช็ดน้ำตา แล้วก็ไปล้างหน้าในห้องน้ำ พร้อมกับเติมเครื่องสำอางใหม่อีกครั้ง ดูไร้ที่ติเหมือนเคย จากนั้นก็ค่อยๆ กดลิฟต์กลับไปที่แผนกออกแบบ แต่เธอนึกไม่ถึงเลยว่า ตอนที่เธอกลับมานั้น ก็พบว่าบนโต๊ะทำงานของเธอมันว่างเปล่า

และของทุกอย่างบนโต๊ะของเธอนั้นก็ถูกเอาไปใส่ไว้ในกล่องกระดาษ

และกล่องก็ถูกโยนลงที่พื้น ของด้านในก็ระเกะระกะไปหมด เห็นได้ชัดว่าไม่ได้จัดแจงเลย ได้แต่เก็บแบบส่งๆ เท่านั้น

ณิชาอุ้มกล่องขึ้นช้าๆ ของพวกนั้นหลายชิ้นเป็นของที่เธอเอามาจากโบรุยกรุ๊ป

ณิชาตาแดงขึ้นมาในทันที เธอรีบกะพริบตาอย่างรวดเร็วเพื่อไล่น้ำตาออกไป

ก้มหน้าไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมา แล้วก็ชื่นชมด้วยความใกล้ชิด “วาดได้สวยมากเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปซื้อกรอบรูปกัน แล้วเอารูปนี้ใส่กรอบดีไหม? ”

“ไม่ดี”ปัณณ์ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดมาก

ณิชางงงวย “ทำไมล่ะ? ”

“เพราะว่ารูปนี้ได้แค่ที่สอง ครูน้ำฝนบอกว่าในรูปวาดของผมมันยังขาดอะไรไปบางอย่าง ก็เลยไม่ให้ผมเป็นที่หนึ่ง ได้แค่ที่สองทำไมต้องใส่กรอบด้วย หรือว่าจะคอยเตือนเกี่ยวกับความผิดพลาดของผมเหรอ? ”

เด็กน้อยยกริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชา จู่ๆ เขาก็รู้สึกเสียใจที่เอารูปนี้ให้หม่ามี๊ดู

รูปนี้ได้แค่ที่สอง……

แต่เขารู้สึกว่าเขาวาดได้ดีมากด้วยหญ้าและดวงอาทิตย์ตลอดจนแม่น้ำและภูเขา

พวกเขากอดกัน และเป็นแม่และลูกที่มีความสุขที่สุดในโลก

ณิชาหัวเราะออกมา แล้วก็กอดลูกชายของตัวเองแน่นขึ้นพร้อมกับพูดด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ว่าครูน้ำฝนจะพูดว่ายังไง แต่ว่ารูปนี้ในสายตาของหม่ามี๊แล้วมันยอดเยี่ยมที่สุดเลย สมควรจะได้ที่หนึ่งที่สุดด้วย”

“จริงเหรอครับ? ”เด็กน้อยเม้มปากแน่นด้วยความเขินอาย “เห็นแก่ที่หม่ามี๊ชมผม เย็นนี้ผมอนุญาตให้หม่ามี๊ทำพาสต้าให้ผมกินได้”

“……”

……

ตอนเย็น ตอนที่เธอกำลังยิ้มและทำพาสต้าให้เด็กน้อยนั้น จู่ๆ ก็ได้รับสายตานิต้า

ตอนแรกเธอนึกว่านิต้าจะโทรมาโม้ใส่เธอ แต่นึกไม่ถึงเลยว่า น้ำเสียงของเธอจะดูคร่ำครวญ เหมือนกับว่าไปเจออะไรที่ไม่ดีมา เธอตะคอกใส่ณิชาว่า——

“ณิชา เธออย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะเอาชนะฉันได้นะ ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ธัส เขาต้องปกป้องฉัน！”

ณิชายังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่ตอบไปตามสัญชาตญาณว่า “ในเมื่อคุณเวธัสปกป้องคุณ แล้วยังจะโทรมาหาฉันทำไม? ”