กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 235

หลังจากที่สาวใช้คั้นน้ำผลไม้เสร็จ ก็หันกลับไปหาคุณหนู แต่ก็ไม่เห็นคุณหนูน้อยแล้ว

สาวใช้เกาหัวตัวเองอย่างงง ๆ แล้วหาดูรอบ ๆ

แปลกมาก ทำไมคุณหนูน้อยหายไปอีกแล้ว?

“ฟ้า น้ำผลไม้ฉันเสร็จหรือยัง?” กันญ่ารอน้ำผลไม้ไม่ได้สักที ก็เลยตะโกนขึ้นแบบอารมณ์ไม่ดี

“มาแล้วค่ะ คุณกันญ่า” ฟ้ายิ้มแล้วก็เดินไปทางกันญ่า “น้ำผลไม้ของคุณค่ะ”

กันญ่าดื่มน้ำผลไม้อย่างสบายใจ

ตั้งแต่ที่ประกาศว่าอาทิตย์หน้าจะจัดงานแต่งงาน เธอก็ไม่วายอยากที่จะมาลองใช้ชีวิตแบบคุณผู้หญิงอยู่ในคฤหาสน์สนธิไชยดูบ้าง

เมื่อก่อนเธอมาในคฤหาสน์สนธิไชยในฐานะที่สำคัญก็ตาม

แต่ก็เป็นแค่คู่หมั้น แล้วตอนนี้ก็กำลังจะเป็นภรรยาแล้ว......

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอยังไม่ได้ไปร้านชุดแต่งงานด้วยซ้ำ แต่มาที่คฤหาสน์สนธิไชยก่อน

หยอดดูดสีชาอยู่ในปากของเธอ เธอดูดน้ำผลไม้เข้าไป......

ถุย！

หลังจากนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ก่อนจะถุยน้ำผลไม้ออกจากปากจนหมด

ฟ้ายืนตัวแข็งทื่อ

“คุณกันญ่าคะ คุณ......”

“เธอใส่อะไรลงไปในน้ำผลไม้?” ปากของกันญ่าชาจนไม่มีความรู้สึก สายตาของเธอมองแรงไปที่สาวใช้ บนใบหน้าของเธอมีน้ำผลไม้ติดอยู่ ดูแล้วตลกมาก

ฟ้าโบกมืออย่างร้อนรน “ไม่ไม่ไม่ ฉันไม่ได้ใส่อะไรทั้งนั้นค่ะ.......”

“ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็น......เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นี่เด็กบ้าอรัลวิ่งมาใช่ไหม?” จู่ ๆ กันญ่าก็นึกขึ้นได้ว่าหางตาเธอเห็นเด็กน้อยวิ่งมาแถวนี้

ฟ้ามึนงง แล้วก็พยักหน้า “คุณหนูมาครู่เดียวค่ะ”

“เป็นมันจริงๆ ด้วย”

กันญ่าโกรธจนเขวี้ยงแก้วทิ้ง แล้วเดินตึงตังไปทางห้องรับแขก

ประตูที่เปิดอยู่กลับถูกปิดไว้......

กันญ่าผลักประตูออก

ซ่า

จู่ๆ ถังน้ำที่อยู่ข้างบนก็เทลงมา

“กรี๊ด” เสียงกรี๊ดของกันญ่าที่ตกใจดังไปทั่วห้องรับแขก

กระเป๋าของเธอ คอลเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งซื้อได้ ซึ่งส่งตรงมาจากปารีส ราคาสามล้านกว่าหยวน......

เธอสูดจมูกแล้วยังได้กลิ่นเหม็นๆ ด้วย

มันไปเอาน้ำอันนี้มาจากไหน?

“อรัล ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

คนใช้ได้ยินเสียงกันญ่ากรีดร้อง ก็รีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นกันญ่าตัวเปียก ผมก็ปิดใบหน้าไว้ ที่ตลกที่สุดก็คือบนหัวยังมีใบไม้เสียบไว้

ลุงชัยกลั้นขำ น้ำถังนี้......เหมือนเป็นน้ำที่ใช้ถูกพื้นเลยนะ?

“ว้าว” จู่ๆ ปัณณ์ก็โผล่หัวออกมาจากราวบันไดชั้นสอง “คุณน้าคนใจร้าย ตัวเปียกหมดเลยเหรอ แต่ว่าแบบนี้ก็เหมาะกับคุณเหมือนกันนะ......”

“!!!” ตอนนี้กันญ่าอยากฆ่าคน

เธอดึงกิ่งไม้บนหัวออก เธอเดินขึ้นชั้นสองด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“ไอ้เด็กบ้า ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้สั่งสอนแกดีๆ ฉันก็จะไม่ใช้นามสกุลสถานนท์”

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาพิฆาตของกันญ่าแล้ว ปัณณ์ยักไหล่อย่างไม่แยแส

“อ่ะ คุณน้าใจร้าย ไม่กลัวผมจะเตรียมของขวัญอย่างอื่นไว้อีกเหรอ?”

กันญ่าเดินมาถึงตรงบันไดวงเวียนแล้ว เธอที่กำลังจะขึ้นขั้นบันไดก็ชะงัก มองดูสายตาของปัณณ์แล้ว มันดูเหมือนจะมีอะไร

ไอ้เด็กนี้ตั้งแต่กลับมาก็ดูแปลกๆไป......

เหมือนเด็กผีที่สาดข้าวใส่หน้าเธอเมื่อตอนนั้นไม่มีผิด

“คุณเวธัส น้องอรัลเขา......เขาเกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”

ลักษณะที่น่าสังเวชนั้นดูเหมือนจะกำลังจะตาย

เวธัสเม้มปากแน่น แล้วมองไปที่ชั้นสองอย่างเย็นชา

เด็กน้อยเห็นหน้าเวธัสก็นึกถึงใบหน้าที่ซีดขาวของณิชา แล้วยังเต็มไปด้วยบาดแผลอีก จริงๆควรจะสั่งสอนเขาโหดๆ แบบที่ทำกับกันญ่า แต่ว่า......

ปัณณ์อยากตายที่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มใจอ่อน

ควรจะให้โอกาสเขาสักครั้ง

ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อของตนเอง พวกเขาเคยใช้เวลาที่มีความสุขร่วมกัน......

“ผมเกลียดผู้หญิงคนนี้ ผมไม่อนุญาตให้แต่งงานกับเธอ” เด็กน้อยเอามือเท้าใส่เอวแล้วขึ้นเสียงกับเวธัส

แต่เสียงนั้นก็เหมือนเสียงจะขึ้นจมูกนิดหน่อย......

เวธัสรู้ว่านิสัยของอรัลเปลี่ยนไปเยอะมาก แต่ช่วงนี้แกก็เป็นเด็กดีขึ้นเยอะแล้ว ทำให้เขานึกว่าดีขึ้นแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำกับกันญ่าแบบนี้！

บันไดสามขั้นไม่สูง แต่ถ้าเป็นสิบขั้น ยี่สิบขั้น......

ล้มลงมาก็อาจจะถึงตายได้?

เวธัสไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดี แต่ก็ไม่เคยคิดจะเลี้ยงอรัลให้เป็นคนเลว

“ลงมา มาขอโทษกันญ่าเดี๋ยวนี้” เขามองไปที่ปัณณ์แล้วสั่งอย่างเย็นชา

มือของปัณณ์จับราวบันไดไว้แน่น เขาใช้ประโยชน์จากความสูงของพื้น มองไปที่เขา แล้วพูดเน้นย้ำ

“ผมพูดแล้วว่าไม่ยอมให้พ่อแต่งงานกับผู้หญิงเลวๆ คนนี้ หม่ามี๊ของผมมีแค่คุณน้าณิชาเท่านั้น”

เวธัสขำแห้ง เรื่องส่วนตัวของเขาอรัลมายุ่งด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ในใจของปัณณ์เต็มไปด้วยความคาดหวัง “นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของคุณพ่อ ยกเลิกงานแต่งกับเธอ แล้วไปขอโทษหม่ามี๊ ไม่อย่างนั้น......ผมจะให้พ่อรับผิดชอบเรื่องที่ตัวเองทำ”

“ไม่ขอโทษใช่ไหม? ใครก็ได้มานี้หน่อย คุณหนูน้อยทำตัวไม่ดี พาเขาไปที่ห้องมืด ถ้าเขายอมคุกเข่าขอโทษกันญ่าเมื่อไหร่ค่อยปล่อยออกมา”

เวธัสโกรธแล้ว เสียงที่เย็นเฉียบราวกับลมหนาวที่พัดมา......